Την Παρασκευή στο άρθρο μας αναφερθήκαμε στο Κυλώνειον Αγος και στην υποδούλωση της κυβέρνησης Σαμαρά και της χώρας στους ανθρώπους του Σημίτη, τους οποίους παρομοιάσαμε με μέλη της φυλής των Αλκμαιονιδών, που συμμετείχαν στο έγκλημα της παραβίασης του πανελλήνιου ιερού εθίμου της δολοφονίας ικετών.
Οι σύγχρονοι «Αλκμαιονίδες», λοιπόν, μέσω των πανίσχυρων προσβάσεων που έχουν σε σχεδόν όλα τα ΜΜΕ της χώρας μας, για να αποτρέψουν την κοινωνία και τη χώρα να ασχοληθούν με το Κουρδικό, χρησιμοποιούν δύο προπαγανδιστικά επιχειρήματα.
Το πρώτο είναι ότι οι Κούρδοι μάς έσφαξαν στη Μικρασιατική Καταστροφή και στην Κύπρο, και άρα δεν αξίζουν την προσοχή και το ενδιαφέρον μας.
Το δεύτερο είναι ότι δεν πρέπει η Ελλάδα να ενδιαφέρεται και να εμπλέκεται με οποιονδήποτε τρόπο στο Κουρδικό, γιατί, αν η Τουρκία χάσει εδάφη στα ανατολικά της, θα αποζημιωθεί γι’ αυτό μέσω της αναπλήρωσης των απωλειών στα δυτικά της, δηλαδή θα της δοθούν εδάφη στη Θράκη και στο Αιγαίο.
Αυτά τα δυο «επιχειρήματα» αποτελούν την καρδιά της προπαγάνδας που αναμασούν διάφοροι με ποικίλους τρόπους.
Οσον αφορά την ουσία των επιχειρημάτων, το πρώτο είναι ιστορικά ανακριβές, αφού οι κουρδικοί οικισμοί και άρα οι ένοπλες ομάδες των Κούρδων δρούσαν περισσότερο από 1.000 χιλιόμετρα μακριά από το μικρασιατικό μέτωπο και από εκεί που υπήρχαν ελληνικές κοινότητες. Το 1974 συμμετείχαν Κούρδοι ως κληρωτοί οπλίτες, όπως συμμετείχαν όλοι όσοι διατάχτηκαν να αποβιβαστούν στο νησί.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι περισσότερο έωλο από το πρώτο, αφού, έστω και αν δεχτούμε ότι είναι σωστό, η Τουρκία έχει -ούτως ή άλλως- τους δικούς της σχεδιασμούς για Κύπρο – Αιγαίο – Θράκη και, αν είναι να ανταμειφθεί στα δυτικά της, αυτό θα γίνει ανεξαρτήτως αν η Ελλάδα εμπλακεί στο Κουρδικό ή όχι.
Ομως ας σοβαρευτούμε, ας αφήσουμε τους «Αλκμαιονίδες» και την προπαγάνδα τους, και ας δούμε πώς έχει και πώς είναι πιο πιθανό να εξελιχθεί η κατάσταση.
Οι Κούρδοι του Νότιου Κουρδιστάν έχουν ισχυροποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις τους (Πεσμεργκά), καταλαμβάνοντας όπλα αξίας πλέον του ενός δισ. δολαρίων από τις προσφάτως διαλυθείσες μονάδες του ιρακινού στρατού, έχουν ήδη καταλάβει το χρυσοφόρο Κιρκούκ και προετοιμάζονται να κάνουν δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεσή τους, εξέλιξη που θα τους οδηγήσει στην ανεξαρτησία.
Οι Κούρδοι του Νότιου Κουρδιστάν (Ροζάβα) έχουν ιδρύσει τρία αυτόνομα καντόνια και το πιο πιθανό είναι να αποτελέσουν μια αυτόνομη συνιστώσα ή ακόμη και ανεξάρτητο κρατίδιο, σε περίπτωση που η Συρία, αντί της ομοσπονδίας, οδηγηθεί στον δρόμο διάλυσης.
Οι Κούρδοι της Τουρκίας (Βόρειο Κουρδιστάν) έχουν ήδη αποκτήσει περιορισμένη αυτονομία και το πιο πιθανό είναι να αποτελέσουν διακριτό μέρος μιας εξ αντικειμένου ομόσπονδης Τουρκίας, η οποία εν τω μεταξύ έχει κάνει στροφή 180 μοιρών, και εκεί που είχε διακηρύξει επισήμως ότι η ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδιστάν αποτελεί αιτία πολέμου (casus belli), τώρα έρχεται να δηλώσει επισήμως ότι θα αποδεχτεί μια τέτοια εξέλιξη.
Για τους Κούρδους του Ιράν (Αν. Κουρδιστάν) δεν θα κάνουμε εδώ αναφορά, γιατί η ενσωμάτωσή τους στο ενιαίο Κουρδιστάν θα γίνει στην τελευταία φάση του.
Στη σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στην επικράτεια του Ιράκ ήταν αναπόφευκτη, από τη στιγμή που οι ΗΠΑ αποφάσισαν την πρώτη εισβολή στο Ιράκ το 1991 και τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων βορείως του 36ου Παραλλήλου. Επίσης, να υπογραμμίσουμε ότι η δημιουργία κουρδικού κράτους μπορεί να εξυπηρετεί τα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ και του Ισραήλ, όμως δεν είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού ερήμην της πραγματικότητας και αποτελεί μια νομοτελειακή εξέλιξη, αφού ίδια η Ιστορία δεν μπορεί να στερεί ες αεί από το μεγαλύτερο έθνος στον κόσμο το δικό του κράτος.
Να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι η Τουρκία αναγκάστηκε να κάνει στροφή 180 μοιρών και να αποδεχτεί τη δημιουργία κουρδικού κράτους, επειδή προσγειώθηκε ανώμαλα σε μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, την οποία ήταν αδύνατον να «δουν» οι στρατηγοί, ενώ αναγκάστηκαν να τη «δευν» ο Ταγίπ Ερντογάν και το κόμμα του.
Μια πτυχή της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας είναι το γεγονός ότι το Κουρδιστάν δεν μπορεί να επιβιώσει, αν η Τουρκία δεν του παραχωρήσει «δουλεία» προς τη θάλασσα, κάτι που ήδη γίνεται και για τη διακίνηση πρώτων υλών και για τη διακίνηση του κουρδικού πετρελαίου στις διεθνείς αγορές.
Η πτυχή και η εξέλιξη αυτή είναι που υποχρεώνουν την Αγκυρα να αλλάξει πολιτική και στο «δικό» της Κουρδικό, δρομολογώντας εξελίξεις που θα οδηγήσουν στη μετατροπή της Τουρκίας -στην καλύτερη γι’ αυτήν περίπτωση- σε μια ομόσπονδη χώρα.
Αυτό σημαίνει ότι η αφόρητη πίεση που δέχεται η Αγκυρα από το Κουρδικό είναι η κύρια αιτία που υποχρεώνει σε δραματικές αλλαγές το τουρκικό κράτος και την ίδια την Τουρκία. Και αυτές οι αλλαγές δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσουν την πολιτική συμπεριφορά της νέας Τουρκίας στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη.
Πιο καθαρά δεν μπορούμε να το γράψουμε, όμως η Κύπρος και η Ελλάδα πρέπει να τρέξουμε για να καλύψουμε την απόσταση που χάσαμε ένεκα των «Αλκμαιονιδών» και να ανακαλύψουμε την πολιτική και τους συνομιλητές εκείνους που θα βοηθήσουν τον Ελληνισμό και θα εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά και τα εθνικά συμφέροντά μας.
Σάββα Καλεντερίδη
