Nέα συγκλονιστικά στοιχεία για τη μεθόδευση που υιοθετήθηκε για την αλλοίωση του ελλείμματος του 2009, τα οποία απαιτείται να ληφθούν υπ’ όψιν τόσο από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής όσο και από τη Δικαιοσύνη προκύπτουν από το βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου «Τρόικα, ο δρόμος προς την καταστροφή» (Λιβάνης).
Εως σήμερα το πλέον αδιάσειστο στοιχείο που υπήρχε για την ωμή παρέμβαση των δανειστών στο θέμα αυτό ήταν το e-mail που έστειλε ο Γερμανός διοικητής της Eurostat Ραντεμάχερ στη διοίκηση της ΕΛ.ΣΤΑΤ., ζητώντας να αναθεωρήσει για δεύτερη φορά μέσα στο 2010 το έλλειμμα προς τα πάνω (15,4% από 13,7%). Ηταν το «πάτημα» που αναζητούσαν οι ξένοι για να «παγώσουν» την επόμενη δόση, να εκβιάσουν και να συναρτήσουν τη συνέχιση του προγράμματος με τη λήψη επιπλέον μέτρων λιτότητας ύψους 4 δισ. ευρώ (Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα). Σήμερα προστίθεται ακόμη ένα στοιχείο που αφορά την πρώτη φάση της αλλοίωσης: Το e-mail που έστειλε το στέλεχος της τρόικας Μπομπ Τράα στον πρώην υπουργό Γιώργο Παπακωνσταντίνου στις 29 Μαρτίου 2010 (εβδομάδες πριν από το Καστελόριζο), με το οποίο: α) συναρτά τη δανειοδότηση της Ελλάδας από το ΔΝΤ με την αναθεώρηση των στατιστικών στοιχείων και β) ζητάει από τον υπουργό να «παρακαμφθεί» το ζήτημα αυτό «γρήγορα και σιωπηρά»!!! Για το ίδιο θέμα, όπως προκύπτει από προηγούμενο ηλεκτρονικό μήνυμα του Γιώργου Ζανιά στον Μπομπ Τράα (17 Μαρτίου 2010), είχε κληθεί να παρουσιαστεί ενώπιον του Δ.Σ. του ΔΝΤ ο υπουργός Οικονομικών!
Το ότι η αναθεώρηση των στοιχείων του 2009 ήταν (δήθεν για λόγους καταστατικού του Ταμείου) απαραίτητη προυπόθεση για την έγκριση του δανειακού προγράμματος προκύπτει ξεκάθαρα από τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο (23 Απριλίου 2010), η οποία ξεκινά ως εξής: «Χθες ανακοινώθηκαν τα στοιχεία για το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος του 2009…»
Το γιατί επιβλήθηκε στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να φουσκώσει δύο φορές το έλλειμμα (22/4 και 15/10 του 2010) φαίνεται ξεκάθαρα από τα απόρρητα πρακτικά του Ταμείου που φέρνει στη δημοσιότητα ο Ιγνατίου αλλά και από έκθεση του ΔΝΤ. Στα απόρρητα πρακτικά της 9ης Μαΐου 2010 περιέχεται η δήλωση των εκπροσώπων της Βραζιλίας Νογκέιρα Μπατίστα και Ελβετίας-Ιράν ότι η απόφαση του ΔΝΤ να δανειοδοτηθεί μια χώρα με μη βιώσιμο χρέος «αποσκοπούσε στο να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και όχι η Ελλάδα». Περιέχεται επίσης η δήλωση της εκπροσώπου των ΗΠΑ Meg Lundsager για την ανάγκη να «ισχυροποιηθεί η καταγραφή των στατιστικών στοιχείων» και να είναι «προετοιμασμένες οι ελληνικές Αρχές να αναπτύξουν-εισαγάγουν ισχυρά εναλλακτικά μέτρα, αν προκύψουν περαιτέρω κίνδυνοι για την ανάπτυξη». Στην έκθεση του Ταμείου (συντάκτης ο Τράα, Μάρτιος 2010) αναφέρεται: «Η Ελλάδα χρειάζεται ένα ΠΟΛΥΕΤΕΣ πρόγραμμα».
Το Μνημόνιο ήταν στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός καθυστέρησης της χρεοκοπίας, προκειμένου να ξεφορτωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες τα ελληνικά ομόλογα και να περιορίσουν τις ζημιές τους από το PSI. Η αναθεώρηση των στατιστικών στοιχείων και το φούσκωμα του ελλείμματος του 2009 ήταν ο μοχλός καθυστέρησης της χρεοκοπίας. Τα αποτελέσματα αυτού του κολοσσιαίου εγχειρήματος που έγινε με τη σύμπραξη τρόικας – ξένων τραπεζιτών – κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (που απέρριψε την πρόταση Στρος Καν για «κούρεμα» χρέους) είναι εκπληκτικά:
Εγγραφο της 6ης Μαΐου του 2010 του ΔΝΤ αποκαλύπτει ότι «το εξωτερικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας κατείχαν κατά 36% γαλλικές τράπεζες, κατά 21% γερμανικές, κατά 32% άλλες τράπεζες της Ε.Ε. και 11% άλλες ξένες τράπεζες» (το μεγαλύτερο μέρος, με έμφαση στα εξοπλιστικά, βρισκόταν δηλαδή στην κατοχή Deutsche Bank, Hypo Real Estate, Allianz, Paribas).
Η έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών στο ελληνικό χρέος ανέρχονταν σε 150 δισ. ευρώ στις 31 Δεκεμβρίου 2009, των δε γερμανικών και των γαλλικών σε 76 δισ. ευρώ (Παναγιώτης Ρουμελιώτης, σελ. 368 «Tο άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ»).
Αν ΔΝΤ – Ε.Ε. – ΕΛ.ΣΤΑΤ. δεν καθυστερούσαν τη χρεοκοπία με την αναθεώρηση των στατιστικών και η αναδιάρθρωση χρέους (40%) γινόταν άμεσα το 2010, τότε οι ξένες τράπεζες θα ζημιώνονταν με 30 δισ. από το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων και με 3,4 δισ. ευρώ από καταβολή αποζημιώσεων CDS. Η συνολική ζημιά τους θα ήταν 33,4 δισ. ευρώ. Με την καθυστέρηση της χρεοκοπίας και το PSI (2012) η ζημιά τους περιορίστηκε στα μόλις 11,4 δισ. ευρώ. Από τα 76 δισ. ευρώ είχαν, λοιπόν, ζημιές μόλις 11,4 δισ. ευρώ! (Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Κανονισμών, μεταξύ Απριλίου – Ιουνίου 2010 γαλλικές και γερμανικές τράπεζες πούλησαν ομόλογα αξίας 31 δισ., τα οποία κατέληξαν στην ΕΚΤ – και αυτό παρά τη ρητή δέσμευση των εκπροσώπων Γερμανίας και Γαλλίας στο Δ.Σ. του ΔΝΤ ότι θα τα διακρατήσουν).
Αυτή, νομίζω, τελικά είναι η εξίσωση της προδοσίας:
Πλαστό έλλειμμα 15,4% ίσον ΔΝΤ ίσον λιτότητα διαρκείας ίσον 1.500.000 άνεργοι ίσον 300.000 λουκέτα, ίσον 10.000 αυτοκτονίες, ίσον 50.000 νέοι επιστήμονες μετανάστες, προκειμένου να γλιτώσουν ζημιές 22 δισ. ευρώ (σε σύνολο δανείων 76 δισ. ευρώ που εξυπηρετούνται κανονικά από δόσεις, λιτότητα και Μνημόνια) οι ευρωπαϊκές τράπεζες! Κατά τα λοιπά, σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση για το έλλειμμα του 2009: «Ακόμη και αν η γνωστοποίηση του ελλείμματος στο 15,4% του ΑΕΠ προς τη Eurostat θεωρείτο αναληθής, και πάλι δεν στοιχειοθετείται έγκλημα, γιατί σύμφωνα με τις διατάξεις του ιδρυτικού νόμου της ΕΛ.ΣΤΑΤ. η παραγωγή και δημοσίευση στατιστικών της χώρας προβλέπεται ως απλό κριτήριο προς αξιολόγηση, χάραξη και διαμόρφωση πολιτικών οι οποίες ουδόλως δύνανται να έχουν έννομες συνέπειες»…
Μανώλης Κοττάκης
