ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Η συνέντευξη Τσίπρα και ο αποκλεισμός μεγάλων ΜΜΕ 

Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να χρησιμοποιήσω τους όρους «ακατανόητη» ή «μικρονοϊκή» στην επιλογή της κυβερνητικής εκπροσώπου να μη δώσει τον λόγο σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της προχθεσινής συνέντευξης Τσίπρα. Σε κάθε περίπτωση, αυτού του είδους η αυταρχική πρακτική είναι εξ ολοκλήρου απαράδεκτη.

Είναι, όμως, και βλακώδης. Καταρχάς, εκθέτει τον πρωθυπουργό εμφανίζοντάς τον απρόθυμο ή, ακόμη χειρότερα, ανέτοιμο να απαντήσει σε δύσκολες ερωτήσεις. Κατά δεύτερον, αναιρεί το νόημα της ίδιας της συνέντευξης, που γίνεται μία φορά τον χρόνο στο πλαίσιο της ΔΕΘ, ακριβώς για να δοθούν πειστικές απαντήσεις σε φλέγοντα ζητήματα.

Η «τιμωρία» μέσων ενημέρωσης που έχουν ασκήσει σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση, με τη μέθοδο του αποκλεισμού, είναι πρωτόγνωρη στη Μεταπολίτευση. Ειδικά όταν πρόκειται για μέσα μεγάλης εμβέλειας, όπως το «Πρώτο Θέμα», που είναι μακράν η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα στην κυριακάτικη αγορά, και φυσικά η «δημοκρατία», που είναι δεύτερη στην κυκλοφορία των ημερήσιων φύλλων.

Προσωπικά, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το ιδιότυπο αυτό εμπάργκο υπήρξε πρωτοβουλία της ίδιας της κυρίας Γεροβασίλη ή ιδέα κάποιου άλλου φωστήρα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, χαντάκωσε την εμφάνιση του πρωθυπουργού, ο οποίος δεν έχει δείξει στο παρελθόν να δυσκολεύεται ιδιαίτερα από επιθετικές ερωτήσεις. Αν μη τι άλλο, η γλώσσα του τρέχει ροδάνι και έχει απαντήσεις για όλα, ασχέτως αν αυτές υπηρετούν την αλήθεια ή όχι.

Σε αντίθεση με προκατόχους του, φοβικός απέναντι στα μέσα ο Τσίπρας δεν είναι. Αρα, η μόνη ερμηνεία που μπορεί να δοθεί για αυτή την απρέπεια είναι ότι κάποιοι ενοχλούνται από την κριτική, καλοπροαίρετη ή μη. Αν είναι έτσι, ας πάνε να κάνουν παρέα με τον «σουλτάνο» στην απέναντι όχθη του Αιγαίου. Γιατί στις σύγχρονες δημοκρατίες ο «βαθμός ενόχλησης» που προκαλεί σε μια κυβέρνηση ένα μέσο ενημέρωσης δεν προκαθορίζει τακτικές αποκλεισμού απέναντί του.

Με τον αποκλεισμό μεγάλων μέσων ενημέρωσης, η σημερινή κυβέρνηση κατάφερε να χάσει και το δίκιο της απέναντι στον ανηλεή πόλεμο που πράγματι δέχεται από συγκεκριμένους «νταβατζήδες» του χώρου, καναλάρχες και εκδότες. Ομως αυτά συμβαίνουν στις δημοκρατίες. Και οι δημοκρατίες έχουν κανόνες. Δεν μπορεί η εκτελεστική εξουσία να καταφεύγει σε μεθόδους Ερντογάν για να προστατέψει την εικόνα της…

Γιώργος Χαρβαλιάς