Η Ευρώπη στην παρούσα φάση πλέον δείχνει ότι χάνει το στοίχημα του αποπληθωρισμού. Το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε όλα τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου επιβεβαιώνει σε καθημερινή βάση τη δομική κρίση στην οποία βρίσκεται. Ολα θα ήταν διαφορετικά αν η Γερμανία είχε προσαρμοστεί την τελευταία διετία σε δύο κρίσιμα ζητήματα της διεθνούς οικονομίας και ειδικά της διάρθρωσης ή της σχέσης μεταξύ της ευρωπαϊκής Δύσης και της υπερατλαντικής Δύσης. Πρώτον, στην «κλειδωμένη σχέση» 1:1 του ευρώ με το δολάριο και, δεύτερον, στην ενιαία εμπορική ζώνη Ευρώπης – ΗΠΑ. Ευτυχώς, για τον ευρωσκεπτικισμό, κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, γιατί στην περίπτωση αυτή χώρες όπως η Ελλάδα και ο ευρύτερος περίγυρος του ευρώ θα έπρεπε να αποδεχτεί ή θα δυσκολευόταν να αποτρέψει την ασφυκτική κυριαρχία του Βερολίνου στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Που σημαίνει έλλειμμα δημοκρατίας, εθνικής κυριαρχίας, ευημερίας. Η Ευρώπη θα μετεξελισσόταν σε «γερμανικές Ηνωμένες Πολιτείες», που όμως ως δομή και λειτουργία δεν θα είχαν μεγάλη σχέση με τις ΗΠΑ αλλά με μια δυτικού τύπου Σοβιετική Ενωση, όπου στη θέση των Σοβιέτ θα υπήρχαν τράπεζες και ορισμένοι κυρίαρχοι κεντρικοί όμιλοι, πολυεθνικής δυνατότητας.
Ολα αυτά δεν πρόκειται πλέον να συμβούν και η κρίση της πρώτης προσέγγισης παγκοσμιοποίησης, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δείχνει να μπαίνει στην τελική φάση. Το κομβικό σημείο είναι αν θα γίνει αποδεκτή από τις ευρωπαϊκές κεντρικές δομές η ποσοτικοποίηση του ευρώ με την αγορά κρατικών ομολόγων των κρατών-μελών από την ΕΚΤ που προτείνει ο κεντρικός Ευρωπαίος τραπεζίτης κ. Γ. Ντράγκι ή όχι. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα, για δικούς της εσωτερικούς λόγους και εξαιτίας της συνταγματικής συγκυρίας για την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν θα περιμένει τις εξελίξεις αυτές, αφού δεν κατόρθωσε το πολιτικό σύστημά της να δημιουργήσει συνθήκες εθνικής συνεννόησης μεταθέτοντας τις εκλογές που τελικά θα γίνουν στις 25 Ιανουαρίου για τον Νοέμβριο του 2015. Η κυβέρνηση όμως που θα προκύψει από τις εθνικές κάλπες από τις πρώτες μέρες της στη διακυβέρνηση, με θητεία μέχρι το μακρινό 2019, θα χειριστεί τη συγκυρία και τελικά θα καθορίσει τη μοίρα της χώρας σε συνθήκες κινούμενης άμμου για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Με επιλογές και στρατηγικές που θα επηρεάσουν απολύτως τη δομή της οικονομίας, τη μετεξέλιξη του κράτους, την αναδόμηση του συνταγματικού και πολιτικού συστήματος διοίκησής της, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα σενάρια του Grexit, πειθαρχώντας απολύτως στις μνημονιακές επιλογές, σε περίπτωση συνέχειας της πρωτοκαθεδρίας της Ν.Δ. ή επαναδιαπραγματευόμενη τη θέση της χώρας στο υπό αναδιάρθρωση ευρωπαϊκό οικοδόμημα, στην περίπτωση της αριστερής διακυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Στη δεύτερη περίπτωση η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο στη διεθνή επικαιρότητα, αφού, όπως σωστά οι Reuters προδιαγράφουν σε τελευταία ανάλυσή τους, οι εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 17 Μαΐου και το τυχόν συντομότερα από το 2017 δημοψήφισμα, με καταλύτη το υπερενισχυμένο, σύμφωνα με τις προβλέψεις, Κόμμα της Ανεξαρτησίας, θα συνδέσουν το ενδεχόμενο Brexit με το Grexit αλλά και τη δυναμική του ευρωσκεπτικισμού που απλώνεται στην εκτός Βερολίνου – Βρυξελλών Ευρώπης, με τις εκλογές για παράδειγμα στην Ισπανία τον Νοέμβριο και την κυριαρχία των -συγγενών με τον ΣΥΡΙΖΑ- Podemos. Οι ελληνικές εκλογές με την έννοια αυτή θα πρέπει να τελειώσουν οριστικά σε επίπεδο πολιτικής και κομματικής αντιπαράθεσης στις 25 Ιανουαρίου, ενώ την επόμενη ημέρα από τις πρώτες ώρες μετά τις κάλπες το κλίμα εθνικής συνεννόησης θα πρέπει να εμπεδωθεί όχι σε επίπεδο προθέσεων αλλά διακυβέρνησης και οργανικής σχέσης των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού με αυτά που θα βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Μ.Η.Τ. 232120