ΛΑΘΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

Η όψιμη μαχητικότητα της ΕΣΗΕΑ για όσους κινδυνεύουν με ανεργία

Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση η ξαφνική αφύπνιση του συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσιογράφων, που υπόσχεται να κηρύξει τη «μητέρα των μαχών» εναντίον της κυβέρνησης έτσι και σταματήσουν να εκπέμπουν τα τέσσερα κανάλια, τα οποία για διάφορους λόγους (σ.σ.: σίγουρα, όχι επειδή τα απέκλεισε ο Παπάς…) δεν κατάφεραν να αδειοδοτηθούν.

Στο διάστημα των τελευταίων έξι ετών έχουν απολυθεί χιλιάδες συνάδελφοι, τεχνικοί καθώς και υπάλληλοι διοικητικού προσωπικού στα μέσα ενημέρωσης, χωρίς στην κυριολεξία να «ανοίξει μύτη». Η ΕΣΗΕΑ, ανεξαρτήτως διοικήσεων, αντί να χτυπήσει τους εργοδότες εκεί όπου πονούν, εμποδίζοντας, για παράδειγμα, την κυκλοφορία κυριακάτικων φύλλων, αντιδρούσε με κάτι ξεκούδουνες γενικές απεργίες, που έπλητταν συνολικά τον κλάδο και βόλευαν αφάνταστα τις κυβερνήσεις, δημιουργώντας πέπλο συσκότισης στη διάρκεια κρίσιμων στιγμών της μνημονιακής διαπραγμάτευσης.

Προσοχή: Δεν λέω ότι αυτό γινόταν σώνει και καλά σκοπίμως. Το αποτέλεσμα κρίνω, που στην πράξη ελάχιστα επηρέασε τους ρυθμούς ομαδικών απολύσεων σε κανάλια και εφημερίδες.
Η σημερινή διοίκηση της ΕΣΗΕΑ απειλεί με πόλεμο όχι τους εργοδότες, που σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν την αποκλειστική ευθύνη για επερχόμενα λουκέτα, όπως αυτό του Μega, αλλά την κυβέρνηση, που προσπάθησε να βάλει μία νομοθετική τάξη (τη μέθοδο δεν θα την κρίνω) στο τοπίο απόλυτης ασυδοσίας των τζαμπατζήδων καναλαρχών.

Είναι πράγματι παράδοξη, για να μην υποθέσω πολιτικά υποκινούμενη, αυτή η όψιμη μαχητικότητα. Και το λέει αυτό κάποιος που προτίμησε να εγκαταλείψει οικειοθελώς διευθυντική θέση σε μεγάλο μέσο ενημέρωσης για να μην προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις, όπως πιεστικά ζητούσε η ιδιοκτησία.

Φυσικά, το συνδικαλιστικό όργανο ενός κλάδου οφείλει να πρωτοστατεί στον αγώνα για την προστασία των θέσεων εργασίας. Ομως, ας μη γελιόμαστε. Στην Ελλάδα του Μνημονίου απολύθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Επιχειρήσεις και μαγαζιά έβαλαν λουκέτο, εργαζόμενοι έμειναν στον δρόμο, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να βρουν δουλειά -έστω, και υπό χειρότερες συνθήκες- στο δίπλα μαγαζί.

Το υπαρκτό δράμα των δημοσιογράφων που θα μείνουν άνεργοι γιατί να συγκινήσει περισσότερο τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία; Νομίζουμε μήπως ότι είμαστε ο συμπαθέστερος κλάδος; Ή απλώς έχουμε… ακόμη το βήμα να προβάλλουμε τα (δίκαια) αιτήματα και τις διεκδικήσεις, που δεν ακούστηκαν ποτέ στα κανάλια για τους ανώνυμους απολυμένους του Μνημονίου;

Γιώργος Χαρβαλιάς