Εχθρός της κοινωνίας δεν είναι ο πλούτος, όταν αυτός φορολογείται
Εχουμε εθιστεί στην εύκολη και γρήγορη κατηγορία. Στην εικόνα του ανεμιστήρα που πετά λάσπη διαρκώς και αδιακρίτως. Οχι μόνο σήμερα. Διαχρονικά. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αθηναίοι ηττήθηκαν στη Σικελική Εκστρατεία όχι μόνο εξαιτίας των υπέρμετρων στρατηγικών δυσκολιών που ένα τέτοιο στρατιωτικό εγχείρημα απαιτούσε από άποψη επιμελητείας πόλεμου ή αριθμού δυνάμεων, αλλά και γιατί ο Αλκιβιάδης «ξηλώθηκε» εν τω μέσω της εκστρατείας εξαιτίας του σκανδάλου της κοπής των Ερμών κεφαλών, ενέργεια για την οποία καταδικάστηκε ο επικεφαλής και εν πολλοίς εμπνευστής της Σικελικής Εκστρατείας.
Το βλέπουμε και σήμερα που κατηγορείται ο πολιτικός κόσμος -ή μεγάλο μέρος αυτού- επειδή στα «πόθεν έσχες» του 2012 πολλοί παρουσιάζουν αυξημένα περιουσιακά στοιχεία. Δεν υφίσταται τίποτε το αρνητικό στον πλούτο. Ούτε ασφαλώς είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχει μια κοινωνία όπου θα επικρατεί η αρχή της συλλογικής πενίας. Επίσης, δεν είναι δυνατόν να καταδικάσεις έναν άνθρωπο που προέρχεται από ευκατάστατη οικογένεια και έχει κληρονομήσει κινητή και ακίνητη περιουσία από τους γονείς του.
Εχθρός της κοινωνίας δεν είναι ο πλούτος, όταν αυτός φορολογείται και αποδίδει τα νόμιμα στο κράτος. Είναι η αποθέωση της μιζέριας, το φλερτ με την κακομοιριά, η ευχή του να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Δεν υφίσταται τίποτε το αρνητικό με πολιτικούς που έχουν μεγάλες περιουσίες. Γιατί οφείλουμε να επιλέγουμε πολιτικούς με επιτυχημένη επαγγελματική πορεία ή ανθρώπους που είχαν την πρόνοια και την ικανότητα να διατηρήσουν τον πλούτο που τους κληροδότησαν οι δικοί τους και γιατί όχι τον αύξησαν.
Αυτός ή αυτή που έχει δημιουργήσει τον πλούτο με την εργασία του ή αυτός και αυτή που έχουν κληρονομήσει και διατηρήσει μεγάλες περιουσίες δεν μπαίνουν στη λογική της επίδειξης και του νεοπλουτισμού. Κι αν το κάνουν, ο ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να καταψηφίσει την άκαιρη επίδειξη πλουτισμού.
Σε μια ευνομούμενη δημοκρατία το εισόδημα του καθενός δεν αποτελεί κριτήριο πολιτικής καταξίωσης ή απαξίωσης αντιστοίχως. Η ικανότητα, η τεχνογνωσία και η όρεξη για δουλειά οφείλουν να βαραίνουν περισσότερο από τις πρόσκαιρες εντυπώσεις που το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δημιουργούν λανθασμένα πρότυπα για τους πολίτες. Στο τέλος της ημέρας η Ελλάδα δεν είναι το πρώτο δυτικό κράτος που μια μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών είναι ευκατάστατοι.
Το στοιχείο που οφείλει να προβληματίσει δεν είναι τα μεγάλα περιουσιακά στοιχεία γενικά αλλά η έλλειψη αυτών όταν συζητούμε για πολιτικούς που βρίσκονται στο προσκήνιο δεκαετίες. Αλλά αυτού του είδους η συζήτηση δεν είναι του παρόντος.
Σπύρος Ν. Λίτσας
Μ.Η.Τ. 232120