Διαχρονικό φαινόμενο

Ουδέποτε θα διεκδικούσα δημόσιο αξίωμα. Και δύσκολα κάποιος θα σκεφτόταν να με διορίσει. Είμαι από αυτούς που…φωνάζουν από μακριά ότι δεν ενδιαφέρονται. Κι ο λόγος είναι πολύ απλός. Στον δικό μου αξιακό κώδικα οι θέσεις δημόσιας ευθύνης δεν προσφέρονται για καλοπέραση. Αντίθετα, απαιτούν τεράστια αποθέματα αυτοπειθαρχίας· στερήσεις και αποστασιοποιήσεις από τα εγκόσμια, που θα ταίριαζαν σε έναν καλόγερο ή σε κάποιον που έχει βαλθεί να γίνει πρωταθλητής. Κι αν αυτό ισχύει για τους διορισμένους, φανταστείτε πόσο θα έπρεπε να ισχύει γι’ αυτούς που εμπιστεύθηκαν οι συμπολίτες τους με την ψήφο τους.

Το «σεμνά και ταπεινά» που είχε πει κάποτε ο Καραμανλής δεν ήταν πλάκα. Ανάγκη της εποχής ήταν. Ασχέτως αν για μερικούς υπουργούς του έγινε το πιο σύντομο ανέκδοτο. Ο ίδιος όμως, στη διάρκεια της θητείας του, ήταν ένας δυστυχής άνθρωπος. Το έχει άλλωστε ομολογήσει. Ακριβώς επειδή η ευθύνη πάνω στους ώμους του ήταν τεράστια και δεν άφηνε περιθώρια για τις μικροαπολαύσεις των κοινών θνητών που τελικά κάνουν τη ζωή ωραία. Ακόμη και στις ολιγοήμερες διακοπές του ο πρώην πρωθυπουργός επέλεγε καταλύματα, προσιτά από πλευράς τιμής, στον μέσο Ελληνα. Ούτε ήξερε τι θα πει «χλιδή».

Σε αντίθεση με τον Καραμανλή, που τουλάχιστον δεν έλεγε «όχι» στο καλό φαγητό, ο σημερινός πρωθυπουργός είναι στην προσωπική του ζωή ασκητικός. Δεν πίνει, δεν καπνίζει, τρώει λίγο, κοιμάται ελάχιστα και, αν εξαιρέσει κανείς τις δυο τρεις μονοήμερες αποδράσεις στο Ναύπλιο, δεν διασκεδάζει. Ανεξαρτήτως του τι καταφέρνει ως πρωθυπουργός, έχει τουλάχιστον τη θεσμική επίγνωση της θέσης του. Δυστυχώς το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για τους υπουργούς του (σ.σ.: ανεξαρτήτως γένους), ορισμένοι εκ των οποίων νομίζουν ότι αντλούν από την εξουσία δικαίωμα να εκπληρώνουν τις φαντασιώσεις τους…

Πρόκειται δυστυχώς για διαχρονικό φαινόμενο. Η αποχαλίνωση δημόσιων λειτουργών που συμπεριφέρονται σαν celebrities. Πηγαίνουν αποστολές στο εξωτερικό σε πανάκριβα ξενοδοχεία, ταξιδεύουν στη πρώτη θέση, παίρνουν μαζί τους κολλητούς και τις παρέες τους, ενίοτε δε για να συμπληρώσουν την καλοπέραση ανακαλύπτουν και… οδαλίσκες, τις οποίες «σπιτώνουν» στα γραφεία τους δίνοντάς τους διάφορες φαιδρές ιδιότητες.

Το εντυπωσιακό είναι ότι σε συνθήκες ακραίας κρίσης, με πολλά ελληνικά νοικοκυριά στο όριο της απόγνωσης, οι συμπεριφορές αυτές δεν περιορίζονται μόνο σε υπουργικούς θώκους. Γίνονται και από διορισμένους. Διαβάστε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Μιχάλη Ιγνατίου (Mignatiou.com) για την αποστολή του ΥΠΠΟ στο Καναδά και θα καταλάβετε. Θα τρίζουν τα κόκαλα του νεκρού της Αμφίπολης…