ΑΚΡΑΤΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ

Από το 2009 και μετά οι Ελληνες επιβραβεύουν ένα σύστημα που τους στύβει σαν λεμόνι

Οταν σε προηγούμενα άρθρα μιλούσα για το κόμμα των Ελλήνων Πολιτών, αναφερόμουν σε όλους αυτούς που θέλουν να εκφράσουν την αγανάκτηση και απόγνωσή τους απέναντι στους νέους κανόνες του πολιτικού συστήματος. Η μη ανοχή στον ολοκληρωτισμό της οικονομίας που επιβάλλει ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός μπορεί να θεωρείται δεδομένη, αν όμως δεν αποδειχθεί με πράξεις, τότε δεν έχει καμία μα καμία σημασία.

Από το 2009 και μετά οι ελληνικές κυβερνήσεις δίνουν υποσχέσεις που δεν τηρούν. Δεν είναι μόνο ψεύτες. Είναι και επικίνδυνοι. Κατάφεραν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να αμφισβητεί έννοιες όπως η δημοκρατία και η ελευθερία. Κατάφεραν να μετατρέψουν τον καπιταλισμό από μία οικονομική λογική σ’ έναν δράκουλα, που σιτίζεται από τον μόχθο και την εργασία φτωχών και αδυνάτων, που προστατεύει και επιδιώκει την άδικη και άνιση κατανομή των καρπών της οικονομίας.
Η ελληνική κοινωνία έμεινε απροστάτευτη και εγκλωβισμένη. Ο μιντιακός κρετινισμός φρόντισε να μας προσάψει συνενοχή και μας παρουσιάζει τον άκρατο φιλελευθερισμό ως επιταχυντή της ανάπτυξης και της ευημερίας. Για τον πλειστηριασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ούτε λόγος. Για την εμπορευματοποίηση της ελπίδας, σιωπή. Για την κατάλυση των αξιών, κουβέντα.

Από το 2009 και μετά οι Ελληνες έπαψαν να δημιουργούν, έπαψαν να κρίνουν σωστά, έπαψαν να αντιδρούν. Το πιο επικίνδυνο, όμως, είναι ότι δείχνουν να προσαρμόζονται στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Χειροκροτούν, συμφωνούν, επιβραβεύουν ένα σύστημα που τους στύβει σαν λεμόνι, που εισχωρεί οπουδήποτε μυρίζεται κέρδος, που προπαγανδίζει και καταλύει ό,τι βασίζεται σε αξίες και ιδέες. Αποβλακωμένοι και ανήμποροι, οικειοποιούμαστε κάθε σαβούρα, κάθε αηδία που μας σερβίρει απλόχερα το νεοφιλελεύθερο περιβάλλον.

Ο σύγχρονος πολιτικός κόσμος έχει χάσει την ψυχή του. Σε τέτοιον βαθμό, που, αν ο Φάουστ ήθελε να πουλήσει, δεν θα έβρισκε λήπτη. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον πρέπει όλοι εμείς, που αποτελούμε τον ιστό της ελληνικής κοινωνίας, να βρούμε τρόπο και χώρο αντίδρασης. Να χρησιμοποιήσουμε την αλάνθαστη μέθοδο της σύγκρισης.
Βάλτε από τη μία πλευρά τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό στην περίοδο που εφαρμόστηκε (1974-1981 και 2004-2009) και από την άλλη τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό (2009-2016). Συγκρίνετε όποιον δείκτη της οικονομίας θέλετε και, αν βρείτε κάποιο στοιχείο υπεροχής για την περίοδο 2009-2016, τότε σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα…
Οι πολιτικές φωνές που ακούμε από το 2009 και μετά υποστηρίζουν και υποστηρίζονται από τον νόμο του αθέμιτου κέρδους. Οταν χτίζεις μια κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη, που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στον οικονομικό ανταγωνισμό, τότε χτίζεις ένα παλάτι στην άμμο.

Είναι ολοφάνερο πια ότι ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός καταπιέζει και κανιβαλίζει τη ζωή μας. Για να ξεφύγουμε από την τυραννία και τις παρεκτροπές του, πρέπει να επαναφέρουμε έναν ευφυή συντηρητισμό, έναν μηχανισμό όπου θα ισορροπούν αρμονικά η δικαιοσύνη στην οικονομία και η ατομική δημιουργία, οι αξίες της παράδοσης με τον νεωτερισμό, η κοινωνική αλληλεγγύη με την ποιότητα ζωής.
Αυτήν την ισορροπία μόνο ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός μπορεί να την εγγυηθεί.

ΥΓ.: Το νέο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες, ήρθε να επιβεβαιώσει τη ρήση «όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες». Το χέρι της τρομοκρατίας οπλίζεται από την ανήθικη και απάνθρωπη λατρεία για το κέρδος. Δυστυχώς, οι πιστοί του χρήματος και ηθικοί αυτουργοί της έξαρσης της τρομοκρατίας βρίσκονται και εντός των τειχών του δυτικού πολιτισμού. Με κίνητρο τον εύκολο πλουτισμό σχεδιάστηκε η Αραβική Ανοιξη. Προέκυψε, όμως, Ισλαμικός Χειμώνας. Σχεδιάστηκε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και δημιουργήθηκε η κοινωνία του φόβου, της φρικαλεότητας και του τρόμου. Υποσχέθηκαν την κοινωνία της ανάπτυξης και δημιούργησαν την κοινωνία των συσσιτίων. Η ανθρωπότητα πληρώνει πανάκριβα την επέλαση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού…

Θύμιος Λυμπερόπουλος