Μεγάλη Ιδέα (Μ.Ι.) είναι το όραμα της απελευθερώσεως όλων των Ελληνικών χωρών από τους ξένους ζυγούς και η ένωσή τους με την μητέρα Ελλάδα για την δημιουργία ενός μεγάλου, ενιαίου ελληνικού κράτους, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Η Μ.Ι. αποτέλεσε τον γνώμονα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος από την απελευθέρωσή της από το οθωμανικό ζυγό (1830), ως την Μικρασιατική καταστροφή (1922), επιστέγασμα της οποίας ήταν η δίκη – παρωδία των Εξ. Ως πολιτικός όρος, καθιερώθηκε το 1844 από τον Ιωάννη Κωλέττη. Η Μ.Ι. θεωρήθηκε από πολλούς, ως η ακραία έκφραση του ελληνικού εθνικισμού. Όμως, οι προβαλλόμενες μέσω αυτής εθνικές διεκδικήσεις, είχαν – και έχουν – μεγάλο υπόβαθρο, εφόσον η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, ζούσε τότε εκτός των ορίων του ελληνικού κράτους. Αντίστοιχες πολιτικές θεωρίες αναπτύχθηκαν και στα άλλα βαλκανικά κράτη. Από τότε κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι.
Το Ελληνικό έθνος γνώρισε πολλές εξάρσεις αλλά και ταπεινώσεις. Ο πόλεμος του 1897, χαρακτηρίστηκε ως ατυχής, παρά το γεγονός ότι στάθηκε αφορμή να ξυπνήσουν οι κρατούντες και να αντιληφθούν ότι χωρίς αξιόμαχο στρατό δεν μπορεί να υπάρξει κράτος (αν το καταλάβαιναν και τώρα…). Ο πόλεμος αυτός, όχι μόνον δεν υλοποίησε την Μ.Ι., αλλά και συρρίκνωσε το τότε ήδη μικρό Ελληνικό κράτος.
Ακολουθεί ο Μακεδονικός Αγώνας, οι σχεδόν μυθικοί πρωταγωνιστές του οποίου αρχίζουν να εξάπτουν την φαντασία του απλού Έλληνα. Ο Παύλος Μελάς (το σπίτι του οποίου ρημάζει στην Κηφισιά), ο Τέλος Άγρας, ο Σουλιώτης Νικολαΐδης, ο Γερμανός Καραβαγγέλης και εκατοντάδες άλλοι, δείχνουν τον δρόμο για την Μ.Ι. Στον δρόμο αυτόν βαδίζουν σε μια σπάνια για την Πατρίδα μας σύμπνοια η Πολιτική και Πολιτειακή ηγεσία και διπλασιάζουν την Ελλάδα, κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912 -13. Τόσο απλά.
Και έρχεται ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο και μεγάλος πόλεμος αποκληθείς. Είναι μία περίοδος την οποία πρέπει να θυμόμαστε, ως παράδειγμα προς αποφυγή, αφού ο επελθών διχασμός μεταξύ Κωνσταντίνου και Βενιζέλου, οδήγησε στην δημιουργία μιας χωρισμένης σε Βόρεια και Νότια Ελλάδος και σε μια απροκάλυπτη ανάμιξη των Μεγάλων Δυνάμεων στα εσωτερικά μας, με επιστέγασμα τον βομβαρδισμό των Αθηνών, αλλά και κάθε σκέψη για Μ.Ι. να βρίσκεται σε ύφεση.
Ακολουθεί η Μικρασιατική Εκστρατεία. Μία επιχείρηση που ξεκίνησε λάθος, εξελίχθηκε λάθος και κατέληξε σε τραγωδία. Όμως, σε κάποια στιγμή της και με αφορμή τις αρχικές επιτυχίες του Ελληνικού Στρατού, εκτόξευσε την Μ.Ι. σε δυσθεώρητα ύψη, ιδίως μετά την Συνθήκη των Σεβρών του 1920, με την οποία εδημιουργείτο μεν η Ελλάδα των 2 Ηπείρων και των 5 Θαλασσών, πλην όμως η Συνθήκη αυτή, παρέμεινε νεκρό γράμμα. Και όχι μόνον αυτό, αλλά δύο χρόνια μετά η Ελλάδα εκαλείτο να αντιμετωπίσει μία καταστροφή, η οποία ακόμη την ταλανίζει.
Όμως η Ελλάδα, σχεδόν πάντοτε, αναγεννάται από την τέφρα της και το 1940, καθοδηγουμένη από τον Βασιλέα Γεώργιο και τον Εθνικό Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά, δεν υλοποιεί βέβαια την Μ.Ι., αλλά στέλνει μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση αναγκάζοντας τους αντιπάλους να υποκλιθούν ενώπιόν της (ομιλία Χίτλερ).
Όταν αναφέρομαι στον Ι. Μεταξά, θυμάμαι κάτι που είχε γράψει ο Παναγιώτης Λιάκος στην «δημοκρατία». Ότι ο Μεταξάς λοιδορείται, διότι αντιμετώπισε τις δύο από τις τρεις αυτοκρατορίες του Άξονα, ενώ οι κατ’ επάγγελμα συκοφάντες του, δεν μπορούν να φέρουν ούτε μία ισοπαλία με μεγέθη όπως τα Σκόπια.
Όμως τα χρόνια περνούν. Η Ελλάδα μετά τον Δεύτερο πόλεμο, αντί να επιδοθεί στην επούλωση των πληγών της, όπως όλη η υφήλιος, αντιμετωπίζει μία οργανωμένη και καλά σχεδιασμένη κομμουνιστική ανταρσία (όπως και να την πεις, η ουσία είναι η ίδια), από την οποία εξέρχεται νικήτρια μεν το 1949, αλλά με τα τραύματά της να είναι μεγαλύτερα και απείρως πιο οδυνηρά, από αυτά του Β΄ ΠΠ. Ακολουθεί μία περίοδος ηρεμίας και ανασυγκροτήσεως, με την Μ.Ι. να ευρίσκεται αν όχι στην πρώτη γραμμή, πάντως πάντα εν ενεργεία.
Και φθάνουμε στο 1974, όταν στην δίκη των πρωτεργατών της 21ης Απριλίου του 1967, ένας αντιναύαρχος μάρτυρας κατηγορίας, κραυγάζει στο δικαστήριο ότι η Μ.Ι. πέθανε. Δεν μας είπε βέβαια, αν είχε εξουσιοδοτηθεί να πει κάτι τέτοιο, από τους χιλιάδες Ποντίους ή Βορειοηπειρώτες. Λίγο αργότερα μεγάλος πολιτικός θα διακηρύξει, χωρίς κανένας να του το ζητήσει, ότι «δεν διεκδικούμε τίποτα», χωρίς και αυτός να διευκρινίσει αν έχει σχετική εξουσιοδότηση προς τούτο από χιλιάδες Έλληνες, που στέναζαν και ακόμα στενάζουν κάτω από τυραννικά καθεστώτα. Η δήλωση αυτή, είναι η αφορμή για να ενταφιασθεί οποιαδήποτε σκέψη για την Μ.Ι.
Ακολουθούν ενέργειες που θλίβουν κάθε σωστό Έλληνα, όπως απαγόρευση της χρήσεως του όρου «Βόρειος Ήπειρος» και αντ’ αυτού την χρησιμοποίηση του «Νότιος Αλβανία». Απαγόρευση δήθεν εθνικιστικών τραγουδιών («Έχω μια αδελφή») ενώ τιμωρούνται Ευέλπιδες και στρατιώτες επιλέκτων μονάδων του Στρατού μας, όταν τραγουδούν το «Μακεδονία μας» στις παρελάσεις.
Όλα αυτά θα ήταν ίσως ανεκτά, αν και από την άλλη πλευρά υπήρχε η ίδια ή έστω ανάλογη στάση. Δεν είναι όμως έτσι.
Σταχυολογώντας από την ειδησεογραφία ΜΟΝΟ μιάς ημέρας (της 28ης Μαΐου) της «δημοκρατίας», διαβάζουμε ότι:
– Η τουρκικής υπηκοότητας Ευθαλία Ψευτέλη, χρειάστηκε να κάνει πολύχρονο δικαστικό αγώνα, φθάνοντας μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να αποκτήσει πρόσβαση στη πατρική περιουσία της στην Ίμβρο, από όπου κατάγεται.
– Οι Σκοπιανοί προτείνουν ονομασία για το κρατίδιό τους που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία» εντός… παρενθέσεως(!), η οποία βεβαίως σε λίγα χρόνια θα εξαφανισθεί.
– Ο Αμερικανός πρέσβης στην Κύπρο δήλωσε ότι η παρουσία των Τούρκων εκεί από το 1974 «δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ως ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής» (άλλος… συνωστισμός εν όψει).
– Ο Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων κ. Αχμέτ Ιμάμ ξεσκέπασε τον ρόλο των ψευδομουφτήδων αλλά και της Τουρκιάς γενικότερα κατά το Συνέδριο της Ομοσπονδιακής Ένωσης Εθνικοτήτων Ευρώπης (FUEN), που έγινε στην Κομοτηνή.
Όλα αυτά μέσα σε μόνον μία ημέρα.
Όπως αντιλαμβάνεται και ο έχων νουν μεγέθους κόκκου σινάπεως, η Πατρίδα μας βρίσκεται στο στόχαστρο κι’ εμείς ανεχόμαστε τα πάντα. Μέχρι και τον… Κάτσε, τον ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, να φοράει μπλουζάκι με το έμβλημα UCK και αντί να τον ξαποστείλουμε, τον ανακηρύσσουμε τον καλύτερο ξένο ποδοσφαιριστή. Από κοντά και ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός για την Μεγάλη (τρομάρα τους) Αλβανία, με τους Ουτσεκάδες να οραματίζονται αντιπρόεδρο από την Τσαμουριά.
Και ποια είναι η αντίδρασή μας; Την περιγράφει θαυμάσια ο Σάββας Καλεντερίδης σε άρθρο του στην «Κυριακάτικη δημοκρατία». Δεν χρειάζεται να το διαβάσει κανείς. Ο τίτλος αρκεί: «Περίγελως και των Τιράνων».
Ευτυχώς που βρίσκεται κάποιος πομάκος ή κάποιος βορειοηπειρώτης ή κάποια δασκάλα, για να υψώσουν το ανάστημά τους, διότι οι υπεύθυνοι πολιτικοί μας (μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι πρώτη φορά αριστερά) περί άλλα τυρβάζουν. Αυτούς τους ενδιαφέρουν το μαύρισμα των λαθρομεταναστών, το βόλεμα των ημετέρων, η διάλυση των Πανεπιστημίων και γενικώς, ότι μπορεί να συνεπάγεται το «πρώτη φορά αριστερά».
Και η «μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη», τι κάνει; Πώς αντιδρά; Αυτή σχεδιάζει, για πολλοστή φορά και πάντα χωρίς επιτυχία, το ιδεολογικό της μέλλον, έτσι ώστε να περιλαμβάνει από την Δεξιά έως τις παρυφές της Αριστεράς. Δηλαδή θα ψηφίζω την Κυριακή Ν.Δ. και θα ξυπνάω την Δευτέρα μάγουλο με μάγουλο με τον Ρούντι Ρινάλντι…
Ο Χρήστος Μπολώσης είναι Υποστράτηγος ε.α.
