ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ!

Από τον
Γιώργο Κ. Στράτο*

Ολο αυτό το διάστημα γράφτηκαν πάρα πολλά για τη διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών από την κυβέρνηση. Πολύ περισσότερα υποψιάζομαι πως είναι αυτά που θα μείνουν… άγραφα από όσα έγιναν και θα γίνουν στο προσεχές διάστημα σχετικά με την υπόθεση αυτή. Είναι άλλων δουλειά όμως και να τα ψάξουν και κυρίως να τα γράψουν. Γιατί, αν όλοι όσοι εντέλλονται αρμοδίως γι’ αυτό κι αυτοί τα…,«γράψουν» αντί να τα γράψουν, τότε δυστυχώς το θεσμικό έλλειμμα της δημοκρατίας μας θα αρχίσει να πλησιάζει το οικονομικό της.

Σήμερα θα προσπαθήσουμε να δούμε τι θα περιελάμβανε μια ανάλογη διαδικασία σε μια δημοκρατική χώρα με στοιχειώδη λειτουργία των αυτονόητων που πρέπει να διέπουν έναν τηλεοπτικό σταθμό, για να μην πω οποιοδήποτε μέσο επικοινωνίας.

Κατά πρώτον, έπρεπε να καθοριστεί από το υπουργείο Τύπου σε συνεργασία με ανεξάρτητη Αρχή (ΕΣΡ) και τις ενώσεις δημοσιογράφων και τεχνικών μία οικονομική μελέτη που θα προέβλεπε το ελάχιστο πραγματικό κόστος λειτουργίας ενός σταθμού. Τόσο το κτίριο και το νοίκι, τόσα στούντιο, τόσες κάμερες, τόσο η ΔΕΗ, τόσοι υπάλληλοι, τόσες βάρδιες κ.λπ. Το ποσό αυτό, πιστοποιημένα καταβεβλημένο και διαθέσιμο, όπως συμβαίνει π.χ. με τις ανώνυμες εταιρίες, θα έπρεπε να αποτελεί και το ελάχιστο προαπαιτούμενο συμμετοχής για τη λήψη άδειας λειτουργίας.

Αναφέρομαι σε λήψη άδειας και όχι αδειοδότηση, διότι σε ένα δημοκρατικό καθεστώς ελεύθερης αγοράς είναι εξ ορισμού αδιανόητος ο κλειστός αριθμός για οποιαδήποτε οικονομική ή άλλη δραστηριότητα. Απλώς από το κράτος τίθενται αυστηρές προϋποθέσεις για την άσκησή της, στις οποίες όποιος ανταποκρίνεται λειτουργεί νόμιμα και τον δικαιώνει και το κοινό με την επιλογή του, συνεχίζει. Αλλιώς το κλείνει το μαγαζί του.

Εις συνέχεια, οι διαθέτοντες το ποσό αυτό, οι ιδιοκτήτες του μέσου δηλαδή, θα έπρεπε να είναι γνωστοί στους πολίτες μέχρι το τελευταίο φυσικό πρόσωπο της όποιας εμφανιζόμενης εταιρίας που θα συμμετέχει στο σχήμα ιδιοκτησίας.

Κατά δεύτερον, θα έπρεπε να προβλεφθεί η πρόσληψη ενός ελάχιστου αριθμού απασχολούμενων δημοσιογράφων, τεχνικών, μελών των οικείων ενώσεων. Οχι φυσικά στο πλαίσιο κάποιας παλαιοσυνδικαλιστικής λογικής, αλλά γιατί κάτι τέτοιο, εκτός του ότι εγγυάται την ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας στο πρόγραμμα λόγω της εμπειρίας των ανωτέρω, επιβεβαιώνει και τον απαιτούμενο σεβασμό στο είδος της εργασίας τους.

Κατά τον ίδιο τρόπο, θα έπρεπε να εξασφαλίζεται ότι ένα ελάχιστο μέρος του προγράμματος του σταθμού θα καταλαμβάνουν αναγκαστικά ελληνικές παραγωγές, για να στηριχτούν οι καλλιτέχνες μας (σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, ηθοποιοί, σκηνογράφοι κ.λπ.) και για να επιβιώσουν για προφανείς λόγους ο πολιτισμός και οι άνθρωποί του στην πατρίδα μας.

Το ίδιο ελάχιστο θα πρέπει να προβλέπεται στο πρόγραμμα και για εκπομπές αδιαμφισβήτητης ποιότητας, π.χ. αρχαίο ελληνικό θέατρο, παραστάσεις από το παγκόσμιο κλασικό δραματολόγιο, κλασικές ταινίες από τον διεθνή κινηματογράφο, ιστορικά ντοκιμαντέρ κ.λπ.

Αυτές θεωρούμε ότι θα αποτελούσαν μερικές από τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για τη λήψη μίας τηλεοπτικής άδειας. Και η μη συμμόρφωση προς αυτές θα δικαιολογούσε και με το παραπάνω είτε τη μη παραχώρησή της είτε την ανάκλησή της. Αλλά πόσους ενδιαφέρουν πια όλα αυτά τα οποία βρίσκονται σε παρατεταμένο διάλειμμα ενδιαφέροντος;

*Δικηγόρος – δημοσιογράφος