«H κρίση ανέδειξε ως ισχυρό πόλο της Ε.Ε. τη Γερμανία. Πράγματι, σήμερα όλοι οι ευρωπαϊκοί δρόμοι οδηγούν στο Βερολίνο και στη Φρανκφούρτη. Ωστόσο, η γερμανική συνταγή της μονολιθικής λιτότητας, ενώ δεν απαντά στα μακροοικονομικά προβλήματα, δημιουργεί κοινωνική αναταραχή και πολιτική αστάθεια, διχάζει την Ευρώπη, απονομιμοποιεί τα πολιτικά συστήματα και εκτρέφει τον ευρωσκεπτικισμό και τις ακραίες φωνές».
Η δήλωση αυτή δεν ανήκει σε κάποιον «αντιμνημονιακό», αλλά σε ένα γνήσιο παιδί (για την ακρίβεια, «πατέρα») του συστήματος, τον πρώην πρόεδρο του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλο, και έγινε τον περασμένο Φεβρουάριο. Ο επίτιμος (πλέον) πρόεδρος των βιομηχάνων ομολόγησε αυτό που αρνείται να καταλάβει ο διάδοχός του: ότι η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα δεν οδηγεί πουθενά.
Δυστυχώς, η σημερινή ηγεσία του ΣΕΒ αποδεικνύει κάθε ημέρα όλο και πιο πολύ ότι είναι δεμένη στο άρμα της Γερμανίας και του παραλογισμού της λιτότητας. Δεν αντιλαμβάνεται ότι έτσι «σκάβει τον λάκκο» της, αφού η περαιτέρω φτωχοποίηση των Ελλήνων θα έχει σοβαρό αντίκτυπο και στις βαθιές τσέπες των πλουσίων. Οσο λιγότερα χρήματα κυκλοφορούν τόσο λιγότερη είναι η κατανάλωση, άρα και τα κέρδη των βιομηχάνων. Τόσο απλό, αλλά τόσο δύσκολο να το καταλάβει ο ΣΕΒ! Κρίμα το… επιχειρηματικό μυαλό τους!
Τελευταίο κρούσμα, η «τορπίλη» στο κοινό μέτωπο για τα εργασιακά, βασικό θέμα της διαπραγμάτευσης αυτών των ημερών με τους δανειστές. Ο ΣΕΒ όχι απλά αρνήθηκε να έρθει σε συμφωνία με την κυβέρνηση και τους εργαζομένους, αλλά έβαλε στο τραπέζι εξωφρενικές απαιτήσεις (για απολύσεις κ.λπ.) που ούτε το ΔΝΤ δεν τολμά να υποστηρίξει. Εκτός κι αν ο ΣΕΒ γίνεται ο… λαγός των δανειστών. Δεν θα ήταν, άλλωστε, έκπληξη.
Οι βιομήχανοι διά του επίσημου οργάνου τους δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα. Κάθε τόσο ανάβουν νέες φωτιές με τις απαιτήσεις τους, δείχνοντας ότι δεν υπολογίζουν την κοινωνία που υποφέρει. Προκαλούν, και μάλιστα καμαρώνουν!
Η αλήθεια είναι, πάντως (για να είμαστε δίκαιοι), ότι ο πρώην πρόεδρος Δασκαλόπουλος ήξερε να τηρεί ορισμένες ισορροπίες. Μερικές φορές εξόργιζε τους συναδέλφους του με φιλολαϊκές αναφορές που του έδωσαν το παρατσούκλι (καθ’ υπερβολήν) «κόκκινος πρόεδρος».
Πάντως, ακόμα και στα λόγια, έδειχνε ότι έπιανε καλύτερα τον σφυγμό της κοινωνίας, εν αντιθέσει με ό,τι συμβαίνει σήμερα. «Εξω απ’ αυτή την αίθουσα ακούω, πολύ καθαρά, την εκκωφαντική σιωπή των πολιτών. Δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Είναι η σιωπή της βιοτικής αγωνίας, της υποβαθμισμένης καθημερινότητας, της αδιαφορίας για τα κοινά. Η σιωπή της αποξένωσης. Είναι η σιωπή ανθρώπων μπερδεμένων, φοβισμένων, εξουθενωμένων. Είναι η σιωπή της παραίτησης. Τους ακούτε κι εσείς;» είχε πει το 2013 στη γενική συνέλευση ενώπιον της αφρόκρεμας του επιχειρηματικού κόσμου. Προφανώς, σχεδόν κανείς τους δεν άκουσε την κοινωνία ή δεν ενδιαφερόταν να την ακούσει!
Αν ο επιχειρηματικός κόσμος έδειχνε πραγματική ευαισθησία όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, ίσως τα πράγματα στη χώρα να μην είχαν φτάσει σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο. Πολλοί «ισχυροί» επέλεξαν τα λουκέτα, τις ψεύτικες πτωχεύσεις και τα «φέσια» σε εργαζομένους και προμηθευτές για να διατηρήσουν τον πλούτο τους. Ο νόμος, μάλιστα, ήταν σύμμαχός τους. Σχεδόν κανείς τους δεν λογοδότησε! Δυστυχώς, τα φωτεινά παραδείγματα επιχειρηματιών με ανθρωπιά (όπως ο Παπαστράτος και ο Σκλαβενίτης) είναι απλώς οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα…
Δημήτρης Ριζούλης