Είμαστε μία χώρα με μεγάλη παράδοση στην οργάνωση των τοπικών κοινωνιών. Η ελευθερία και η πρόοδός μας χρωστούν πολλά στων ελλήνων τις κοινότητες. Γι’ αυτό και στην ψυχή μας η ιδιαίτερη πατρίδα αποτελεί πάντα ένα ξεχωριστό κομμάτι.
Από αυτήν τη μακραίωνη πορεία κατάγεται και η βιωματική καθημερινή σχέση που διατηρούμε με τα του δήμου μας, είτε ως γηγενείς είτε ως ετεροδημότες. Μέσα σε αυτήν τη σχέση μας, που μας επιτρέπει να απασχολούμε δήμαρχο, αντιδημάρχους και δημοτικούς συμβούλους για τα πιο ασήμαντα ζητήματα της βολής και της καθημερινότητάς μας, επιβιώνει ένα αρχέτυπο δημοκρατικής συμπεριφοράς, συμμετοχής και διεκδίκησης, που παραπέμπει στην άμεση δημοκρατία των κλασικών χρόνων της αρχαιότητάς μας.
Μικρό και φοβισμένο το νέο ελληνικό κράτος, λειτούργησε έως και τα πρώτα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση απίστευτα συγκεντρωτικά. Αφησε αναξιοποίητες τις τεράστιες δυνατότητες των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης για τη διευκόλυνση και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Στέρησε αρμοδιότητες και πόρους από τις τοπικές κοινωνίες, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτόν στο ρήμαγμα των πόλεων και των χωριών μας.
Το χειρότερο, στέρησε τη δυνατότητα και την επιθυμία από άξιους συμπολίτες μας να ασχοληθούν με τα κοινά σε τοπικό επίπεδο, επιτρέποντας για δεκαετίες οι δημοτικές εκλογές να καταντήσουν πρόκριμα και πρόβα για τις εθνικές, βάφοντας τους δήμους με όλα τα χρώματα στο ίδιο πάντα μαύρο από τη βρόμα και την έλλειψη αισθητικής φόντο.
Τα πράγματα μετά την είσοδό μας στην ΕΟΚ άλλαξαν δραματικά προς το καλύτερο. Η αναπτυγμένη ευρωπαϊκή κουλτούρα για την αξία της Αυτοδιοίκησης στη δημοκρατία έφερε, εκτός από οικονομικούς πόρους, κι έναν αέρα αποκέντρωσης πρωτόγνωρο για τη διοίκησή μας. Ελα όμως που αυτός ο άνεμος δημιουργίας φύσηξε πάνω σε έρημη χώρα, όπως είχαν καταντήσει οι νομαρχίες, οι δήμοι και οι κοινότητές μας;
Αποψιλωμένοι από άξιο και ειδικευμένο προσωπικό οι ΟΤΑ, χωρίς προγράμματα, δίχως τη δυνατότητα σχεδιασμού και εκτέλεσης, με τους καλύτερους και πιο άξιους από τους δημότες τους αδιάφορους και απογοητευμένους, βρέθηκαν γυμνοί μπροστά στις προκλήσεις του νέου περιβάλλοντος γι’ αυτούς.
Το κενό δεν δυσκολεύτηκαν να καλύψουν σε αγαστή συνεργασία όλες οι αμαρτίες της κεντρικής πολιτικής σκηνής του τόπου μας. Ανικανότητα, διαφθορά, ρουσφέτι, μικρότητα άφησαν ελάχιστα περιθώρια αξιοποίησης των δυνατοτήτων που προσέφεραν οι νέοι νόμοι και οι πόροι από την Ευρωπαϊκή Ενωση για τους δήμους.
Αυτές οι αμαρτίες γέννησαν και το τέρας που ξερνάει προτού τα τινάξει απειλώντας τη δημόσια υγεία με το να αφήνει τα σκουπίδια στους δρόμους και αρνούμενο να συμμορφωθεί σε όποια έννοια χρηστής διοίκησης και διαχείρισης των δημοτικών πραγμάτων.
Οι σπασμοί πριν από το τέλος γίνονται εκκωφαντικά έντονοι, καθώς είναι προφανές ότι στερούνται, όχι απλώς κοινωνικής νομιμοποίησης, αλλά έστω διάθεσης να ακουστούν από τους δημότες όλης της χώρας. Η κατάσταση της καθημερινότητάς μας άλλωστε αποτελεί, εν πολλοίς, πεπραγμένο αυτών που κρώζουν για την απώλεια κεκτημένων τους.
Ομως όσο η υπεράσπιση της ανομίας δεν μπορεί να βαφτιστεί συνδικαλισμός και δημοκρατικό δικαίωμα, άλλο τόσο και οι νονοί που επιχειρούν αυτήν τη βάφτιση δεν μπορούν να μας πείσουν ότι αυτό που υπερασπίζονται αποτελεί είτε Τοπική είτε Αυτοδιοίκηση.
Μ.Η.Τ. 232120