ΚΟΜΜΑΤΑ Α.Ε.

Το μητρώο στελεχών  της Ν.Δ. και η λάθος μεθοδολογία

Οποιος ξέρει καλά τον πρόεδρο της Ν.Δ. Κυριάκο Μητσοτάκη γνωρίζει άριστα και τι έχει στο μυαλό του με τη σύσταση του μητρώου στελεχών της φιλελεύθερης παράταξης. Τουλάχιστον πέντε από τους άμεσους συνεργάτες του ήταν άγνωστοι σε αυτόν. Τους ενέταξε στο επιτελείο του (ενδεικτικά: Κυρανάκης, Μυλωνάκης, Ανδρονοπούλου) με μόνο κριτήριο τα βιογραφικά τους και την επάρκειά τους να φέρνουν σε πέρας τις αποστολές που τους αναθέτει. Τον Γιώργο Μυλωνάκη, για παράδειγμα, τον βρήκε στο γραφείο του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνη Μανιτάκη, αποσπασμένο από την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Δεν τον ήξερε, δεν ήταν «κολλητός» του. Του έκανε, όμως, και τον κράτησε.

Σήμερα είναι ένας εκ των πλέον στενών συνεργατών του. Κατά τη γνώμη μου, τρία είναι τα χαρίσματα που διακρίνουν τον Μητσοτάκη – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει ελαττώματα: το πρώτο είναι ότι είναι συλλογικός – ό,τι δεν ξέρει φροντίζει να το μαθαίνει, χωρίς κόμπλεξ, από τους ειδικούς. Το δεύτερο είναι ότι δέχεται τη σκληρή κριτική, αν βεβαιωθεί ότι δεν κρύβονται ιδιοτελή κίνητρα πίσω της. Και το τρίτο είναι ότι θέλει να κυβερνήσει ως μάνατζερ με τη γενιά του και με μια γενιά κάτω από αυτήν. Τούτων δοθέντων, η πρωτοβουλία του να αναζητήσει μέσω διαδικτύου το χρυσωρυχείο της ελληνικής κοινωνίας -ό,τι απέμεινε εντός συνόρων, τέλος πάντων-, αδιαφορώντας για την ιδεολογική αφετηρία, είναι επαινετή.

Για όση αξία έχει η γνώμη μου, όμως, βρίσκω λάθος τη μεθοδολογία. Τα κριτήρια της αξιολόγησης για την ένταξη στο μητρώο στελεχών της Ν.Δ., όπως αυτά παρουσιάστηκαν από τη διευθύντρια Ανθρώπινου Δυναμικού της Ν.Δ. (συνέπεια, επιρροή, προσήλωση στον στόχο, κοινωνική αντίληψη), πιο πολύ μοιάζουν με κριτήρια πρόσληψης σε ιδιωτική επιχείρηση παρά σε οργανωμένο κόμμα. Είναι, όμως, τα κόμματα επιχειρήσεις ή κάτι παραπάνω; Η πολιτική, κατά τη γνώμη μου, είναι πάθος και τα κόμματα, όταν κάνουν άνοιγμα στην κοινωνία, δεν πρέπει να στελεχώνονται από μάνατζερ, αλλά από (τεχνοκράτες) μαχητές.

Δεν κατεβαίνεις στον δρόμο για να κολλήσεις αφίσα, δεν μπαίνεις σε καφενείο για να μιλήσεις, δεν πας στη λαϊκή για να δώσεις μάχη στους πάγκους μόνο με τη γραβάτα και τα μανίκια σηκωμένα, ούτε με το διδακτορικό ανά χείρας. Εκεί πας με την πίστη ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Αν λοιπόν η διαδικασία εξεύρεσης στελεχών είναι αποστεωμένη και εντάσσεται απλώς σε μια λογική αναζήτησης ταλέντων, κατά το πρότυπο πολυεθνικών επιχειρήσεων, τότε είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. Αν όμως είναι διαταξική, δεν ψάχνει για φλώρους γραβατάκηδες αλλά για φιλελεύθερους μαχητές από όλο το φάσμα, τότε, ναι, έχει τις προϋποθέσεις να πετύχει. Με βάση όσα άκουσα, πάντως, είμαι αισιόδοξος. Συγκρατημένα.

Μανώλης Κοττάκης