Λάθος αντιμετώπιση του (τραγικού) Χάινς Ρίχτερ!

Πώς έπρεπε να αντιμετωπιστεί από την Πολιτεία η επιστημονική  ανεπάρκεια του Γερμανού

Το βιβλίο του Χάινς Ρίχτερ «Η Μάχη της Κρήτης» από τις εκδόσεις Γκοβόστη είναι μια ιστοριοδιφική αφήγηση που επιθυμεί να προκαλέσει, στηρίζεται σε υπεραπλουστεύσεις, δεν έχει πρωτογενές αρχειακό υλικό, ενώ ο συγγραφέας πέφτει στο σύνηθες σφάλμα της κανονιστικής επιχειρηματολογίας έχοντας αποφασίσει το τελικό συμπέρασμά του προτού ακόμα ξεκινήσει η έρευνα. Ο Ρίχτερ αθωώνει τον θύτη και κατηγορεί το θύμα. Υποστηρίζει το έωλο επιχείρημα ότι οι Κρητικοί δεν είχαν το δικαίωμα να λάβουν μέρος στην άμυνα της νήσου και κατά συνέπεια, συνεχίζει, οι εκτελέσεις που ακολούθησαν μετά την κατάληψη της Κρήτης ήταν δυσάρεστες μεν, κατά τρόπον τινά δικαιολογημένες δε από το δίκαιο του πολέμου!

Τραγικά επιχειρήματα που δεν λαμβάνουν υπόψη τους το δικαίωμα της αντίστασης απέναντι σε έναν εισβολέα που έχει εκ των πραγμάτων καταργήσει κάθε γράμμα και πρόνοια του διεθνούς δικαίου. Ο Ρίχτερ επικαλείται το ψευδοεπιχείρημα ότι οι κάτοικοι δεν έπρεπε να λάβουν μέρος στη Μάχη της Κρήτης, μη αναφέροντας ότι η Μεραρχία των Κρητών, ο ελληνικός στρατός δηλαδή, βρισκόταν στην πορεία της επιστροφής από το βόρειο μέτωπο, ενώ οι μοναδικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν στη νήσο ήταν αυτές των Βρετανών, των Αυστραλών και Νεοζηλανδών. Σύμφωνα με τον Ρίχτερ, οι Κρητικοί θα έπρεπε να αφήσουν μόνες τις συμμαχικές δυνάμεις να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα, γιατί οι ίδιοι δεν είχαν την ιδιότητα του στρατιώτη! Αστεία επιχειρήματα, τα οποία στη συνέχεια γίνονται ειδεχθή, όταν ο Ρίχτερ επιδιώκει να άρει τη φόρτιση από τη σφαγή στο Κοντομάρι, την καύση της Καντάνου και τις λοιπές θηριωδίες των ναζί που έλαβαν χώρα στη νήσο.

Τι πρέπει να κάνει η έξυπνη Πολιτεία σε μια περίπτωση όπως αυτή του Ρίχτερ; Προβάλλει όσο το δυνατόν περισσότερο τον συγγραφέα, ώστε να δειχθεί το έλλειμμά του. Διοργανώνει ένα διεθνές συνέδριο, καλεί πανεπιστημιακούς των κοινωνικών επιστημών, ανάμεσά τους και τον ίδιο τον συγγραφέα, και παραδίδει το έργο του στην κρίση της επιστημονικής κοινότητας. Αντ’ αυτού ο Ρίχτερ οδηγήθηκε από ιδιωτική πρωτοβουλία στα δικαστήρια. Λάθος! Πολύ απλά γιατί έτσι καλύπτει την επιστημονική ανεπάρκειά του πίσω από τις δεδηλωμένες αρχές της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης και επιβάλλει σε πολλούς από εμάς που διαφωνούμε με τα χαμηλής υπόστασης επιχειρήματά του να υποστηρίξουμε το δικαίωμά του να εκφράζει τις θέσεις του ελεύθερα, δίχως να αντιμετωπίζει την κρίση της Δικαιοσύνης.

Σε αυτήν εδώ τη χώρα έχουμε μάθει να πυροβολούμε τη Δικαιοσύνη. Κι όμως, οι Ελληνες δικαστές στάθηκαν για άλλη μία φορά αντάξιοι του λειτουργήματός τους. Ο Ρίχτερ αθωώθηκε από τις κατηγορίες, όπως ασφαλώς επιτάσσει το δημοκρατικό μας πολίτευμα, αφού η θέση και η άποψη ενός επιστήμονα είναι θεσμικώς κατοχυρωμένη. Ας αναλάβει η επιστημονική κοινότητα τώρα -ως οφείλουμε- να προβάλλει το έργο αυτό ως διεθνές παράδειγμα προς αποφυγή, με τα πλείστα έωλα επιχειρήματά του και τις απλουστευτικές βεβαιότητές του για ένα νησί που έχει κερδίσει με αίμα και αγώνες να ονομάζεται το «νησί των γενναίων». Αν και, από ό,τι μαθαίνω, η πλειονότητα των Γερμανών πανεπιστημιακών του χώρου της σύγχρονης Ιστορίας τον έχει ήδη απαξιώσει στο εσωτερικό της χώρας του.

Σπύρος Ν. Λίτσας
* Αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας