Ο ανασχηματισμός ως έννοια έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα στην πολιτική μας ζωή. Βαρύτητα δυσανάλογη και με ό,τι συμβαίνει αλλού αλλά και με ό,τι επιβάλλει η κοινή λογική. Κάθε κυβέρνηση υποτίθεται ότι εφαρμόζει ένα πρόγραμμα, ανεξαρτήτως των προσώπων που καταλαμβάνουν τους υπουργικούς θώκους. Βεβαίως, τα πρόσωπα επηρεάζουν, η συνολική πολιτική όμως δεν καθορίζεται ή δεν θα ‘πρεπε να καθορίζεται από την αποχώρηση του τάδε και τον ερχομό του δείνα.
Η τεχνητή αυτή «κοσμογονία» που δημιουργείται στην πατρίδα μας τις παραμονές και την επομένη του ανασχηματισμού θεωρώ ότι συγκαλύπτει ακριβώς αυτήν την απουσία συνολικού προγράμματος. Ή μήπως υπάρχει κάποιο εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και την επόμενη μέρα και δεν το βλέπουμε;
Συζητήθηκε ποτέ στο εσωτερικό της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ; Συμφωνήθηκε σε επίπεδο ηγεσίας; Καταγράφηκε ποτέ σε κείμενο συγκεκριμένου προγράμματος; Οχι φυσικά!
Αυτή η κεντρική ιδέα κρύβει και επιμέρους συγκαλύψεις.
Κρύβει πρώτα απ’ όλα την αγωνία να πείσουμε τους εταίρους-δανειστές ότι η οικονομική πολιτική παραμένει ίδια. Τόσο ίδια, που ο νέος «τσάρος» της οικονομίας όχι μόνο προέρχεται από τον κύκλο των εκλεκτών των τραπεζών αλλά είχε και ενεργό συμμετοχή -συμβολή ως σύμβουλος πρωθυπουργών στη σημερινή μας κατάσταση.
Μια δεύτερη συγκάλυψη αφορά τις εσωτερικές ισορροπίες στα κόμματα. Συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα και στην κυβέρνηση πολιτικοί που τους χωρίζουν διαδρομές, πρακτικές και ιδεολογικές διαφορές από χαώδεις έως αβυσσαλέες. Συναντώνται εντός, εκτός, εναλλάξ και επί τα αυτά. Είναι δυνατό όμως να παραχθεί έργο με λογικές του τύπου «πάρ’ το λίγο δεξιά» ή «μπάταρες ως καπετάνιος, γύρνα πίσω για λοστρόμος»;
Το τρίτο κρυφτό έχει να κάνει με την αγωνία των επόμενων εκλογών. Οποτε γίνουν. «Σε ποιες περιφέρειες χάσαμε; Πού μειώθηκαν ανησυχητικά τα ποσοστά μας; Πάρε κι έναν από κει! Βάλ’ τον μέσα αυτόν που γκρινιάζει»! Αυτό, ευτυχώς, έχει και τη «φτου ξελευθερία» του! Ποιοι παραπροκάλεσαν; Ποιους τους βαρέθηκε η ψυχή της… κάμερας; Σπίτι τους! Δεν κρατάει πια αυτή η κολόνια! Εχει ξεθυμάνει.
Αφησα τελευταίες τις πιο επικίνδυνες συγκαλύψεις. Αυτές που αφορούν τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος, στην εργασία, στην Υγεία, στην Παιδεία, στα μεγάλα έργα και στις επενδύσεις. Τόσο η παραμονή όσο και η επάνοδος συγκεκριμένων προσώπων σε αυτούς τους τομείς απεικονίζουν με ακρίβεια τι συμβαίνει στη χώρα. Ασε που απαντούν και στο συγκλονιστικό ερώτημα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Αναπόφευκτα αυτή η καταγραφή «πολιτικής σχιζοφρένειας», και με την τρόικα και με τη «λαϊκή Δεξιά» και με τα υπόλοιπα του ΠΑΣΟΚ, γεννά περισσότερα ερωτήματα παρά ελπίδες. Από τη βόλτα της καβουρίνας με τον σπάρο προφανώς όχι στη… Ραφήνα (!) αυτήν τη φορά, μόνο τερατογενέσεις μπορεί να προκύψουν.
Και ο σπάρος και οι δικοί του τι είχανε τι χάσανε; Οσο κι αν σπαρταράνε, πλησιάζει η ώρα που από το δίχτυ θα μεταφερθούν οριστικώς στο κατάμαυρο φούμο του… τηγανιού ή της ψησταριάς. Μετρημένα τα… έλαιά τους!
Τα καβουράκια όμως δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί να πηγαίνουν συνέχεια «βράχο βράχο τον καημό τους»; Ασε που στο τέλος θα κλαίνε κιόλας, γιατί κάτι άλλα μικρά ψαράκια, σύριζα του βυθού, το λένε καλύτερα αυτό το τραγούδι και θα τους το πάρουν!
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120