ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

Οι μαθητικές παρελάσεις και οι άνθρωποι του σήμερα

Τα καμαρώσατε τα φιντάνια σας και τα εγγόνια σας στις παρελάσεις; Χαρήκατε τον ανθό της ελληνικής νεολαίας; Νιώσατε εθνικά υπερήφανοι; Αν ναι, τώρα θέλω να σας δώσω μια ενδιαφέρουσα πληροφορία. Ισχυρός παράγων του υπουργείου Παιδείας επιχείρησε πέρυσι -στα μουλωχτά, βεβαίως- να καταργήσει τις μαθητικές παρελάσεις και να τις αντικαταστήσει με εσωτερικού χαρακτήρα σχολικές εκδηλώσεις. Υπολόγιζε, μάλιστα, ότι στην προσπάθειά του αυτή θα είχε ως συμμάχους τους φιλελεύθερους δημάρχους Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Γιώργο Καμίνη και Γιάννη Μπουτάρη.

Αλλά τα υπολόγισε λάθος, οι δήμαρχοι αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν το αίτημα. Οχι, βεβαίως, για λόγους εθνικούς ή ιδεολογικούς. Την αρνήθηκαν για λόγους πρακτικούς, πολιτικούς, οικονομικούς. Φιλελεύθεροι είναι είπαμε. Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι που οι Καμίνης και Μπουτάρης είπαν «όχι» στο παράλογο αίτημα: Πρώτον, οι παρελάσεις είναι το καμάρι του γονιού. Αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα που διαρκεί το πέρασμα του γιου ή της κόρης μπροστά από τον μπαμπά και τη μαμά είναι για τους εργαζόμενους γονείς που μεγαλώνουν τα βλαστάρια τους με κόπους και αγωνίες στη μνημονιακή Ελλάδα όλα τα πλούτη του κόσμου. Τ

ίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτό το συναίσθημα της υπερηφάνειας. Δεύτερον, οι παρελάσεις τονώνουν την τοπική οικονομία: σημαίες, μικροπωλητές, καφέ, ο κόσμος κινείται. Με το «Οχι» του Μεταξά και την κήρυξη της Επανάστασης του 1821 από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό βγαίνει μεροκάματο σήμερα για τους ανθρώπους του μόχθου, την εκπροσώπηση των οποίων διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος είναι αυτός που θα πάει να τους πει ότι τους το στερεί και αυτό;

Πάντως όχι ο Καμίνης, όχι ο Μπουτάρης. Για τα εθνικά έχουν ιδιαίτερες απόψεις, δεν λέω, αλλά ο φιλελευθερισμός φιλελευθερισμός και οι γονείς -εκλογικό ακροατήριο- γονείς. Διευρύνοντας τη σκέψη, προσθέτω και το εξής: Με την ίδια λογική, ποιος θα τολμούσε να στερήσει από τον αξιωματικό τη δυνατότητα της παρέλασης μπροστά στην τοπική κοινωνία, της έμπρακτης αναγνώρισης του ρόλου του στη διασφάλιση της εθνικής άμυνας της χώρας; Το χειροκρότημα που πέφτει όταν περνούν τα πεζοπόρα τμήματα ισοδυναμεί για τους κακοπληρωμένους άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεών μας με πολύ περισσότερο από έναν ή δύο μισθούς.

Χειροκρότημα πέντε δευτερολέπτων είναι γι’ αυτούς πλούτος αμύθητης αξίας. Πέρα, λοιπόν, από τη μνήμη του χθες, υπάρχουν και οι άνθρωποι του σήμερα: Ο γονέας, ο μικροπωλητής, ο αξιωματικός, αυτοί που συγκροτούν το σώμα της οργανωμένης κοινωνίας της σύγχρονης Ελλάδας. Και με αυτούς ένα κόμμα που φιλοδοξεί να γίνει παράταξη δεν πρέπει να τα βάζει. Εκτός και αν θέλει να παραμείνει αιωνίως στο 4%.

Μανώλης Κοττάκης