Δραγασάκης, Σταθάκης και Μηλιός σιγά σιγά δικαιώνονται
Θα σας παρουσιάσω σήμερα μια νέα ανέκδοτη ιστορία, που εξηγεί γιατί ο Τσίπρας αποφάσισε να απαλλαχθεί άρον άρον από τον Βαρουφάκη. Ιστορία που επιβεβαιώνει μια βάσιμη υποψία μου και ΑΘΩΩΝΕΙ εν τινι μέτρω τον διάσημο Ελληνα οικονομολόγο από την κατηγορία ότι αυτοσχεδίαζε στις διαπραγματεύσεις. Μου τη διηγήθηκε τακτικός συνομιλητής του πρωθυπουργού, τεκμηριώνεται απολύτως και έχει ως εξής: Λίγο πριν από τις εκλογές, ο Τσίπρας αμφιταλαντευόταν για το είδος της στρατηγικής που θα ακολουθούσε απέναντι στους πιστωτές.
Ανθρωποι που γνωρίζουν καλά τις ευρωπαϊκές ισορροπίες και ήξεραν τα «κουμπιά» Μέρκελ – Σόιμπλε τον συμβούλεψαν να κλείσει το συντομότερο δυνατόν μετά τις εκλογές μΙα έντιμη συμφωνία μαζί τους, η οποία θα περιελάμβανε μεταρρυθμίσεις έναντι μικρότερου πλεονάσματος και ρύθμισης για την επιμήκυνση του χρέους. Ο Τσίπρας άκουσε με ενδιαφέρον όσους του πρότειναν αυτήν τη μετριοπαθή στρατηγική, αλλά ήταν αργά. Είχε ήδη δώσει τα χέρια με τον Βαρουφάκη, με τον οποίο είχε ήδη συναισθηματική εξάρτηση, καθώς του είχε ανοίξει πολλές πόρτες του αμερικανικού κατεστημένου. Η στρατηγική που «αγόρασε» ο Τσίπρας από τον Βαρουφάκη προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα βάλει το κάρο μπροστά από το άλογο.
Οτι θα έθετε με ένταση το ζήτημα της ρύθμισης του χρέους («κούρεμα») πριν από τη νέα συμφωνία, με τη λογική ότι «θα τους εκβιάσουμε – φοβούνται Grexit». Μια ματιά στις προεκλογικές επιστολές Τσίπρα στη «Χάντελσμπλατ» αρκεί, για να καταλάβει κανείς ότι ο πρωθυπουργός είχε υιοθετήσει πλήρως τη στρατηγική Βαρουφάκη. Δεν ήταν, βεβαίως, κάποια νέα στρατηγική. Ηταν η στρατηγική που είχε εισηγηθεί ο Βαρουφάκης στον Παπανδρέου το 2010, τότε που το ελληνικό χρέος βρισκόταν στον ιδιωτικό τομέα και η απειλή του «κουρέματος» είχε τύχη.
Είναι, επίσης, η στρατηγική του διευθυντή Ευρώπης του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν, ο οποίος, προκειμένου να είναι εντάξει με το καταστατικό του Ταμείου -προβλέπει τη χρηματοδότηση χωρών υπό την αίρεση ότι το χρέος είναι βιώσιμο-, δεν διστάζει να «σπρώχνει» ακόμη και τη χρεοκοπία της Ελλάδας για να προχωρήσει το «κούρεμα». Είναι, επίσης, η στρατηγική των Αμερικανών καθηγητών, πρώην συμβούλων του Γιώργου, Γκάλμπρεϊθ και Σακς, και της εταιρίας συμβούλων Λαζάρ. Δεν θα μπορούσε, όμως, ποτέ να είναι η στρατηγική της κυβέρνησης μιας ευρωπαϊκής χώρας. Γι’ αυτό και απέτυχε.
Εσκεμμένα δεν αναζήτησε χρηματοδότηση για τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου ο υπουργός Οικονομικών. Εσκεμμένα δέχθηκε την επιστροφή των χρημάτων του ΤΧΣ (11 δισ. ευρώ) στην Ευρώπη. Εσκεμμένα κωλυσιεργούσε στις διαπραγματεύσεις, με τη «δημιουργική ασάφεια». Θεωρούσε ότι η μπατιρημένη Ελλάς θα φόβιζε τη Μέρκελ, θα την έκανε να γονατίσει και να δεχθεί το «κούρεμα». Πόσο αφελής! Οταν η καγκελάριος υπέδειξε στον Τσίπρα τα διαθέσιμα των δήμων για να «ζήσει», το παιχνίδι τελείωσε. Ο πρωθυπουργός κατάλαβε ότι «αγόρασε» ανοήτως ένα λάθος σενάριο και ότι πρέπει να απαλλαγεί από αυτό. Ηδη η Λαζάρ, ο Γκάλμπρεϊθ και ο Σακς είναι παρελθόν. Σε λίγο και ο Γιάννης. Δραγασάκης, Σταθάκης και Μηλιός δικαιώνονται.
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120