ΜΕΓΙΣΤΗ ΙΣΧΥΣ

Η ενδυνάμωση των κομματικών κινητήρων του ΣΥΡΙΖΑ για την κωλοτούμπα

Εχω δύο ερωτήματα για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα σήμερα: το πρώτο είναι πολιτικό, το δεύτερο βαθύτατα ιδεολογικό. Θα τα θέσω με την ελπίδα ότι θα τα απαντήσει έτσι ή αλλιώς μέσα από την άσκηση των καθηκόντων του.
Το πρώτο είναι απλό και ξεκάθαρο: ποίου υπουργός είναι ο επί της Οικονομίας κύριος Γιάνης Βαρουφάκης; Για λογαριασμό ποίου παίζει μπάλα; Της κυβέρνησης; Του ΣΥΡΙΖΑ; Της Ελλάδας; Του εαυτού του; Αλλων; Οι καλόπιστοι μου λένε ότι έχει αναλάβει έναν εθνικό ρόλο, να καταφέρει την απομάκρυνση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από την Ελλάδα, η αποστολή του είναι ιερή και γι’ αυτό μερικά από όσα πράττει κατά την άσκηση των καθηκόντων του μοιάζουν ακατανόητα.

Αλλοι όμως μέσα στην κυβέρνηση, έπειτα από μακρά παρατήρηση της δράσης του, δημόσιας και ιδιωτικής, έχουν μείνει ενεοί με την ταύτιση που σπεύδει να εκδηλώσει εσχάτως ο κύριος Βαρουφάκης με προσωπικότητες που δεν θεωρούνται φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλλον το αντίθετο. Η φράση του υπουργού στο Star ότι έχουμε φάει «ψωμί και αλάτι» με τον Γιάννη Στουρνάρα προκάλεσε σοκ στο Μαξίμου. Το ίδιο και η επιστολή αποδοχής της παραίτησης της διευθύνουσας του Ταμείου Σταθερότητας Χριστίνας Σακελλαρίου, στην οποία εκδήλωσε τη συμπάθειά του επικαλούμενος το τεκμήριο «αθωότητας». Αν προσθέσετε σε αυτά τις κατά καιρούς διαρροές σχεδίων με τα οποία αμφισβητούνται ακόμη και επί τα χείρω αριθμοί των δανειστών για τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, τότε θα συμφωνήσετε ότι δεν έχουμε να κάνουμε και με έναν πολύ κανονικό υπουργό Οικονομίας.

Το δεύτερο ερώτημα, καθαρά ιδεολογικού χαρακτήρα, προκύπτει από την ομιλία του κυρίου Τσίπρα στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ. Αυτό που παρουσίασε στους Ελληνες επιχειρηματίες ως το νέο αναπτυξιακό πρότυπο ήταν μια πολύ μεγάλη απογοήτευση. Τι να την κάνεις τη συμφωνία και τα νέα δανεικά, όταν οι πρώτες 100 μέρες σου στην εξουσία είναι επιστροφή στον κρατισμό των συνιστωσών και, όταν καλείσαι να μιλήσεις για την ιδιωτική οικονομία, προτάσσεις ως μείζον πρότυπό σου την τόνωση της κατανάλωσης (!), θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την αξία των εξαγωγών; Τι να την κάνεις τη συμφωνία, όταν προτείνεις στην επιχειρηματική τάξη μέτρα που περιέχει η έκθεση Βαρβαρέσου της δεκαετίας του 1960, όπως η κωδικοποίηση της νομοθεσίας, η απλοποίηση των διαδικασιών για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, η σύνταξη νέων οργανισμών υπουργείων; Εντάξει, να «καταλάβω» ότι με τις ρυθμίσεις για τον Ξηρό, τις καθαρίστριες, την ΕΡΤ, τις επαναπροσλήψεις, την εκπαίδευση δόθηκε η μέγιστη ισχύς στους κομματικούς κινητήρες για την ομαδική εναέρια κωλοτούμπα. Το να έχεις όμως και κανένα όνειρο παραπάνω δεν βλάπτει.

Μανώλης Κοττάκης