Και μετά την οδυνηρή ήττα στο πρόσφατο Eurogroup για το χρέος είναι αισιόδοξος και πιστεύει ότι θα κερδίσει τις εκλογές όποτε και αν γίνουν (ακόμα και στην επέτειο για τα 200 χρόνια από το 1821)
Από τον
Σπύρο Κάραλη
[email protected]
Μεγαλεπήβολα σχέδια κάνει ξαφνικά (προφανώς ερήμην του λαού) ο Αλέξης Τσίπρας, που θέλει να συνδυάσει την πρωθυπουργική θητεία του με τη συμπλήρωση 200 ετών από την Επανάσταση του 1821, με σκοπό να εμφανιστεί ως ο ηγέτης της Ελλάδας του… 2021! Μάλιστα, θεωρεί βέβαιο (!!!) ότι θα παραμείνει έως τότε πρωθυπουργός και γι’ αυτό καλλιεργεί από τώρα το… όραμά του με μια σειρά από επικοινωνιακές κινήσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να βάλει την υπογραφή του στη νουβέλα της μεταμνημονιακής εποχής, αξιοποιώντας τις εξελίξεις (κλείσιμο της αξιολόγησης και έναρξη συζήτησης για το χρέος), προκειμένου να σηματοδοτήσει μια «νέα εποχή», που θα συνδυαστεί με τα 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία.
Σε αυτό το πλαίσιο, προγραμματίζονται στοχευμένες επισκέψεις του πρωθυπουργού στην Περιφέρεια με συγκεκριμένες αναφορές στο 1821 και στο 2021, όπως και σειρά εκδηλώσεων που θα οργανωθούν με αυτόν τον σκοπό. Η δήλωση της Αννας Βαγενά, που είπε «Αντέξαμε 400 χρόνια σκλαβιάς, τώρα δεν θα αντέξουμε;» μόνο τυχαία δεν ήταν, αφού εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο.
Είναι, βέβαια, σχήμα οξύμωρο ο πρωθυπουργός να κάνει τέτοιους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς, όταν η χώρα είναι ρημαγμένη, με την παραγωγική βάση να έχει συντριβεί και τον λαό να στενάζει από τη λιτότητα και να βιώνει επί εξαετία μια μοντέρνα κατοχή χωρίς τέλος από τη νεοφιλελεύθερη επέλαση.
Νιώθει κυρίαρχος
Ο ίδιος, όμως, εκτιμά (ή θέλει να πιστέψει) ότι επί ημερών του τα Μνημόνια τελειώνουν και, έχοντας ως βασικό αντίπαλο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και με τα μικρά κόμματα Κέντρου – Κεντροαριστεράς να βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, νιώθει κυρίαρχος των πολιτικών εξελίξεων, θεωρώντας σίγουρη τη δεύτερη τετραετία, που θα τον φέρει άνετα κοντά στην επέτειο των δύο αιώνων εθνικής ανεξαρτησίας.
Ακόμη και αν απαιτηθεί να πάει πριν από την ολοκλήρωση αυτής της τετραετίας σε πρόωρες εκλογές (σενάριο που διαψεύδεται από το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά πρακτικά δεν μπορεί να αποκλειστεί), θεωρεί ότι θα νικήσει. Πιθανόν αυτό να γίνει το 2018, στην περίπτωση που Βερολίνο και ΔΝΤ ζητήσουν νέο μνημόνιο, ίσως όμως και νωρίτερα, τον προσεχή Οκτώβριο, αν οι ξένοι απαιτήσουν νέα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης, ζητώντας νέες υποχωρήσεις από την ελληνική κυβέρνηση και περισσότερο αίμα από τον ελληνικό λαό.
Ο Αλέξης Τσίπρας, υπερβολικά αισιόδοξος εκ φύσεως, πιστεύει ότι μετά τη συμφωνία της 24ης Μαΐου η χώρα μπορεί να αλλάξει φυσιογνωμία σε σταθερή τροχιά ανάπτυξης, ανακτώντας μέρος της χαμένης ανεξαρτησίας της και αφήνοντας πίσω την ύφεση, την αστάθεια και την ξένη επιτήρηση. Μέχρι έναν βαθμό ο πρωθυπουργός έχει δίκιο, αφού το καλοκαίρι πιθανότατα δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα και με την εκταμίευση της πρώτης δόσης των 7,5 δισ. ευρώ τον επόμενο μήνα θα πάρει βαθιά ανάσα η ταλαίπωρη αγορά.
Δοκιμασίες
Ο Σεπτέμβριος, όμως, κρύβει μεγάλες δοκιμασίες, διότι τότε θα χρειαστεί να περάσουν τα επώδυνα εργασιακά μέτρα και οι ομαδικές απολύσεις από τη Βουλή ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της δεύτερης δόσης των 2,8 δισ. ευρώ, την ώρα μάλιστα που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκονται σε καθόλου καλή ψυχολογική κατάσταση, μην τολμώντας να ξεμυτίσουν σε δημόσιο χώρο.
Κυβερνητικό έργο, διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και συνέδριο είναι οι τρεις άξονες πάνω στους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας θα βαδίσει τους ερχόμενους μήνες. Οσον αφορά τον πρώτο άξονα, το σύνθημα έχει δοθεί και το αργότερο μέχρι τα τέλη Ιουνίου δέκα νομοσχέδια πρόκειται να έρθουν στη Βουλή, που δεν πρόκειται να κλείσει για το καλοκαίρι, ώστε να συζητηθούν στην Ολομέλεια και να ψηφιστούν από το σύνολο των βουλευτών. Ολα τα νομοσχέδια δίνουν έμφαση στην καθημερινότητα του πολίτη, στην παραγωγική ανασυγκρότηση και τη διοικητική μεταρρύθμιση, στοχεύοντας στο να γίνουν άμεσα ορατά στην κοινωνία, ώστε να αντιστραφεί το βαρύ κλίμα για τον πρωθυπουργό, τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Αρμόδιες πηγές του Μαξίμου τονίζουν ότι η στροφή στην καθημερινότητα βρίσκεται ψηλά στην κυβερνητική ατζέντα, ενώ ο πρωθυπουργός, με φόβητρο τον ανασχηματισμό, πιέζει στο υπουργικό συμβούλιο και στις συσκέψεις, ζητώντας καλύτερη συνεργασία μεταξύ των υπουργών, για να υπάρξουν αποτελέσματα που θα σηματοδοτήσουν την αλλαγή σελίδας. Ταυτόχρονα, ανοίγει ο δρόμος για τη συνταγματική αναθεώρηση, τον νέο εκλογικό νόμο και ενώ το τοπίο στα media, το οποίο επί τρεις δεκαετίες ταυτίστηκε με τον παρασιτισμό και την εγχώρια διαπλοκή, αλλάζει άρδην με τον διαγωνισμό από μηδενικής βάσης για τις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες.
Ο Σταθάκης
Η αρχή γίνεται με την κατάθεση από τον Γιώργο Σταθάκη του νέου αναπτυξιακού νόμου. Ακολουθεί νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας, το οποίο θα αφορά τη θεσμοθέτηση ενός καθολικού συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας. Μέχρι το τέλος Ιουνίου, ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Χριστόφορος Βερναρδάκης πρόκειται να καταθέσει σχέδιο νόμου που θα ρυθμίζει διατάξεις για την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ νομοσχέδιο-σκούπα που θα αφορά τις κρατικές δομές και τον ευρύτερο χώρο της Δημόσιας Διοίκησης κατατίθεται από τον υπουργό Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή.
Και νόμος για «νέο Καλλικράτη»
Αναμένονται, επίσης, σχέδιο νόμου που θα αφορά τη μεταρρύθμιση στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τον «νέο Καλλικράτη», το νομοσχέδιο για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου και έπονται οι αλλαγές στην Παιδεία με το νομοσχέδιο που προωθεί ο Νίκος Φίλης, το οποίο θα αφορά το σύνολο της Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αυτό το νομοσχέδιο, πάντως, ήδη προκαλεί αντιδράσεις και αναμένεται να δοκιμάσει τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., αν τελικά ενταχθούν σε αυτό οι εκτρωματικές διατάξεις που προωθεί ο κ. Φίλης με την «εκσυγχρονιστική» παρέα του στο υπουργείο Παιδείας, οι οποίες στοχεύουν ευθέως στην κατάργηση κάθε θρησκευτικού και εθνικού φρονήματος στα σχολεία. Πόσο μάλλον, που αυτές οι προτάσεις δεν συνάδουν με την πρόθεση του κ. Τσίπρα να εμφανιστεί ως ο… Κολοκοτρώνης του 2021!
Οι κατά φαντασίαν (μέχρι στιγμής) αντάρτες του ΣΥΡΙΖΑ
Η παραίτηση της Βασιλικής Κατριβάνου από τη βουλευτική της έδρα δεν άλλαξε τους συσχετισμούς στη Βουλή, έπληξε όμως το ηθικό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Το ερώτημα πλέον είναι αν θα παραμείνει συμπαγής η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη δοκιμασία, καθώς υπάρχουν πολλοί που βρίσκονται στα… όριά τους με τη μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης. Ο βουλευτής Δράμας Χρήστος Καραγιαννίδης, για παράδειγμα, κατά καιρούς εκφράζει πολύ διαφορετικές απόψεις και στην τελευταία Κοινοβουλευτική Ομάδα διαφώνησε με τον πρωθυπουργό, γιατί δεν δόθηκε δυνατότητα στους βουλευτές να τοποθετηθούν μετά την ομιλία του. Η Αννα Βαγενά, επίσης, θεωρείται επίφοβη.
Στην πρόσφατη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή χρειάστηκε να επιστρατευτεί ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας για να την πείσει να ψηφίσει. Ο βουλευτής Β’ Αθηνών Χριστόφορος Παπαδόπουλος συγκαταλέγεται κι αυτός στην ομάδα των βουλευτών που έχουν βάλει πολύ νερό στο κρασί τους και είναι ερώτημα η στάση που θα κρατήσει όταν έλθουν τα εργασιακά ζητήματα στη Βουλή. Ο κ. Παπαδόπουλος -με μακρά διαδρομή στα αριστερά κινήματα- ανήκει στην ομάδα των «53», όπως επίσης ανήκουν ο υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας, η υφυπουργός Θεανώ Φωτίου, η αντιπρόεδρος της Βουλής Τασία Χριστοδουλοπούλου, οι βουλευτές Χρήστος Μαντάς, Αννέτα Καββαδία, Μάκης Μπαλαούρας.
Με βεβαιότητα, το μέτρο της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και των μαζικών απολύσεων, εάν φυσικά οι δανειστές επιμείνουν, θα επιφέρει ταραχή στην Κ.Ο. και το κόμμα. Τα εργασιακά είναι το έσχατο όριο για την κομματική βάση και τους βουλευτές, καθώς οι μαζικές απολύσεις αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα της ιδεολογικής – ταξικής συγκρότησης των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσωπική τους αντίσταση σε αυτές τις αλλαγές-ταφόπλακα στα δικαιώματα των εργαζομένων αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο όλων όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να ακόμη δηλώνουν αριστεροί. Επομένως, το «ματς» θα έχει συνέχεια, αλλά μετά τα μπάνια του λαού.
