Ο Ανδρουλάκης βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές, καθώς καλείται να ξεκολλήσει η δημοσκοπική βελόνα, η οποία έχει φέρει αναταράξεις στη Χαρ. Τρικούπη
Από την εναρκτήρια συνεδρίαση της αραχνιασμένης Γραμματείας Συνεδρίου την περασμένη Δευτέρα, το ΠΑΣΟΚ μπήκε σε μια μακρόσυρτη διαδικασία που μοιάζει περισσότερο με τεστ κοπώσεως.
- Γιώργος Χατζηδημητρίου
Εναν χρόνο από την επανεκλογή του, ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές, καθόσον, σύμφωνα με ανθρώπους που τον στηρίζουν, καλείται να αποδείξει αφενός ότι μπορεί να κρατήσει το κόμμα ενωμένο και σε εκλογική ετοιμότητα, προβάλλοντας ως φορέας μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, και αφετέρου να περάσει τις συμπληγάδες της Ν.Δ. και του επικείμενου «κόμματος Τσίπρα», το οποίο τον απειλεί.
Ο χρόνος του συνεδρίου έχει μετατεθεί αόριστα για τις αρχές της προσεχούς άνοιξης. Μέχρι τότε, όμως, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με πολύπειρους κομματικούς παράγοντες, θα πρέπει να έχει βρει τρόπους ώστε να ξεκολλήσει η στάσιμη δημοσκοπική βελόνα και συνάμα να αντέξει στις πιέσεις που δέχεται από τους φιλόδοξους μνηστήρες.
Ο ίδιος επιθυμεί ένα συνέδριο πανηγυρικού χαρακτήρα, που θα αποτελέσει το προοίμιο μιας μακράς προεκλογικής εκστρατείας μέχρι τη νίκη. Στην προοπτική αυτή, όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν στοιχηματίζουν πρόθυμα και τόσοι πολλοί.
Γιατί, αντίθετα, σειρά κορυφαίων στελεχών, όπως οι Χάρης Δούκας και Παύλος Γερουλάνος, εισηγούνται ένα ανοικτό στην κοινωνία, δημοκρατικό συνέδριο, χωρίς τεχνητούς αποκλεισμούς, προκειμένου να ξεκαθαριστεί η θολή στρατηγική και να δοθεί μια νόμιμη και οριστική απάντηση στο κορυφαίο ζήτημα των συνεργασιών. Η Αννα Διαμαντοπούλου, μάλιστα, που εκφράζει τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος, το πάει ακόμα πιο πέρα, προτείνοντας ουσιαστικά ένα συνέδριο επανίδρυσης.
Η πρόθεση του Ανδρουλάκη να τονίσει μια εικόνα πανστρατιάς και ενός κόμματος που, όπως λέει ο Κώστας Λαλιώτης, «είναι εφτάψυχο», με το προσκλητήριο στο σύνολο των κορυφαίων στελεχών, Δούκας, Γερουλάνος, Αννα Διαμαντοπούλου, Κατρίνης, Νάντια Γιαννακοπούλου, και μιας ιστορικής εφεδρείας από τους Λαλιώτη, Π. Λάμπρου, Γ. Παπανδρέου, Β. Βενιζέλο, Κ. Σκανδαλίδη και Ν. Σαλαγιάννη, σκιάστηκε νωρίς.
Βασική πρόκληση για τον Ανδρουλάκη είναι να αποδείξει ότι αποτελεί τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς. Ο τρόπος, ωστόσο, που κυνηγά τον στόχο του παράγει, όπως πολλά στελέχη διαπιστώνουν, εσωκομματική κριτική και αναδεικνύει βαθιά ρήγματα.
Ο ίδιος δεν δείχνει να βιάζεται. Το ΠΑΣΟΚ, λέει, «δεν θα αλλοιώσει τη φυσιογνωμία του προγράμματός του στον βωμό της εξουσίας. Ο πολίτης θέλει λύσεις ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες, ριζοσπαστικές. Για αυτό θα συνεχίσω σταθερά στον δρόμο του προγράμματος, του ορθού λόγου, της συνέπειας, της ευθύνης και πάνω από όλα της πολιτικής αυτονομίας».
Οι καιροί, όμως, δεν περιμένουν και «το ποτάμι», όπως θα τον συμβούλευε σοφά κι ο Κ. Σημίτης, «μια φορά κατεβάζει ξύλα».
«Με τις ισχνές εκλογικές αυξήσεις που κάθε φορά πετυχαίνει, θα γίνουμε εξουσία γύρω στο 2050» σχολιάζουν ειρωνικά στους κύκλους των Δούκα, Γερουλάνου και άλλων στελεχών που βλέπουν ότι το κόμμα είναι ανοχύρωτο μπροστά στον στρατηγικό κίνδυνο Τσίπρα, ο οποίος απειλεί να πάρει μαζί του τουλάχιστον το μισό ακροατήριο του Ανδρουλάκη.
Βγαίνοντας από τον λήθαργο ο τελευταίος, επιτίθεται με κλιμακούμενη οξύτητα στον πρώην πρωθυπουργό -τον οποίο Δούκας, Καστανίδης κ.ά. δεν αποκλείουν ως συνομιλητή-, υποστηρίζοντας ότι έχει την αβάντα «συμφερόντων» κι ότι κάνει «κόμμα του ενός, χωρίς πρόγραμμα».
Φυσικά, όλοι γνωρίζουν ότι ο Ανδρουλάκης δεν θα κριθεί στο προσεχές συνέδριο, αλλά στις εθνικές κάλπες. Κι αν το αποτέλεσμα επιβεβαιώσει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα μικρομεσαίο κόμμα νοσταλγών, τα μαχαίρια θα βγούνε με τα πρώτα exit polls…