ΟΠΩΣ ΠΑΛΕΡΜΟ

Η ουσία που χάθηκε στη συζήτηση στη Βουλή

Αν ήσασταν ο πρέσβης μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας και ο υπουργός της σας ζητούσε να του αποτυπώσετε την εικόνα του ελληνικού πολιτικού κόσμου με βάση όσα ακούσατε στο Κοινοβούλιο την Τρίτη, τι θα έπρεπε να του γράψετε; Ας αποπειραθούμε να κάνουμε μια γενική αποτύπωση: Οταν ο πρωθυπουργός της χώρας καταγγέλλει την ψήφιση «φωτογραφικών» νομοθετικών ρυθμίσεων απαλλαγής ενόχων κακουργημάτων και αφήνει υπαινιγμούς για λογαριασμούς πολιτικών προσώπων σε υπεράκτιες εταιρίες στις Παρθένες Νήσους, ο υπουργός Αμυνας καταγγέλλει ότι ανώτατος δικαστικός λειτουργός παρεμποδίζει τη Δικαιοσύνη και δεν στέλνει τρεις «καυτές» υποθέσεις στη Eurojust (υποβρύχια, Marfin, Siemens), όταν ο ίδιος υπουργός καταγγέλλει πως πρώην πρόεδρος κόμματος έχει μετοχές εταιρίας η οποία διερευνάται από τη Δικαιοσύνη και ότι μιντιάρχες λάμβαναν δάνεια εκατομμυρίων ευρώ με εγγυήσεις αμυγδαλεώνες, όταν ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης καταγγέλλει μαφιόζικο συμβόλαιο εκτέλεσής του και όταν -τέλος- ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταγγέλλει διορισμούς εκδοτών σε θέσεις μετακλητών, τότε, ως ανώτερος διπλωμάτης, μία επιλογή θα είχατε: να περιγράψετε αυτή τη χώρα ως ανωτέρα της Νάπολης και του Παλέρμο! Κάτι τέτοιο συνέβη στη Βουλή. Με τον χαοτικό τρόπο που διεξήχθη, όμως, η συζήτηση είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον πολίτη να συνθέσει και να καταλάβει.

Υποτίθεται ότι… άνθρακες ο θησαυρός. Λάθος! Η συζήτηση είχε μεγάλη ουσία. Με τη διαδικασία που έγινε, όμως, αυτή χάθηκε. Σκεφτείτε ότι οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις Παπαγγελόπουλου για τον ρόλο της εισαγγελέως Τσατάνη και τα κίνητρά της να καταδιώξει τον συνεργάτη του Κώστα Καραμανλή, Γιάννη Αγγέλου, έγιναν στη δευτερολογία του, τα χαράματα, σε άδεια Βουλή. Ο ερασιτεχνικός τρόπος με τον οποίο σχεδίασε την αναμέτρηση η κυβέρνηση ανακούφισε εν τέλει τη διαπλοκή!

Τώρα, αν ήσασταν αναλυτής, θα καταλήγατε σε δύο συμπεράσματα: πρώτον, ο Τσίπρας προκάλεσε τη συζήτηση όχι για να «εκτελέσει» πολιτικούς αντιπάλους, αλλά για να τους κρατά σε ομηρία. Πολιτικά, του είναι πιο χρήσιμη η απειλή, παρά η υλοποίηση της απειλής. Τα ερωτήματα που έθεσε στον Κυριάκο για το αν είναι συνεταίρος Παπασταύρου (δεν απαντήθηκε), αλλά και τα ερωτήματα Καμμένου στον Βενιζέλο για το αν συγγενείς του είναι μέτοχοι της Marfin σε αυτό κατατείνουν: να είναι φρόνιμη η αντιπολίτευση. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο Μητσοτάκης θα είναι εξαιρετικά σκληρός αντίπαλος. Δεν τον ενδιαφέρει να καλύπτει προκατόχους, δεν διστάζει να επικαλείται την καραμανλική κληρονομιά ήθους στα δύσκολα, έχει ιοβόλο χιούμορ, θίγει ζητήματα που νοιάζουν τους αστούς, ξέρει να πονάει τον αντίπαλο. Προχθές, «γέμισε» το βήμα της Βουλής, και ο Τσίπρας τον ένιωσε πολύ, αν κρίνω από τη βιαιότητα της αντίδρασής του στην αναφορά για τον αριστερό εκβιαστή…

Μανώλης Κοττάκης