Γιατί ο πρόεδρος της Ν. Δημοκρατίας πρέπει να αλλάξει τη στρατηγική του κόμματός του
Ο χρόνος στη σύγχρονη πολιτική είναι προνόμιο. Ο ηγέτης που τον εξασφαλίζει αποκτά πλεονέκτημα. Ο χρόνος σού δίνει τη δυνατότητα να ξεδιπλώνεις με άνεση την όποια ατζέντα, βάζοντας σε δοκιμασία τον αντίπαλο. Υπό αυτή την έννοια και με βάση όσα συνέβησαν την εβδομάδα που φεύγει πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο Τσίπρας, συνθηκολογώντας τελεσίδικα με την Ευρωπαϊκή Ενωση, βγαίνει προσωρινά από τα σχοινιά, αποκτά περιθώρια κινήσεων, κερδίζει χρόνο.
Η νέα κατάσταση επιβάλλει, κατά τη γνώμη μας, επανεξέταση της στρατηγικής της Ν.Δ. και του προέδρου της Κυριάκου Μητσοτάκη προκειμένου να διατηρηθεί στη βάση και στην κοινωνία η δυναμική που τον ανέδειξε στην αρχηγία. Η δυναμική αυτή κινδυνεύει. Αλλιώς κρατάς ζεστό έναν κόσμο που στην άκρη του μυαλού του πιστεύει πως ο αντίπαλος είναι ετοιμόρροπος -κατά τούτο το αίτημα για εκλογές δούλεψε- και αλλιώς αν υπάρχουν ενδείξεις μακράς παραμονής του αντιπάλου («μακράς» δεν εννοώ αιώνες. Ακόμη ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ, όμως, στην εξουσία συνιστά «αιώνα»). Και για να το καταφέρεις αυτό και να μην ξεφουσκώσεις στη διαδρομή οφείλεις να κάνεις τρία τέσσερα πράγματα: Να διαβάσεις καλά τη στρατηγική του αντιπάλου, να μην του δώσεις χώρο στην πίστα που επιλέγει και ασφαλώς να καταφέρεις να αλλάξεις την πίστα. Και, βεβαίως, να ενώνεις την παράταξη, όχι να υποψιάζεσαι τους πάντες ότι βυσσοδομούν εναντίον σου.
Τα πράγματα στη σύγχρονη πολιτική, άλλωστε, είναι απλά: Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τον δρόμο κανενός, μόνο να τον καθυστερήσει μπορεί. Αν ο Κυριάκος αξίζει να γίνει πρωθυπουργός (νομίζω ότι αξίζει), θα γίνει. Αν δεν αξίζει, δεν θα γίνει. Τούτων δοθέντων και για να μην αρχίσει αχρείαστη εσωστρέφεια απαιτούνται οι εξής κινήσεις. Πρώτον, να αφαιρεθεί το ηθικό πλεονέκτημα Τσίπρα στη μάχη των θεσμών. Η παράταξη οφείλει να επαναβεβαιώσει την αντιδιαπλεκόμενη ταυτότητά της, την οποία επιχειρεί να κλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχι για να χαρούν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κώστας Καραμανλής που πολεμήθηκαν ανελέητα από τα συστήματα. Οχι. Πρέπει να το κάνει γιατί το θέλει ο κόσμος. Αν η ευρύτερη κοινωνία ταυτίζει το κόμμα με το απερχόμενο κατεστημένο και η βάση νιώθει ξένη στα λόγια του, αυτό, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα προκύψει ως πρόβλημα χωρίς κανείς να κουνήσει το δάχτυλό του. Μιλώ με αρκετά μεσαία στελέχη της Ν.Δ. και ξέρω τι γράφω.
Θέμα νούμερο δύο: Γνωρίζω ότι ο Κυριάκος δουλεύει πολύ πάνω σε αυτό, την ανάδειξη της καθημερινότητας, το νέο κυβερνητικό πρόγραμμα, την αλλαγή πίστας. Φαίνεται εύκολο δεδομένης της κατάστασης της οικονομίας, αλλά αν αλλάξουν οι τηλεοπτικοί συσχετισμοί, δεν θα είναι. Ο Καραμανλής το 2001 «μάτωνε» για να παίξουν οι αιφνιδιαστικές επισκέψεις του σε δημόσιες υπηρεσίες.
Θέμα νούμερο τρία, τέλος: Η ενότητα που ξεκινά από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ο πρόεδρος πρέπει να αγαπήσει μια Κοινοβουλευτική Ομάδα που δεν συμπαθεί. Αυτοί είναι οι στρατιώτες του. Οι άλλοι που θα έρθουν -καλοδεχούμενοι όσοι δεν είναι τοξικοί- θα είναι περαστικοί. Δεν πρόκειται να πέσουν στη φωτιά γι’ αυτόν. Αυτά!
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120