Κηρύχθηκε Αγιος ο παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης!

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τίμησε τον ταπεινό και φωτισμένο «βοσκό των ψυχών», που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στις καρδιές του λαού

Τον απλό και φωτισμένο παπά από τον Πλάτανο Τρικάλων, τον πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Γκαγκαστάθη, τον «βοσκό των ψυχών», τίμησε επίσημα η Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς την Τετάρτη 9 Ιουλίου η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ανακοίνωσε την αγιοκατάταξή του. Ο παπα-Δημήτρης, όπως τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν οι πιστοί, υπήρξε μια σπάνια μορφή ταπείνωσης, πίστης και πνευματικού φωτισμού – ένας ιερέας που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στις καρδιές του λαού.

Η απόφαση ελήφθη κατόπιν θετικής εισήγησης της αρμόδιας Συνοδικής Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος που εξέτασε τον σχετικό φάκελο, έπειτα από αίτημα του μητροπολίτη Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χρυσοστόμου. Ο παπα-Δημήτρης υπήρξε μορφή βαθιάς προσευχής και καρδιακής ταπείνωσης. Η φήμη της αγιότητάς του ποτέ δεν έσβησε. Αντίθετα, οι πιστοί τον επικαλούνταν στις προσευχές τους, κατέφευγαν στη μεσιτεία του και μαρτυρούσαν την παρουσία του στις ζωές τους. Με αυτή τη συγκινητική απόφαση η Εκκλησία επιβεβαιώνει και επισφραγίζει αυτό που ο απλός λαός γνώριζε χρόνια τώρα: ο παπα-Δημήτρης ήταν και είναι άγιος. Γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, και συγκεκριμένα το 1902, στο μικρό χωριό Πλάτανος. Εκεί, στην πατρίδα του, έμελλε να περάσει και τη μεγαλύτερη μερίδα της ζωής του. Ηταν ένας ποιμένας απλός και φωτισμένος, ένας άνθρωπος της προσευχής, της σιωπής και της ταπείνωσης.

Εκοιμήθη ήσυχα, ειρηνικά, στις 29 Ιανουαρίου του 1975, έχοντας αφήσει πίσω του ένα παράδειγμα ζωής που ακτινοβολούσε πίστη, καθαρότητα και αγάπη. Δεν ήταν μοναχός, έζησε μέσα στον κόσμο ως έγγαμος ιερέας, αλλά η καθημερινότητά του ήταν γεμάτη από την παρουσία του Θεού. Ηταν ένας από εκείνους τους παλιούς κληρικούς, που περνούσαν σχεδόν απαρατήρητοι και όμως στήριζαν τόσες ψυχές. Η πίστη του ήταν αθόρυβη, αλλά βαθιά. Η συνείδησή του καθαρή. Η αγάπη του για τον Θεό και τον πλησίον, απλή και απόλυτη. Με κόπο και μόχθο τελείωσε το δημοτικό και από παιδί ήταν βοσκός. Ομως εκεί, ανάμεσα στα πρόβατα και στις πλαγιές, γεννήθηκε μέσα του μια βαθιά και αυθεντική πνευματικότητα. Οπου κι αν βρισκόταν, η σκέψη του ήταν στον Θεό. Είχε μνήμη Θεού, μνήμη θανάτου, και όταν άκουγε τις καμπάνες από μακριά, έκλεινε τα ζώα στη στάνη και έτρεχε στην εκκλησία με δάκρυα στα μάτια.

Κατάνυξη

Κι αν καμιά φορά δεν μπορούσε να κατέβει στο χωριό, εκεί που ήταν γονάτιζε μόνος και παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσει το έλεός Του, επειδή βρισκόταν μακριά από τον οίκο Του. Δεν έχανε όμως ποτέ την επαφή. Στον τσοπανόσακό του κουβαλούσε πάντα ένα μικρό βιβλίο με βίους αγίων και το διάβαζε με κατάνυξη. Δεν τους έβλεπε σαν μακρινά παραδείγματα, αλλά τους αισθανόταν κοντά του, σαν φίλους, φύλακες, παρηγορητές. Ενα βράδυ, μέσα στην ησυχία του χωριού, ο παπα-Δημήτρης κοιμόταν στο ταπεινό, παλιό του σπιτάκι, μια κατοικία λιτή, φτωχική, μα γεμάτη πίστη. Ξαφνικά, ένιωσε κάποιον να τον σκουντάει απαλά. Ηταν ένας γέροντας, με σεβάσμιο πρόσωπο και ήρεμη φωνή, που του είπε: «Σήκω, παιδί μου, γρήγορα… Το σπίτι θα πέσει».

Ο παπα-Δημήτρης δεν έδωσε σημασία και ξανακοιμήθηκε. Μα ο γέροντας δεν τον άφησε. Τον ξύπνησε για δεύτερη φορά. Και πάλι εκείνος γύρισε πλευρό. Τρίτη φορά, ο γέροντας τον ξύπνησε με επιμονή. Ο παπα-Δημήτρης σηκώθηκε, βγήκε από το σπίτι μαζί με τον γέροντα και μόλις πάτησε το πόδι του έξω, το σπίτι κατέρρευσε. Γύρισε να ευχαριστήσει τον γέροντα και εκείνος είχε χαθεί. Ηταν τότε που ο παπα-Δημήτρης κατάλαβε ποιος ήταν αυτός που τον έσωσε. Ηταν ο άγιος Νικόλαος. Το χωριό είχε ναό αφιερωμένο στον άγιο και η προστασία του ήταν πάντοτε ζωντανή στις ψυχές των ανθρώπων. Εκείνο το βράδυ, όμως, η παρουσία του έγινε θαύμα απτό. Ο άγιος δεν τον άφησε να θαφτεί στα ερείπια. Ηρθε ο ίδιος να τον προφυλάξει σαν πατέρας, σαν φύλακας, σαν φίλος. Ο άγιος Δημήτριος θα τιμάται την ημέρα της κοίμησής του, την 29η Ιανουαρίου.