Το παιχνίδι υπήρξε ωμό και ξεδιάντροπο, προσεγγίζοντας συχνά εξωφρενικές καταστάσεις «είπα – ξείπα»
Ανεξαρτήτως τυπικής κατάληξης, η τελευταία πράξη του δράματος στην επεισοδιακή διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές ανέδειξε μερικά χρήσιμα, πλην όμως εξαιρετικά απογοητευτικά συμπεράσματα.
H χώρα είναι όμηρος των πιστωτών της. Και δεν έχει τρόπο να απαντήσει στον εκβιασμό που υφίσταται, ακριβώς γιατί δεν έχει προετοιμάσει το σχέδιο απόδρασής της στα αχαρτογράφητα νερά ενός εθνικού νομίσματος. Στον βαθμό που δεν διαθέτει σοβαρή πρωτογενή παραγωγή και δεν είναι σε θέση να προστατεύσει εμπορικά τα μοναδικά στον πλανήτη προϊόντα της ελληνικής γης, είναι καταδικασμένη να σέρνεται στις παρυφές της ευρωζώνης ως αποικιακού τύπου φτηνός παραθεριστικός προορισμός. Θα υφίσταται επομένως τις συνέπειες ενός αέναου leasing, ενός ιδιότυπου δηλαδή ενοικιοστασίου, που θα κρατάει όσο το κράτος… χρωστάει.
Ακόμη ένα καταθλιπτικό συμπέρασμα είναι ότι ο σκληρός πυρήνας ξένης εποπτείας, δηλαδή το γερμανοκρατούμενο διευθυντήριο των πιστωτριών δυνάμεων, αποφάσισε ότι είναι σε θέση να ελέγξει την εσωτερική πολιτική σκηνή, επιλέγοντας συνομιλητή της αρεσκείας του. Δεν αρκείται πλέον σε απλούς εντολοδόχους. Θέλει επαγγελματίες Κουίσλιγκς, οι οποίοι θα επαγγέλλονται τον ρόλο των μεταρρυθμιστών μέσα στους μνημονιακούς «μονόδρομους» εξαθλίωσης που επιβάλει ο υποτιθέμενος ευρωπαϊκός ρεαλισμός…
Στο πλαίσιο αυτό μεθοδεύτηκε με αριστοτεχνικό τρόπο η πολιτική εξόντωση της κυβέρνησης Τσίπρα, η οποία εξαρχής εκτιμήθηκε ότι μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλους μπελάδες το όραμα μιας ασύμμετρης ευρωπαϊκής οικονομικής συνύπαρξης, κομμένης και ραμμένης στα σχέδια του σύγχρονου γερμανικού ηγεμονισμού.
Απειρη, ανυποψίαστη και ελαφρώς… μεγαλοπιασμένη, η αριστερή ελληνική κυβέρνηση έχει σαφέστατο μερίδιο ευθύνης για τον εγκλωβισμό της, αφού σπατάλησε πολύτιμο χρόνο, απέτυχε να κεφαλαιοποιήσει τον αρχικό αιφνιδιασμό και βρέθηκε να διαπραγματεύεται με άδεια ταμεία και το πιστόλι στον κρόταφο, λίγα 24ωρα πριν από τη χρεοκοπία.
Εχω ξαναγράψει ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα καταλογίσει στον Τσίπρα έλλειμμα πατριωτικών προθέσεων. Ομως ο ίδιος ο πρωθυπουργός επανέλαβε το μοιραίο λάθος Βαρουφάκη. Αφέθηκε να παρασυρθεί από την παρελκυστική τακτική των δανειστών, θεωρώντας ότι διαθέτουν κάποια υπολείμματα διαπραγματευτικής μπέσας ή πολιτικής ηθικής, ενώ είναι σαφές ότι τουλάχιστον στο επίπεδο Σόιμπλε και ΔΝΤ πρόκειται για αδίστακτους, ανενδοίαστους και απολύτως εξοικειωμένους με το έγκλημα οικονομικούς δολοφόνους.
Η συμμορία αυτή με μία σειρά χειρουργικών κινήσεων άφησε τον κύριο Τσίπρα να εκτεθεί στο εσωτερικό της χώρας, υπογράφοντας επώδυνες παραχωρήσεις που αναιρούσαν πολλές από τις προεκλογικές εξαγγελίες του. Και εκεί που ο Ελληνας πρωθυπουργός θεώρησε ότι έχει καλύψει περισσότερο από το μισό της διαδρομής, για να συναντήσει τις απαιτήσεις των δανειστών, αυτοί βρέθηκαν να τον ξαναχαιρετούν από την αφετηρία…
Οι ελάχιστες φωνές στήριξης των δίκαιων ελληνικών θέσεων, όπως αυτή του φιλέλληνα Αυστριακού καγκελάριου Φάιμαν, αλλά και των εκπροσώπων της γαλλικής πλευράς, που βλέπουν με απελπισία να έρχεται η σειρά τους, ήταν εξαιρετικά αδύναμες για να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. Και πάντως όχι ικανές να προσφέρουν προσχήματα διάσωσης του Τσίπρα.
Το παιχνίδι υπήρξε ωμό και ξεδιάντροπο, προσεγγίζοντας σε πολλές περιπτώσεις εξωφρενικές καταστάσεις του «είπα – ξείπα» που σπάνια απαντώνται σε διαπραγματεύσεις πολιτισμένων κρατών. Ενδεικτική του παραλογισμού η στάση του… «φιλέλληνα» (σ.σ.: πιο Καραγκιόζης πεθαίνω…) Γιούνκερ, που είχε το θράσος να ισχυριστεί ότι τάχα μου ο Τσίπρας διστάζει να φορολογήσει τους πλουσίους και δύο 24ωρα αργότερα έσπευσε να συνταχθεί με τις θέσεις του ΔΝΤ που κατηγόρησαν την ελληνική πλευρά ότι φορολογεί… αντιαναπτυξιακά τον μεγάλο επιχειρηματικό πλούτο! Τέτοια ήταν η ευαισθησία του Ταμείου για την καταδυνάστευση της επιχειρηματικότητας, που έσπευσε να απαλλάξει τα μεγαθήρια από την έκτακτη εισφορά επί των κερδών, αλλά πρότεινε την αύξηση σε 100% της προκαταβολής φόρου και για τον τελευταίο φτωχοδιάβολο μαγαζάτορα.
Δυστυχώς ο Ελληνας πρωθυπουργός υποτίμησε την αλητεία των δανειστών που δεν τους νοιάζει να κάνουν το άσπρο μαύρο, έχοντας στο πλευρό τους τα μεγάλα διεθνή μέσα οικονομικής επιρροής, αλλά και την εγχώρια πέμπτη φάλαγγα…
Ο Τσίπρας, εκτός από τους έξω, υποτίμησε και τους μέσα. Την ντόπια ολιγαρχία που, σε αγαστή συνεργασία με τους δανειστές και στελέχη της ελληνικής συστημικής αντιπολίτευσης, δίνει μάχη οπισθοφυλακής για να καταστήσει το «πρώτη φορά Αριστερά» το πιο σύντομο ανέκδοτο της Μεταπολίτευσης…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120