Ασε, αύριο!

Ρίξτε, σας παρακαλώ, μια προσεκτική ματιά στις μεταρρυθμίσεις που μας ζητούνται με το Μνημόνιο-τέρας. Μελετήστε προσεκτικά αυτό που θεωρείται «βουνό» για το πολιτικό μας σύστημα. Και μετά αναρωτηθείτε: Τι βλέπουμε εδώ; Τι παρατηρούμε; Να σας πω τι βλέπω εγώ και όποιος διαφωνεί εδώ είμαστε για να το συζητήσουμε. Εξαιρουμένης της βαριάς φορολογίας για την οποία δεν γεννάται θέμα, όλοι διαφωνούμε, όλα τα υπόλοιπα που μας ζητούν οι ξένοι για τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος, στην κοινωνική ασφάλιση, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων είναι όλα όσα ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε εδώ και δεκαετίες αλλά διαρκώς αναβάλλουμε. Τις αναστολές μας θα ανακαλύψουμε σε αυτό το κατά τα άλλα βάρβαρο και φρικαλέο κείμενο, αγαπητοί. Τις αναστολές μας και τις αναβολές μας! Την άρνησή μας σε κάθε έννοια μελλοντικού προγραμματισμού. Τη συλλογική αντίστασή μας στην αλλαγή. Την αγάπη στη συντήρηση. Την εμμονή στα μερεμέτια της τελευταίας στιγμής. Αυτή είναι η κουλτούρα μας: Λατρεύουμε την καθυστέρηση στις αποφάσεις -άσε αύριο-, αν πρόκειται να υπηρετηθεί η βολή μας. Επρεπε άραγε να φτάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού, να σκύψει και να τον ατενίσει, για να καταλάβουμε ότι είναι πα-ρά-λο-γο να εργάζονται άνθρωποι έως τα εξήντα πέντε τους προκειμένου να χρηματοδοτούν τις πρόωρες συντάξεις πενηντάρηδων; Είναι αυτό αριστερό θέμα, δεξιό θέμα ή απλώς ζήτημα κοινής λογικής; Αλλο δεδομένο. Η χώρα γερνά. Τέσσερα εκατομμύρια εργαζόμενοι στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα συντηρούν με τη φορολογία-εισφορές τους τα υπόλοιπα 6.000.000 που δεν εργάζονται (συνταξιούχοι, νοικοκυρές, παιδιά). Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε -από το 2001 επί Γιαννίτση και το 2008 επί Πετραλιά έχει αρχίσει η συζήτηση- ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει και ότι πρέπει να μεταρρυθμιστεί το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης εγκαίρως, προτού πληγούν άνθρωποι με θεμελιωμένα δικαιώματα; Ποιος τιμωρείται που αλλαγές οι οποίες έπρεπε να απλωθούν στη δεκαετία θα γίνουν μέσα σε ένα βράδυ; Ανεργία: Ολοι διαμαρτύρονται για τους 1.500.000 νέους που έχουν μείνει στον δρόμο. Πρέπει άραγε να είναι η χώρα με το ένα πόδι εκτός ευρώ, για να αποφασίσει η Αριστερά ότι οι ιδιωτικοποιήσεις, όπως κι αν γίνουν, όποιο τίμημα κι αν φέρουν, θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα δώσουν ψωμί στον κόσμο που κοιτά το ταβάνι του απελπισμένος σήμερα; Ας μην μπω σε ζητήματα της απελευθέρωσης του τομέα των υπηρεσιών και θίξω πανίσχυρα επαγγελματικά λόμπι. Το συμπέρασμα, αγαπητοί, είναι ότι οι Ελληνες είμαστε αφόρητα συντηρητικοί, αγαπάμε τη βολή μας, απεχθανόμαστε τις πολυετείς προσπάθειες. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες.

{{-PCOUNT-}}4{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα