Υπάρχει κάτι που με φοβίζει πιο πολύ από όσα έγιναν κι από όσα θα ακολουθήσουν το Κυπριακό της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι η συσκότιση που προξενούν στον κοινό νου η οργή και η αγανάκτηση από την κατάργηση θεμελιωδών αρχών, κανόνων και δικαιωμάτων, πάνω στα οποία δημιουργήθηκαν οι δημοκρατίες και λειτούργησαν μέχρι σήμερα οι κοινωνίες των κρατών-μελών της Ενωμένη Ευρώπης.
Τη συσκότιση επιτείνουν αναλύσεις και θέσεις. Κάποιες είναι λειψοί συλλογισμοί, καθώς επισημαίνουν χωρίς να συμπεραίνουν. Αλλες, εκμεταλλευόμενες τη δικαιολογημένα μαυρίλα της ψυχής των ανθρώπων, καταγγέλλουν χωρίς να προτείνουν. Ή, το χειρότερο, προτείνοντας -με… ηρωικό βεβαίως τρόπο- πράγματα προφανώς ανεδαφικά, ανεφάρμοστα ή συντόμως καταστρεπτικά.
Αναμφισβήτητα όχι μόνο οι αποφάσεις αλλά και ο τρόπος λήψεώς τους, που επιβάλλει η γερμανική ηγεμονία στους εταίρους της, βάλλουν ευθέως κατά αυτής της ίδιας της ύπαρξης της Ενωσης και των λαών της. Το προπατορικό αμάρτημα που ακολουθεί τους Γερμανούς στην ιστορική τους διαδρομή είναι πάντα οι πράξεις και ο τρόπος τους να αδικούν τόσο τις προθέσεις όσο και την αλήθειά τους.
Αυτή η θολούρα όμως που τους στοιχειώνει, με αυτοκαταστροφικές για τους ίδιους και ολέθριες για τους υπολοίπους συνέπειες, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να σκοτίσει μέχρις εξαφανίσεως ούτε ό,τι έχει απομείνει από το ευρωπαϊκό κεκτημένο ούτε, πολύ περισσότερο, από το όραμα για μια πραγματικά ενωμένη, δημοκρατική Ευρώπη, στην οποία οι αποφάσεις θα ανήκουν στους πολίτες της και όχι στη νομενκλατούρα των Βρυξελλών και των τραπεζών.
Αναζητώντας καθαριστήρες που θα κάνουν ασφαλέστερη τη διαδρομή μας μέσα από θολούς καιρούς, καταλήγω στα ερωτήματα που ακολουθούν.
Οσοι αναζητούν νέα θέση για την πατρίδα μας στις γεωπολιτικές αναδιατάξεις εκτιμούν ότι μπορεί να τη διεκδικήσει από μόνη της; Αν όχι, ποιες εγγυήσεις κάνουν το όχημα της υπερατλαντικής πρόσδεσής μας ασφαλέστερο από αυτό της κοινής ευρωπαϊκής προοπτικής; Θα ‘ναι σίγουρα καλύτερο και ασφαλέστερο το διεθνές περιβάλλον για μας δίχως καθόλου Ευρώπη;
Αν συμφωνούμε ότι ο καπιταλισμός-καζίνο ευθύνεται για τη συσσώρευση του ασύλληπτου παγκόσμιου χρέους, που απειλεί, όχι μόνο κρατικές υποστάσεις, αλλά την ανθρώπινη ύπαρξη, γιατί ο περιορισμός των εργασιών του μας ενοχλεί;
Αν οι υπερχρεώσεις κι η φούσκα της ευμάρειας που δημιούργησαν τραπεζίτες και τράπεζες αλλοίωσαν επικίνδυνα τους κώδικες αξιών της κοινωνίας μας, γιατί μας φοβίζει το τέλος τους; Σε ποιο παραγωγικό μοντέλο ποιας οικονομίας για ανθρώπινες κοινωνίες μπορούν να είναι χρήσιμοι αυτοί οι «ιερείς της απληστίας»;
Συγκρίνοντας τα χαρακτηριστικά των πολιτευμάτων, των κοινωνιών και κυρίως των ιδεών που συγκρούονται πάνω στην παγκόσμια σκακιέρα, αισθανόμαστε ως Ελληνες Ευρωπαίοι ότι πλεονεκτούμε ή υπολειπόμαστε; Πόσα έχουμε να χάσουμε και πόσο μας ενδιαφέρουν ή μας ταιριάζουν αυτά που μας καλούν να κερδίσουμε;
Η πατρίδα μας είναι η αναζήτηση της αλήθειας, με λογική και χωρίς φόβο, για την ευτυχία του ανθρώπου. Η ήπειρός μας αποδείχτηκε ότι είναι η μόνη που μπορεί να τα εγγυηθεί για την ανθρωπότητα.
