…παλιόφραγκοι, που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια·
εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια… Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Η επιδίωξη της τυραννίας, αναφέρει ο Αριστοτέλης στα “Πολιτικά” του [1], είναι η πτώχευση των πολιτών, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του τυράννου, και αφ’ εταίρου για να απασχολούνται οι πολίτες ώστε να μην συνωμοτούν κατά της τυραννίας. Το μέσον διαιώνισης της τυραννίας είναι η επιβολή βαρέων φόρων και η δήμευση της περιουσίας των πολιτών. Επιπροσθέτως, ο κοινός γεωμετρικός τόπος των τυραννικών καθεστώτων είναι, εκτός από την συστηματική επιβολή του μονίμου φόβου στους πολίτες και η ψυχολογική εμπέδωση της διαρκούς ανασφάλειας, ώστε να ισοπεδωθούν οι ατομικές και συλλογικές ταυτότητες που δυνητικά θα εξουδετέρωναν την αμφισβήτηση του καθεστώτος. Έτσι, η ατομική και συλλογική ανασφάλεια και ο φόβος ισχυροποιούνται σχεδόν αποκλειστικά με την δήμευση της ιδιοκτησίας. Ο αρχέγονος φόβος της έκθεσης στα στοιχεία της φύσεως περνά από το ασυνείδητο στο συνειδητό και τότε η ψυχική ισοπέδωση του ανθρώπου είναι βεβαία και ολοκληρωτική. Αυτή η επιτυχής συνταγή δουλείας, εξανδραποδισμού, οργανωμένης ληστείας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, συντήρησε και συντηρεί τα φεουδαρχικά καθεστώτα από το 490 μ.Χ, έτος που υιοθετήθηκε η φεουδαρχία στην δύση, μέχρι σήμερα. Φυσιολογικά οι φεουδαρχικές δομές θα έφταναν στο τέλος τους με την υιοθέτηση της πολιτικής αρχής του «Έθνους-κράτους», πνευματικού τέκνου του διαφωτισμού, επειδή οι πολιτικές αρχές του «Ελευθέρου Πολίτου» και του «Ακτήμονος» είναι έννοιες αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες. Η απαγόρευση της κατοχής ιδιοκτησίας και η βαριά φορολογία των υπηκόων των τυραννικών καθεστώτων αποτελεί διαχρονικό μέσο εθνοκάθαρσης, ληστείας, ψυχολογικής και πνευματικής εξαθλίωσης, συντελεί δε το απόλυτο και πλέον ύπουλο όπλο, μαζί με την παράνομη μετανάστευση, του νεοφιλελευθερισμού και της νέας τάξης πραγμάτων ώστε να επιτευχθεί ο ύψιστος σκοπός της «τελικής λύσης» που είναι η πολτοποίηση και ο έλεγχος των λαών και η εθνοκάθαρση.
Στις 11 Νοεμβρίου του 1942, η Τουρκία επέβαλε έναν βαρύτατο φόρο ιδιοκτησίας και κατοχής στους Χριστιανούς και Εβραίους υπηκόους της, ανάλογο του σημερινού ΕΝΦΙΑ. Ο νόμος για τον κεφαλικό φόρο (Varlık Vergisi) που συζητήθηκε και ψηφίστηκε από την Τουρκική Βουλή, ήταν μια πράξη εθνοκάθαρσης. Η εισήγηση του νόμου περιελάμβανε μεταξύ άλλων, την υποχρεωτική πώληση της περιουσίας όσων δεν μπορούσαν να πληρώσουν εμπρόθεσμα τον φόρο και τον εγκλεισμό των οφειλετών στο στρατόπεδο εργασίας (Amele Taburları) του Aşkale ώστε να «εξοφλήσουν τα χρέη τους με προσωπική χειρωνακτική εργασία».
Η πρώτη ομάδα εκ 32 ατόμων αποτελούμενη αποκλειστικά από Ρωμιούς, και Εβραίους της Κωνσταντινούπολης έφυγε για το Aşkale στις 27 Ιανουαρίου του 1943. Μεταξύ του Φεβρουαρίου και του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, ένας αριθμός εκ 1865 ατόμων συνελήφθη και μετεφέρθη στον σιδηροδρομικό σταθμό στο Sirkeci. Από αυτούς οι 1229 μεταφέρθηκαν στο Aşkale και στο Erzurum για καταναγκαστική εργασία. Στις 8 Αυγούστου του 1943, 900 άτομα από το Aşkale φορτώθηκαν σε ένα τρένο και στάλθηκαν στο στρατόπεδο εργασίας και εξόντωσης στο Eskişehir-Sivrihisar.
Πολλά χρόνια νωρίτερα, με την συνθήκη των Παρισίων στις 5 Νοεμβρίου 1815 ιδρύθηκε το Ηνωμένο Κράτος των Ιονίων Νήσων. Η στρατηγική του οικονομικού έλεγχου των νήσων από την «προστάτιδα» Αγγλία ήταν η αποδυνάμωση της εγχώριας αστικής τάξης, που μέσα από την χρονική ζύμωση των ιδεών και της παιδείας, είχε αρχίσει να αφομοιώνει την νέο-Ελληνική εθνική συνείδηση. Η πρώτη νομοθετική πράξη του υπάτου αρμοστή ήταν η ψήφιση ενός νόμου που επέτρεπε τον κατακερματισμό της οικογενειακής περιουσίας, καταργώντας τον ισχύοντα νόμο κληρονομικού δικαίου της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, με τον οποίον η πατρική περιουσία περνούσε αποκλειστικά και μόνο στον πρωτότοκο γιο [3]. Ήταν θέμα χρόνου οι μεγάλες περιουσίες να περάσουν στα χέρια των Άγγλων με την βοήθεια του τζόγου, της αεργίας, του ποτού και της κραιπάλης. Παράλληλα, η οικονομική καταστροφή επέτρεψε στους Άγγλους να εκτοπίσουν τους Έλληνες από το επικερδές εμπόριο της σταφίδας.
Την ίδια εποχή, στην ηπειρωτική Ελλάδα αμέσως μετά την Ελληνική επανάσταση του 1821, το « Αγροτικό ζήτημα» της διανομής της γης στον λαό, υπήρξε το κυρίως κοινωνικό θέμα που ταλάνιζε την Ελληνική κοινωνία τουλάχιστον μέχρι την δεκαετία του 1930, όπου τα Φαναριώτικα και Ευρωπαϊκά μεγαλοτσιφλίκια πέρασαν οριστικά και δικαιωματικά σε αυτούς που πότισαν με το αίμα των τους αγώνες του λαού για, δικαιοσύνη, δημοκρατία και ελευθερία. Η βουλιμία των Ευρωπαίων για την Ελληνική ιδιοκτησία εμφανίσθηκε ξανά μέσα από την συνθήκη της Κωνσταντινούπολης το 1832, ένθα κατ απαίτηση των Άγγλων και των Φαναριωτών τραπεζιτών δεν εφαρμόστηκε το «δίκαιο της κατάκτησης», αλλά τώρα οι πρώην Οθωμανοί κάτοικοι της Ελλάδος θα θεωρηθούν «μετανάστες εν καιρώ πολέμου». Το Ελληνικό κράτος δεσμευόταν έναντι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ως προς την αναγνώριση των «δικαιωμάτων» των πρώην Οθωμανών κατοίκων της Ελλάδος, οι οποίοι στόχευαν στην κατευθείαν πώληση των γαιών τους μέσω πλειστηριασμών στους Φαναριώτες και Άγγλους κεφαλαιούχους, οι οποίοι με την σειρά τους θα πίεζαν πολιτικά ώστε να μην διανεμηθεί η αγροτική γη και τα δάση στους αγωνιστές της επανάστασης. Η απόκρουση της λυσσαλέας ληστρικής επιδρομής των Ευρωπαϊκών ακρίδων (όμοια με αυτή της Τρόικας σήμερα), αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς από τον Ιωάννη Καποδίστρια και αργότερα από τους Βαυαρούς μέσω της εθνικοποίησης μεγάλου μέρους της ματωμένης Ελληνικής γης, με εξαίρεση την Αττική και την Εύβοια, οι οποίες μεταβιβάστηκαν στους Άγγλους και στους Φαναριώτες τραπεζίτες για «ένα κομμάτι ψωμί», με το ίδιο τρόπο που σήμερα οι φιλότουρκοι σουνίτες ισλαμιστές των Αραβικών Εμιράτων, με την βοήθεια των μνημονικών κυβερνήσεων απέκτησαν τα Ελληνικά νησιά και ίσως μελλοντικά να εποικήσουν και άλλα διαμάντια της Ελληνικής γης.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας , ανεγνώρισε αρχικά την ιδιοκτησία των κολίγων στις οικίες και την γη στις οποίες κατοικούσαν, ενώ παράλληλα παραχώρησε σε κάθε ελληνική οικογένεια αγωνιστών αγροτική γη αξίας 4.000 φοινίκων με τόκο 4%, ενώ το αντίστοιχο κεφάλαιο θα εξοφλείτο σε διάστημα 33 ετών [2]. Ο νόμος αυτός όμως δεν εφαρμόσθηκε ποτέ λόγω της δολοφονίας του κυβερνήτη από τους εγχώριους τοποτηρητές των Αγγλικών συμφερόντων. Το αγροτικό ζήτημα θα λυθεί στην παλαιά Ελλάδα πολύ αργότερα με την διανομή της γης στον λαό το 1871 από τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο.
Οι προσπάθειες των Ευρωπαίων να αρπάξουν την Ελληνική κρατική και ιδιωτική ιδιοκτησία καθ΄ όλην την διάρκεια του εθνικού βίου υπήρξε συνεχής και έντονος. Έτσι, με την συνθήκη του Βερολίνου το 1878, κατ απαίτηση των Γερμανών τραπεζιτών, απηγορεύθει στο Ελληνικό κράτος η εθνικοποίηση των Οθωμανικών τιμαρίων της Θεσσαλίας, επειδή οι Γερμανικές ύαινες αποσκοπούσαν στην δημιουργία μεγαλοτσιφλικιών που θα ελέγχοντο αποκλειστικά από Γερμανικά και Αυστριακά κεφάλαια μέσω δανείων απόκτησης και ανάπτυξης.
Είναι λοιπόν προφανές ότι εντός του πολιτικού, εθνολογικού, διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου και και οικονομικού πλαισίου του παρελθόντος, θα πρέπει να τοποθετηθεί και η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης Βενιζέλου-Σαμαρά να εκποίηση την δημόσια γη και να δημεύσει σταδιακά μέσω του ΕΝΦΙΑ την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων. Ο ΕΝΦΙΑ αποτελεί τον Δούρειο Ίππο μεταβίβασης της Ελληνικής ιδιοκτησίας σε χέρια ξένων τραπεζικών συμφερόντων, πρακτική που έχει εφαρμοσθεί με επιτυχία σε πολλές περιοχές της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, οι εγχώριοι προπαγανδιστές του διεθνισμού με την βοήθεια των ΜΜΕ, προσπαθούν με ιεραποστολικό φανατισμό να εμπεδώσουν στον λαό συναισθήματα ενοχής, ότι δηλαδή οι Έλληνες είμεθα λαός ιδιοκτήτων και ότι αυτή η κατάσταση είναι αφύσικη στην νέα τάξη πραγμάτων, επειδή σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες οι πολίτες ουσιαστικά δεν κατέχουν ιδιοκτησία επειδή η φορολογία διατήρησης, κληρονομίας και μεταβίβασης είναι απαγορευτική και αντίστοιχη του Varlık Vergisi και του ΕΝΦΙΑ. Στην Ελλάδα, ο ΕΝΦΙΑ αφαιρεί από την κατανάλωση 2.5 δις. Ευρώ ετησίως, πρακτική που ισοδυναμεί με το κλείσιμο 80 χιλιάδων καταστημάτων, προς όφελος των πολυεθνικών, οδηγώντας αντίστοιχο αριθμό οικογενειών στην ανεργία, στην απόγνωση, στην φτωχοποίηση και στην μετανάστευση. Οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί επεδίωξαν συνειδητά μέσω του ΕΝΦΙΑ τον αφανισμό της μέχρι σήμερα ανεξάρτητης και ελεύθερης μεσαίας τάξης, ώστε να εξακολουθούν να παραμένουν στην εξουσία. Τα εθνικό ένστικτο αυτοσυντήρησης όμως την τελευταία στιγμή έστειλε τα μνημονιακά πολιτικά σχήματα εξουσίας στο πολιτικό αποτεφρωτήριο για πάντα. Αν διέθεταν έστω και την ελάχιστη πολιτική ευφυΐα θα αντιλαμβάνοντο ότι ο ΕΝΦΙΑ υπήρξε ένας ισχυρός και μη απορροφημένος κραδασμός, επειδή σχεδιάστηκε συνομοσιολογικά από την νέα τάξη πραγμάτων για να αλλάξει την δομή της Ελληνικής κοινωνίας. Ο ΕΝΦΙΑ επέφερε ένα ισχυρό, συντριπτικό και ιστορικό πλήγμα στον ψυχισμό του Ελληνισμού. Το μίσος και η αποστροφή του λαού για τους υπευθύνους της εισβολής του ΕΝΦΙΑ στην ζωή του δεν έχει οικονομικά αλλά σαφώς υπαρξιακά κίνητρα, επειδή μετέτρεψε τον ελεύθερο Έλληνα πολίτη εκ νέου σε ραγιά. Τα πολιτικό ένστικτο του νέου Πρωθυπουργού ίσως αντιληφθεί την λεπτή διαφορά που οριοθετεί ο ΕΝΦΙΑ μεταξύ της υπαρξιακής οντολογίας του Ελληνισμού ως λαού ελεύθερων ιδιοκτήτων αφενός και της οικονομίας που επιβάλουν οι δανειστές αφετέρου. Ο ΕΝΦΙΑ είναι ο Ρουβίκωνας που θα οριοθετήσει τον μελλοντικό πολιτικό θρίαμβο του ή την πολιτική καταστροφή του.
[1] Αριστοτέλους, «Πολιτειακά», b5.1313.
[2] Maurer G.L., «Ο Ελληνικός λαός», εκδόσεις Τολίδη, Αθήναι 1976.
[3] Π. Χιώτη, «Ιστορικά Απομνημονεύματα» (τ.3, 1863 , τ. 4 1864 – τ. 5, 1877 και τ. 6 1888) και « Ιστορία του Ιονίου Κράτους από της συστάσεως αυτού μέχρι ενώσεως (έτη 1815-1864)», εκδόσεις Νότη Καραβία, Αθήναι, 1980.
Ο Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας είναι Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας.
Μ.Η.Τ. 232120