Η θέση της Ελλάδας στη Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ δεν μπορεί και δεν πρέπει να αμφισβητείται. Ούτε οι συμμαχικοί δεσμοί, δοκιμασμένοι στα πεδία του πολέμου με την Αμερική, ως έθνος. Ολα τα παραπάνω όμως δεν σημαίνουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει σχέσεις με τη Ρωσία.
Η «αυτοκρατορία του Βορρά» αποτελεί την κυρίαρχη δύναμη στην Ευρασία και το γαλλικό όραμα του Ντε Γκολ για μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια παραμένει έως σήμερα το πλέον ενδιαφέρον για την Κοινότητα και όχι την Ενωση των ευρωπαϊκών εθνών. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Ντε Γκολ πέθανε νωρίς και οι διάδοχοί του στο Μέγαρο των Ηλυσίων, με πιο επονείδιστο όλων τον Σαρκοζί από την πλευρά της γαλλικής Δεξιάς, επέτρεψαν στο «μόρφωμα» της ενωμένης Γερμανίας, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάληξη του Ψυχρού Πολέμου, να δημιουργήσει συνθήκες ηγεμονίας της Γερμανίας στην Ευρώπη στη βάση των δημοσιονομικών και της οικονομίας.
Η σημερινή επαίσχυντη πραγματικότητα της Ευρώπης ως ένωσης του ευρώ δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη διάψευση της ουτοπίας του Ντε Γκολ για την Ευρασία των εθνών, των λαών και της συναντίληψης. Από το 2007 και μετά η Γερμανία, όταν οργάνωσε την εσωτερική της διάταξη, θέλησε, μεταξύ των άλλων, να καλύψει αυτή το χάσμα μεταξύ Ευρώπης και Ευρασίας αντί για την Ευρώπη από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια, με έναν διμερή άξονα Βερολίνου – Μόσχας με επίκεντρο την ενέργεια αλλά και τα βιομηχανικά προϊόντα.
Επιτρέποντας μάλιστα στον Γκ. Σρέντερ, αποχωρώντας από την καγκελαρία, να αναλάβει μόνιμος νούμερο δύο στον ενεργειακό ρωσικό γίγαντα της Gazprom, ως επιπλέον εγγύηση αυτής της ειδικής σχέσης. Από εκεί και πέρα Μόσχα και Βερολίνο, άσχετα με την ενόχληση της Ουάσινγκτον, συμφώνησαν και κατασκεύασαν τον αγωγό Nord Stream που συνδέει μέσω θάλασσας τις δύο χώρες και ενεργειακά τη βιομηχανική ηπειρωτική Ευρώπη με τη ενεργειακά πολύτιμη Ρωσία. Στην ίδια εποχή με επίκεντρο την Ελλάδα και τη Βουλγαρία επιχειρήθηκε και ένας εναλλακτικός αγωγός προς την Ευρώπη, ο South Stream, που θα έσπαγε το μονοπώλιο του βόρειου αγωγού, επί κυβερνήσεων Καραμανλή στην Αθήνα.
Η προσπάθεια έπεσε στο κενό, οι ΗΠΑ αντέδρασαν έντονα, ανακαλύφθηκε το δόγμα της προμήθειας ενέργειας της Ευρώπης από πολλές πηγές και πολλούς δρόμους και η ενεργειακή σχέση Ρωσίας – Βουλγαρίας – Ελλάδας ακυρώθηκε, με τον ΤΑΡ να δημιουργεί προσδοκίες. Στη συνέχεια η Γερμανία ενεπλάκη στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο της Ουκρανίας, υποστηρίζοντας δυνάμεις εθνικιστών και νεοναζί, συμπαρασύροντας τη Δύση στη νέο μέτωπο. Η σύγκλιση μεταξύ ΗΠΑ – Ρωσίας ανετράπη και ακόμη και η ίδια η Γερμανία βρέθηκε σε μέτωπο με τη Ρωσία, διατηρώντας όμως τις εκλεκτικές σχέσεις μέσω του βόρειου αγωγού.
Στην παρούσα φάση η Ελλάδα επιστρέφει στο πεδίο Ρωσία, θυμίζοντας σε κάποιο βαθμό την εποχή Καραμανλή, αλλά σε διαφορετικό περιβάλλον. Οχι τυχαία η Γερμανία κλιμάκωσε το αρνητικό κλίμα για την τυχόν αναβάθμιση των σχέσεων Ελλάδας – Ρωσίας. Ζητήματα όπως αυτά των αγωγών, των σιδηροδρομικών δικτύων, των λιμανιών αλλά και η ειδική σχέση που μπορεί να αναπτύξουν η Ελλάδα και η Ρωσία απέναντι στην Τζιχάντ και τις σφαγές των χριστιανών στη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική, στο μεγαλύτερο μέρος τους ορθοδόξων, σπάνε το μονοπώλιο της ισχύος της Γερμανίας στις σχέσεις Ευρώπης – Ρωσίας. Η Ελλάδα, μία κατά βάση ναυτική δύναμη της Μεσογείου και ισχυρή βαλκανική χώρα, έχει λόγους να υποστηρίξει ταυτόχρονα την «εταιρική σχέση ΗΠΑ – Ευρώπης» και να προσβλέπει σε βελτίωση των σχέσεων Ρωσίας – ΗΠΑ στο μέτωπο της Ουκρανίας, με εμπέδωση ειδικής σχέσης Ρωσίας – Ε.Ε. στο αγγλικό μοντέλο.
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120