Καλλιτέχνες που ενοχλούν

Ας πάρουμε τα πράγματα ξεκινώντας λίγο πιο πίσω. ξεκινώντας από το Δεκέμβριο του 1944.

γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Η Ελλάδα είχε ήδη απελευθερωθεί από τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν αποχωρήσει από την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου του 1944.

Κάποιοι όμως θεώρησαν ότι δεν ήταν καλή αυτή η απελευθέρωση και θέλησαν να επιβάλουν την δική τους, τον Δεκέμβριο του 1944, δεν τους βγήκαν όμως όπως τα ήθελαν.

Σχετικώς με τον καλλιτεχνικό κόσμο και ιδιαίτερα για την δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη, η οποία έγινε μέσα στα πλαίσια της απελευθέρωσης των «κάποιων», διαβάζουμε στην «Εναλλακτική Εγκυκλοπαίδεια Μεταπαιδεία»:

Λίγες μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, η Ελένη Παπαδάκη στοχοποιήθηκε από το κομμουνιστικό Ε.Α.Μ., που εξαπέλυσε κυνήγι κεφαλών εναντίον καλλιτεχνών, που δήθεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, όμως στην ουσία, απλά δεν ανήκαν ιδεολογικά και πολιτικά στις τάξεις του ΚΚΕ και κατηγορήθηκε για οριζόντιο δωσιλογισμό. Τον Οκτώβριο του 1944 με πρωταγωνιστές τους Αιμίλιο Βεάκη, Μάνο Κατράκη, Θόδωρο Μορίδη, Τίτο Βανδή, Δήμο Σταρένιο, Δημήτρη Μυράτ, Αλέξη Δαμιανό, Ζώρζ Σαρρή, Νίκο Τζόγια, Καίτη Ντιριντάουα, Χρήστο Τσαγανέα και άλλους, αρχίζουν διαγραφές από τον Σύλλογο Ελλήνων Ηθοποιών. Η επικύρωση των ονομάτων έγινε στις 18 Οκτωβρίου, στο θέατρο «Διονύσια» της Πλατείας Συντάγματος.

Το κατηγορητήριο ήταν ότι πρόδωσαν, «τον τίμιο αγώνα με πράξεις κακές», και άμε συ να βρεις τις κακές πράξεις…

Η απόφαση αφορούσε τους ηθοποιούς: Βεργή Έλσα, Δαδοκαρίδου Έλλη, Ζαμάνου Χαρ., Θάνος Διονύσιος, Ιακωβίδης Μιχάλης, Πόπολα Αγγέλα, Κόππολα Αλφρέδος, Μοσχούτης Δ., Μπέλλα Σμάρω, Παπαδάκη Ελένη, Παυλόφσκαγια Νίνα, Ραμασόφ Ροβέρτος, Φελίτσης Δημήτριος και Αγγελική Κοτσάλη. Την απόφαση υπογράφει το προεδρείο του Σωματείου, που το αποτελούσαν οι: Αιμίλιος Βεάκης, Θεόδωρος Μορίδης, Σπύρος Πατρίκιος, Χρήστος Τσαγανέας, Πάνος Καραβουσάνος.

Τη «δίκη» παρακολούθησε η Παπαδάκη με δυο-τρεις φίλους της, κρυμμένη στο γραφείο του Κώστα Θεοδωρίδη, στο θέατρο «Διονύσια» της Πλατείας Συντάγματος. Η διοίκηση του Σ.Ε.Η., αν και η πλειοψηφία της ανήκε στη συντηρητική παράταξη, τη διέγραψε με την αναπόδεικτη κατηγορία ότι υπήρξε ερωμένη του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, ενώ ακούστηκαν φωνές «Θάνατος στην πουτάνα».

Η Παπαδάκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής, λόγω των διασυνδέσεων της με τον Ιωάννη Ράλλη, ο οποίος ήταν στενός φίλος του πατέρα της, αλλά και με τον Άγγελο Έβερτ, τότε Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών (ο οποίος καίτοι ήταν αρχηγός της αστυνομίας στην Κατοχή, ουδέποτε κατηγορήθηκε για συνεργάτης των Γερμανών… Περίεργα πράγματα), είχε καταφέρει να σώσει πολύ κόσμο, μεταξύ των οποίων τον γιο του γνωστού βιβλιοπώλη Ελευθερουδάκη και τον γιατρό Γιώργο Μουστρούφα, κατοπινό στέλεχος του Υπουργείου Υγείας υπό τον Πέτρο Κόκκαλη στην Κυβέρνηση των συμμοριτών, ύστερα από παράκληση της συγγραφέως Λιλίκας Νάκου.

Την Παπαδάκη συνέλαβαν δύο πολιτοφύλακες της Οργανώσεως Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών, (Ο.Π.Λ.Α.), το απόγευμα της 21ης Απριλίου 1945, στο σπίτι του συναδέλφου και υποτιθέμενου φίλου της Δημήτρη Μυράτ, γραμματέα του Ε.Α.Μ. Καλλιτεχνών (εκπλαγήκατε ε;) και την οδήγησαν στα γραφεία της Πολιτοφυλακής, με τη συνοδεία του Μυράτ και της φίλης της δημοσιογράφου Αιμιλίας Καραβία, η οποία αρνήθηκε να εγκαταλείψει μόνη της την Παπαδάκη.

Η Παπαδάκη δολοφονήθηκε από τον Βλάση Μακαρώνα με μία (κατ’ άλλους δύο) σφαίρα στον αυχένα (προσφιλής μέθοδος των κουκουέδων).

Αργότερα ο Μακαρώνας είπε απολογούμενος «Μάλιστα εγώ τη σκότωσα, μου δώσανε να τη χτυπήσω με το τσεκούρι. Δεν μπόρεσα και τη σκότωσα με το πιστόλι. Δε θυμάμαι πόσες σφαίρες τις έριξα. Μια ή δυο… Την εκτέλεση αυτή την έκανα γιατί με απείλησε και με εξανάγκασε ο Ορέστης…»

Η εγκληματική ενέργεια της δολοφονίας της καταγγέλθηκε αργότερα και από το ΚΚΕ, δια στόματος Νίκου Ζαχαριάδη. Στην 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, που έγινε στις 15 Φεβρουαρίου του 1968, αναγνώρισε την εκτέλεση ως “υπερβασία’’ και την καταδίκασε… Αλλά, ξέρετε, η Παπαδάκη δεν αναστήθηκε…

………………………………………………………………………………………………………………………..

Για να δούμε τώρα τι συνέπειες είχαν οι πράξεις των «ηθοποιοδικαστών», επί κράτους του… ζοφερού της Δεξιάς.

Κομμουνιστές ηθοποιοί λοιπόν και μάλιστα με δράση, αφού έλαβαν μέρος ως «ηθοποιοδικαστές» και καταδίκασαν σε θάνατο συναδέλφους τους, συνέχισαν μετά την απελευθέρωση να ασκούν κανονικότατα το επάγγελμά τους χωρίς απολύτως κανέναν περιορισμό, από την κακιά Δεξιά. Να επισημάνουμε μερικούς:

α. Χρήστος Τσαγανέας: Από το 1948 έως το 1967 γύρισε πάνω από 50 ταινίες ενώ από το 1967 έως το 1971 (μέσα στην στυγνή δικτατορία δηλαδή) γύρισε 14. Στο διάστημα αυτό συμμετείχε σε θιάσους του «δεξιού» Βασίλη Λογοθετίδη αλλά και στο Εθνικό Θέατρο!

β. Μάνος Κατράκης: Από το 1946 έως το 1967 γύρισε περίπου 40 ταινίες, ενώ από το 1967 μέχρι το 1974 (κάργα επάρατος) μόνο… 38.

γ. Αιμίλιος Βεάκης: Από το 1945 έως το 1950 γύρισε 3 ταινίες (πέθανε το 1951).

δ. Δημήτρης Μυράτ: Γύρισε περίπου 20 ταινίες από το 1945 έως το 1967 και 6 από το 1967 έως το 1974.

ε. Νίκος Τζόγιας: Από το 1949 έως το 1996 γύρισε πάνω από 20 ταινίες, ενώ το διάστημα 1970 έως το 1974 εδιώκετο παίζοντας στο… Εθνικό Θέατρο.

στ. Αλέξης Δαμιανός: Πρωταγωνίστησε στο επικό σίριαλ «Ο παράξενος ταξιδιώτης» των 176 επεισοδίων (από 21-6-72 μέχρι 13-10-73), στον ρόλο του «Νέστορα Βρεττού».

ζ. Παναγιώτης Καραβουσάνος (ο γνωστός «Πανάγος» στον «Ηλία του 16ου»): Από το 1948 μέχρι το 1967 έπαιξε σε πάνω από 50 ταινίες, ενώ το διάστημα από 1967 έως 1969 σε 5. Πέθανε το 1972.

η. Θόδωρος Μορίδης. Από το 1948 έως το 1967, έπαιξε σε 55 ταινίες, ενώ το διάστημα από το 1967 μέχρι το 1974, τον είδαμε σε 34 ταινίες. Δεν το λες και κυνηγητό…

Με τα παραπάνω στοιχεία, δεν μέμφομαι τους ηθοποιούς, αλλά θέλω να τονίσω το γεγονός ότι η λήξη του συμμοριτοπολέμου, δεν περιελάμβανε υποχρεωτικώς και προγραφές.

Για νάρθουμε στο σήμερα.

Το 1974 είχαμε την μεταπολίτευση. Πολλοί καλλιτέχνες κατηγορήθηκαν ως «συνεργάτες του εχθρού» και αποκλείσθηκαν από παντού. Πολλοί απ’ αυτούς πέθαναν από την στενοχώρια τους (Γιώργος Οικονομίδης, Χρηστάκης).

Οι πιο δυνατοί άντεξαν, αλλά είπαν τον πόνο τους σε βιβλία («Γιώργος Ζαμπέτας – Βίος & Πολιτεία. Και η βρόχα έπιπτε… στρέιτ θρου» της Ιωάννας Κλειάσιου από τις εκδόσεις «Ντέφι»). Διαβάστε το και θα πάθετε γερές πλάκες.

Και τα μεν χρόνια «τρέχουν χύμα» που λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος, αλλά το χούι μένει. Τους μη αρεστούς, τους ενοχλητικούς, στο σύστημα τους κάνει στη μπάντα.

Υπάρχουν το λοιπόν κάποιοι καλλιτέχνες, που το σύστημα τους φέρεται κάπως… Είναι κάποιοι καλλιτέχνες Α΄ Εθνικής, που ενοχλούν το σύστημα. Κάτι σαν τους μαθητές της ΣΜΥΝ. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες, που δεν θέλουν να ξεχάσουν την ιστορία μας και την καταγωγή μας. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που αρνούνται να συμβιβαστούν με τις νεοταξίτικες μεθοδεύεις, που δεν έχουν τσίμπλα στο μάτι και δεν βλέπουν τους εισβολείς λαθρομετανάστες ως λιαζομένους, ως επενδυτές ή ως… αναπαραγωγούς του Γένους των Ελλήνων.

Ένας απ΄ αυτούς, είναι και ο Σταμάτης Σπανουδάκης

Ο Σπανουδάκης λοιπόν γράφει το «Λάθος εποχή» με ερμηνευτή τον Κώστα Γαϊτάνο, το «Καλημέρα τι κάνεις» και το «Σήμερα» που τα αποδίδει ο Γιάννης Πάριος, τα «Έφυγες νωρίς» και «Ζωή κλεμμένη» με την σπουδαία Ελευθερία Αρβανιτάκη, τα «Αυτά παθαίνει μάτια μου» και «Πάμε γι’ άλλες πολιτείες» που τα θαυμάσαμε με την Ελένη Βιτάλη και προ παντός την μουσική στην ταινία «Πέτρινα Χρόνια» με το ομώνυμο τραγούδι, που ερμήνευσε συγκλονιστικά ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης («Ελλάδα στους ώμους τη γη κουβαλάς…»)

Μέχρι εδώ όλα καλά, σύμφωνα με τον νόμο και το μέλι γλυκύτατο, που έλεγε και ο μέγας Νίκος Τσιφόρος. Και ξαφνικά, ο Σταμάτης Σπανουδάκης γράφει το «Θάρθεις σαν αστραπή» και γίνεται σεισμός.

Και γιατί γίνεται χαμός; Διότι αγγίζει και διεγείρει ευαίσθητες χορδές του Έλληνα. Του θυμίζει πράγματα που το σύστημα αγωνίζεται να πνίξει, διότι είναι … φασιστικά. Του θυμίζει τον τελευταίο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και αυτό ίσως χαλάσει τη σούπα ή το… ήρεμο κλίμα μεταξύ ημών και των Τούρκων, όπως επεχείρησαν να το χαλάσουν οι μαθητές τη ΣΜΥΝ… Ψάξτε να το βρείτε στο διαδίκτυο και αφήστε την Ελλάδα να σας πλημμυρίσει.

Αλλά ο Σπανουδάκης δεν κάθεται καλά και γράφει και το «Δέσποινα», εκεί που η Παναγία, ο Χριστός, ο Μεγαλέξανδρος και η Αγιά Σοφιά, προστατεύουν και καθοδηγούν το Έθνος.

Και από κοντά και ο «Αϊτός», όπου βλέπουμε να υμνείται η Μεγάλη Ιδέα με επίκληση στην Ομόνοια και την αγάπη μεταξύ των Ελλήνων. «Η Ελλάδα ενωμένη σαν αϊτός ψηλά πετά. Κι’ είν’ γραμμένο στα φτερά της χαίρε ώ χαίρε ελευτεριά». Πού πας κύριε Σπανουδάκη μου με αυτά;

Τέλος το συγκλονιστικό «Ψυχή μου μη ραγίζεις», που αναφέρεται στους ενδόξους προγόνους, προτρέπει την Ελληνική Ψυχή ν’ αντέξει στις δυσκολίες. Και κλείνει με το «Σε μια ώρα που κι’ ήρωες δακρύζουν και το δάκρυ τους φωνάζει ένα όνομα Ελλάδα».

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από την Ιστοσελίδα «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» της 7 Νε. 2021, διαβάζω τις παρακάτω σκέψεις του:

«Είδα στο όνειρό μου, τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο ηγέτης της Ελλάδος:

α. Να ξέρει και ν΄ αγαπάει βαθιά τη χώρα, την ιστορία και την πίστη της.

β. Μα μην ντραπεί ποτέ για τις ιδέες του

γ. Να ξέρει ότι ο πολιτισμός δεν είναι αριστερό προνόμιο αλλά εθνικό.

δ. Να φλερτάρει με άλλους χώρους και ιδεολογίες, αλλά να έχει τη δύναμη να τους φέρνει όλους κοντά του με το παράδειγμα, την αλήθεια και το έργο του

ε. Να είναι «καθαρός» και χωρίς εξαρτήσεις από την εκδοτικο-δημοσιογραφική πληγή. Αντιθέτως, αυτοί να είναι πάντα οι εχθροί του.

στ. Να στείλει στα φυλακές τους «υψηλούς» απατεώνες, κάθε χρώματος και κόμματος.

ζ. Να θεωρεί προσωπικά του υπόθεση την τιμή, τα σύνορα και τη ν περηφάνια των Ελλήνων.

η. Να είναι παλικάρι

θ. Τέλος να μη ν είναι πολιτικός το επάγγελμα

…και μετά ξύπνησα.

Και μετά από όλα αυτά απορούμε που έχουμε να δούμε και ν΄ ακούσουμε τον Σταμάτης Σπανουδάκη, εδώ και κάποια χρόνια. Καλά το τραγούδησε ο ίδιος «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι». Μήπως όμως πρέπει να τραγουδήσει και το «Με προδώσαν οι φίλοι μου»;

Αλλά μάλλον θα χρειαστεί να συνεχίσουμε.

Βέβαια «λόγω πληθώρας επικαίρου ύλης», όπως έλεγαν παλιότερα, ο κωμικοδραματικό σίριαλ «Τα οικογενειακά του ΚΚΕ». και μη ξεχνάτε, ο σίριαλ είναι «ακατάλληλο για κάτω των 18 ετών». Κάτι σαν το «Σαρβάϊβορ» του κ. Αλαφούζου δηλαδή.

Προ ημερών ήταν η επέτειος της 21ης Απριλίου. Πολλά ακούστηκαν και ο ηρωισμοί περίσσεψαν. Σας προσφέρω μια διαχρονική γελοιογραφία του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη από την «ΑΥΓΗ» της 28 Δεκεμβρίου 1989. Να θυμίσουμε ότι ο Τσαουσέσκου, εκτελέστηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 1989. Δύο μέρες μετά λοιπόν, ο κουλτουρέ αντιστασιακός του σκίτσου, μας ομολογεί ότι πριν ένα χρόνο, το 1987, είχε… σκεφτεί ένα σκίτσο κατά του Τσαουσέσκου. Απλώς όμως σκεφτεί. Το ότι δεν το δημοσίευσε τότε, οφείλεται σε… φόρτο εργασίας

Μεγάλες αλήθειες από τον ΚΥΡ

Χρειάζεται προσοχή….

«Ο λόγος το λέει ρε παιδιά…»

(Ευγενική προσφορά του φίλου μας στην Σύρο κ. Η.Β.)

Στην ιστοσελίδα του «Πρώτου Θέματος» της 21η Μαρτίου διαβάζω: «Δικαίωμα πρόσβασης στα Στρατιωτικά Νοσοκομεία, αποκτούν Δικαστές και Εισαγγελείς, μετά την υπουργική απόφαση, που υπέγραψε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας. Η υπογραφή έγινε παρουσία του Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας, Θανάση Δαβάκη, του Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Χριστόφορου Σεβαστίδη και του Αντιπροέδρου της Ένωσης, Χαράλαμπου Σεβαστίδη. Ήδη, δικαίωμα πρόσβασης στα Στρατιωτικά Νοσοκομεία έχουν και άλλες κατηγορίες κρατικών λειτουργών». Η πρώτη σκέψη είναι ότι να βολέψουμε τους συναδέλφους μας δικηγόρους, δικαστικούς κ.λπ., τώρα που είμαστε στα πράματα. Η δεύτερη είναι το ερώτημα: «πώς εμπιστευόμαστε τώρα τα στρατιωτικά νοσοκομεία, που ήταν διαλυμένα και ανάγκασαν τον κ. Δένδια να ξεριζώσει όλη την ηγεσία του Υγειονομικού και στους τρεις Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων;». Μια πρόχειρη απάντηση είναι ότι τώρα, μέσα σε δυό μήνες, μετετράπησαν από αχούρια και άντρα της ακολασίας σε Karolinska Universitetssjukhuset της Στοκχόλμης. Και η τρίτη σκέψη ανήκει σε αναγνώστη του δημοσιεύματος, που παρατηρεί: «Στο τέλος, μόνο οι στρατιωτικοί δεν θα έχουν δικαίωμα νοσηλείας και περίθαλψης σε αυτά». Διαλέγετε και παίρνετε. Α ναι, υπάρχει και μία δική μου απορία, χωρίς να περιμένω απάντηση. Αν τα νοσηλευτικά αυτά ιδρύματα ανήκαν σε κάποια άλλη επαγγελματική ομάδα, την ίδια αντιμετώπιση θα είχαν;

Προ ημερών πέθανε ο Νίκος Τούντας. Και λοιπόν; Ποιος ήταν ο Νίκος Τούντας; Ούτε κανένας αναρχικός ποιητής ήταν, ούτε κανένας διαπρεπής ΛΟΑΤΚΙ. Ούτε καν εξέχον στέλεχος κάποιου πολιτικού κόμματος. Και γιατί ασχολούμαστε μ΄ αυτόν; Ο δεκανέας Νίκος Τούντας ήταν κάτι εντελώς ντεμοντέ για την εποχή μας. Τον Αύγουστο του 1974, ήταν ο οδηγός ενός άρματος Μ-47, που έδωσε την επική μάχη στην Σκυλλούρα της Κύπρου εναντίον μιας Επιλαρχίας (περίπου 50 άρματα) τουρκικών αρμάτων ιδίου τύπου Μ-47, καταστρέφοντας ολοσχερώς πέντε απ’ αυτά και καθηλώνοντας επί πολλές ώρες τον εχθρό. Το άρμα ήταν τουρκικό, κυριευθέν από το 286 Τάγμα Πεζικού με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς λειτουργικής καταστάσεώς του. Παρόλα αυτά ο Τούντας με τους συναδέλφους του Κ. Δρόσο, Ανδρέα Κριθάρη, Ανδρέα Αποστόλου και Ανδρέα Κουδουνά, έκαναν το καθήκον τους. Σε αντίθεση με το Ελληνικό κράτος που δεν έκανε το καθήκον του να στείλει έστω κατώτερο υπάλληλο κάποιου υπουργείου ως εκπρόσωπό του. Μπορεί να μη το έμαθε. Μπορεί. Άλλωστε και το νεκροταφείο της Δάφνης, κείται μακράν. Έπειτα και ποιος ήταν μωρέ ο Νίκος ο Τούντας;

Θυμάστε εκείνη τη σκηνή από την Ελληνική ταινία «Η κόμισσα της Φάμπρικας», που τα δύο από τα τρία ξαδέλφια από το «Δελημανέϊκο» ο αστυφύλακας Χρήστος Δελημάνης (Στέφανος Ληναίος) και ο κομμουνιστής Χρήστος Δελημάνης (Νίκος Τσούκας) έχει στήσει τρικούβερτο καυγά «δι’ ασήμαντον αφορμήν», παρουσία της μητέρας του αστυφύλακα Δήμητρας (Μαρίκα Κρεββατά); Ασφαλώς και την θυμάστε. Όπως θα θυμάστε και την παρέμβαση της «κόμισσας» (Άννα Φόνσου) που για να σταματήσουν τον καυγά λέει: «Με συγχωρείτε που έγινα αιτία να μαλώσετε» με τον αστυφύλακα να την «δολοφονεί»: «Εσένα περιμέναμε για να μαλώσουμε». Ήταν απαραίτητος αυτός ο μακρύς πρόλογος. Την αφορμή μου έδωσε δημοσίευμα εφημερίδος, που έγραφε: «Ποια προϊόντα θα ανατιμηθούν λόγω δασμών». Και εγώ λέω, ως άλλος αστυφύλαξ Δελημάνης: Ναι, τους δασμούς του Τραμπ περιμέναμε για να τα ανατιμήσουμε. Αφού εδώ και χρόνια κατηγορούσαμε για όλα την κλιματική αλλαγή, τώρα ήρθε ο από μηχανής Θεός Τραμπ, να του τα φορτώσουμε όλα. Ρε παιδιά εδώ το απλό κουλουράκι του Θεού, έχει προ πολλού τραβήξει την ανηφόρα και από 50 λεπτά προς έτους έχει φτάσει στα 75, χωρίς να του έχει επιβάλει δασμούς ο Τραμπ. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει ο Τραμπ. Πώς το έλεγαν παλιότερα οι σύντροφοι; «Λαέ πολέμα σε πνίξανε στο ψέμα» και ένα δίκιο, το είχαν.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Όχι αγαπητοί μου, μην ανησυχείτε και δεν πλακώσανε τα εμβατήρια μέρες που είναι. Απλώς αναφέρομαι στις πολύ ενθαρρυντικές εικόνες, που είδαμε την Μεγάλη Εβδομάδα στις Εκκλησίες μας, από πλευράς προσελεύσεως κόσμου. Παρά το γεγονός ότι πολλοί εγκατέλειψαν το «κλεινόν άστυ», για να γιορτάσουν το Πάσχα «εκτός έδρας», εν τούτοις όλο αυτό το διάστημα, οι εκκλησίες μας ήταν γεμάτες κόσμο και, στη μεγάλη πλειοψηφία, από νέους ανθρώπους. Από νιάτα, όπως τους είχε πει ο Μέγας Χριστόδουλος. Με σκουλαρίκια, με αλογοουρές και βερμούδες τα αγόρια, με μπλουζάκια κοντά τα κορίτσια. Αλλά πολύ πιο ευσεβή από διάφορους/ες, που πιάνουν κυριολεκτικά στασίδι και… περνάνε ακτινογραφία τα νέα της ημέρας. Τα νιάτα της Ελλάδος, παρά τον ανηλεή βομβαρδισμό που δέχονται από πάσης φύσεως κέντρα και παράκεντρα και τον οποίο δυστυχώς αντιμετωπίζουν μόνα τους, ανυπεράσπιστα από το υπεύθυνο κράτος, το σχολείο και την εκκλησία, ξέρουν πότε θα σηκωθούν κατά την διάρκεια της λειτουργίας, πότε θα κάνουν τον σταυρό τους και όταν ο ιερέας τους καλέσει με το «… πίετε εξ΄ αυτού πάντες» σπεύδουν με περισσή ευλάβεια να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων. Να λοιπόν, γιατί με τέτοια νιάτα, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

Ο Νίκος Φλώρος είναι διεθνούς φήμες γλύπτης με μία μοναδική τεχνοτροπία. Διευκρινίζω ότι είναι διεθνούς και όχι… ντόπιας φήμης, καθόσον, όπως έλεγε και ο ευαγγελιστής Λουκάς, «προφήτης εν τη ιδία πατρίδι τιμὴν ουκ έχει». Τον Φλώρο λοιπόν τον κάλεσε η UNESCO, να παρουσιάσει το δημιούργημά του «Μαρία Κάλλας» και όταν ολοκληρωθεί το ταξίδι του ανά τον κόσμο, να στεγασθεί στον εκθεσιακό της χώρο στο Παρίσι, μαζί με έργα του Πικάσο, του Ματίς κ.λπ. Σ’ αυτόν λοιπόν τον μέγα καλλιτέχνη, τόσο το Μουσείο της Ακρόπολης, όσο και η Εθνική Πινακοθήκη, αρνήθηκαν να του διαθέσουν χώρο πριν το… 2030. Και ξαφνικά βρέθηκε χώρος για την… Άννα Παναγιωταρέα. Βέβαια όχι ακριβώς για την δημοσιογράφο, αλλά για τον ζωγράφο που την ζωγράφισε (Παναγιώτης Τέτσης) και όλως τυχαίως τοποθετήθηκε το πορτραίτο της στενής φίλης της υπουργού Πολιτισμού κας Μενδώνη. Μετά απ’ αυτό τι μπορούμε να περιμένουμε; Πολλά πράγματα. Το πορτραίτο του κ. Άδωνη, αλλά και του κ. Μητσοτάκη. Το βέβαιον είναι ότι ο Νίκος ο Φλώρος θα ταλαιπωρείται μεταξύ Νέας Υόρκης, Λονδίνου, Τόκιο, Παρισιού και θα τιμάται από την UNESCO, σαν τους… αυτοεξόριστους της χούντας…

21η Απριλίου προχθές και ο καθένας είπε την άποψη του για την επέτειο. Άλλος το κοντό του και άλλος ο μακρύ του. Οι πάρα πολλοί είπαν άσχημα, οι λίγοι καλά. Εκείνος όμως που κατέρριψε το ρεκόρ της… αντιστασιακότητας ήταν ένας δημοσιογράφος, ο οποίος είπε ότι τότε από το χωριό του, στην περιοχή Σερρών έπαιρναν χωριανούς, τους ανέβαζαν στα βουνά και τους… εκτελούσαν. Ενδιαφέρουσα πρωτοεμφανιζομένη θεωρία, η οποία μάλλον ήταν πατικωμένη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας επί 58 χρόνια και η οποία θα πρέπει να τύχει της αναλόγου προβολής, άμα δε και μελέτης. Επειδή εκείνη την εποχή βρισκόμουν στην περιοχή των Σερρών και δεν είχα ακούσει κάτι σχετικό, αναμένω με ενδιαφέρον την αρχαιολογική σκαπάνη να φέρει στο φως ανάλογα ευρήματα (σκελετούς, παπύρους, κτερίσματα κ.λπ.). Ακόμα ο ανωτέρω δημοσιογράφος, καίτοι υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, άρα και της ελεύθερης οικονομίας, είπε ότι και τότε, αλλά και τώρα οι αξιωματικοί βολεύονται σε θέσεις. Εις επίρρωσιν των λεγομένων του, έφερε ως παράδειγμα τον Στρατηγό κ. Φλώρο που προσελήφθη από τον τηλεοπτικό σταθμό «Αντένα». Προφανώς αγνοεί, ότι ο Σταθμός του κ. Κυριακού δεν είναι δημόσιος και συνεπώς, μάλλον, μπορεί να προσλαμβάνει όποιον του γουστάρει… Τι ψάχνεις όμως; Αντίσταση νάναι κι’ ό,τι νάναι.

Ράγισαν και οι πέτρες. Δάκρυσαν τα βουνά. Μαλάκωσαν κι οι πιο σκληρές καρδιές. Αν ζούσε η μακαρίτισσα η Τασώ Καβαδία, ακόμα κι’ αυτή θα είχε κλατάρει. Διαβάζω στην ιστοσελίδα «Paraskhnio», ότι ο Στέφανος Κασσελάκης και ο σύζυγός του Τάιλερ Μακμπεθ, επέλεξαν τις Σπέτσες για να περάσουν τις ημέρες του Πάσχα. Κατά τη διάρκεια μιας βόλτας τους κοντά στο λιμάνι, έγιναν αυτόπτες μάρτυρες ενός ατυχήματος με ποδήλατο, στο οποίο ενεπλάκη ένα ζευγάρι τουριστών. Η γυναίκα τραυματίστηκε με βαθιές εκδορές και ο Τάιλερ έσπευσε να της προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Μαζί με τον Στέφανο Κασσελάκη, τη συνόδευσαν άμεσα στο φαρμακείο του νησιού για φροντίδα. Η κατάσταση της τραυματισμένης γυναίκας δεν εμπνέει ανησυχία και τελικά δεν χρειάστηκε η μεταφορά της σε νοσοκομείο στην Αθήνα. Δηλαδή με απλά λόγια μια γυναίκα κουτρουβαλιάστηκε από το ποδήλατό της και χάρη στην ηρωική και άμεση επέμβαση του ζεύγους, σώθηκε. Να σημειωθεί ότι την προηγούμενη μέρα, άλλη μια γυναίκα είχε κουτρουβαλιαστεί στο ίδιο σημείο, αλλά ουδείς έσπευσε σε βοήθειά της, με αποτέλεσμα να καταλήξει αβοήθητη στο πεζοδρόμιο. Πληροφορίες ότι θα γυρισθεί ταινία με ανάλογο θέμα, δεν έχουν εισέτι διασταυρωθεί και τις μεταδίδουμε με κάθε επιφύλαξη.

Πρωτομαγιά προχθές και, εκτός των άλλων, ήταν και η επέτειος του θανάτου του Αλέκου Παναγούλη. Το 1979 λοιπόν κυκλοφόρησε το συλλογικό βιβλίο με τίτλο «Στη μνήμη του Αλέκου Παναγούλη» γραμμένο από «ομάδα συναγωνιστών». Για διαβάστε τι λέει: