ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ Ν.Δ.

Πήγε καλά ο Κυριάκος στην παρθενική του εμφάνιση στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Εννέα μήνες μετά την εκλογή του βρίσκει σιγά σιγά βηματισμό. Αν έπρεπε να βάλω έναν γενικό τίτλο στις δύο εμφανίσεις του, θα έλεγα ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απευθύνθηκε αποκλειστικά στο «πέραν της Ν.Δ. Κέντρο». Κάθε φράση του, κάθε του διατύπωση, ο τόνος του, η αποφυγή της έντασης, η ακρίβεια των αριθμών του, ακόμη και η (φιλική τηλεοπτικά) κυκλική διάταξη της αίθουσας είχαν ως αποκλειστικό στόχο αυτό: το κεντρώο κοινό.

Η αίσθησή μου ήταν ότι με την άνεση της συσπείρωσης της βάσης -βοήθησε σε αυτό καταλυτικά η παρουσία των Καραμανλή, Σαμαρά, Μεϊμαράκη-, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης απευθύνθηκε στον κόσμο του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ, του Λεβέντη, ακόμη και στους «κοψοχέρηδες» του ΣΥΡΙΖΑ. Η ομιλία ήταν αστική, ελάχιστα λαϊκή και κατά τούτο ταξική, δικαιολογημένα η Γεροβασίλη τού επισήμανε ότι απουσίαζαν από αυτήν οι λέξεις «άνεργος», «συνταξιούχος», «εργαζόμενος». Αν δεν κάνω λάθος, μάλιστα, σε μια αποστροφή του είπε -ατυχές- ότι «είναι ξεπερασμένος ο διαχωρισμός μεταξύ κακών εργοδοτών και καλών εργαζομένων» και ότι «οι επιχειρήσεις είναι καλές όσο η ποιότητα των εργαζομένων τους» (άρα για τα λουκέτα δεν φταίνε οι λάθος επιχειρηματικές αποφάσεις, αλλά οι εργαζόμενοι;).

Σε άλλο σημείο, επίσης, συμφώνησε εμμέσως με τις κυβερνητικές περικοπές στις συντάξεις. Το μόνο κοινωνικό πρόσημο που είχε η ομιλία Μητσοτάκη ήταν οι αναφορές στα κουπόνια για τους παιδικούς σταθμούς και στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα «με εισοδηματικά κριτήρια, σε ρευστό». Και έτσι να είναι, πάντως, αυτό δεν αναιρεί το γενικό συμπέρασμα: Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να έχει επιλέξει απόλυτα συνειδητά τις εθνικές αστικές δυνάμεις που θέλει να συσπειρώσει υπό την ηγεσία του, με αυτές θέλει να διεκδικήσει την εξουσία, με αυτές θέλει να τρέξει τη χώρα.

Τις υπόλοιπες δεν τις υποτιμά μεν, όπως η Χίλαρι τους ψηφοφόρους του Τραμπ (τους αποκάλεσε «καλάθι αξιοθρήνητων»), είναι ωστόσο προφανές ότι δεν είναι η πρώτη επιλογή του. Η γραβάτα είναι θαρρώ η νέα διαχωριστική γραμμή. Διαφωνώ φυσικά με αυτό -θέλω τη Ν.Δ. και λαϊκό κόμμα-, αλλά το βρίσκω έντιμο από την πλευρά του. Σου λέει «εγώ θέλω να εργαστώ με το παραγωγικό κομμάτι της οικονομίας, αυτό θα μου παράξει πλούτο, αυτό θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας από τις οποίες θα επωφεληθούν οι αδύναμοι». Φιλελεύθερος.

Μανώλης Κοττάκης