ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

Πικρές αλήθειες για την ελληνική οικογένεια

Καλός ο ανένδοτος για το Ραδιοτηλεοπτικό, χρήσιμοι οι συμφηφισμοί των Αρτεμίου με τους Παπασταύρου, μα εγώ θα πρότεινα στον Κυριάκο να πάρει ένα βράδυ τη Μαρέβα και να πάνε στο θέατρο Αποθήκη, στου Ψυρρή, μια ανάσα από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Να πάνε και να παρακολουθήσουν το έργο των Ρέππα – Παπαθανασίου «Δεύτερη φωνή», με τους Νένα Μεντή, Παύλο Ζιόβα, Δανάη Σκιάδη.

Ισως εκεί καταλάβει ότι ο λαός δεν χρειάζεται «Συμφωνία Αλήθειας» (μετάφραση: θα σε… σκίσω, αλλά η διαφορά μου με τους αριστερούς είναι ότι σε ενημερώνω εκ των προτέρων!), αλλά κάτι πολύ διαφορετικό. Οι συγγραφείς μπαίνουν στα άδυτα μιας κλασικής ελληνικής οικογένειας, η οποία δεν τα βγάζει πέρα (το ζευγάρι μένει με τους γονείς) και ανακαλύπτουν μια ηττημένη κοινωνία. Μία προ πολλού ηττημένη κοινωνία.

Η χρεοκοπία υπήρξε απλώς φόντο για να φωτιστεί η ήττα της. Ηττημένη επειδή όχι μόνο ζει μέσα στο ψέμα της χρόνια τώρα, αλλά γιατί διά της επαναλήψεως το πιστεύει κιόλας. Ο αγωνιστής του Πολυτεχνείου πατέρας επινοεί φανταστικούς συνομιλητές στο διαδίκτυο για να πολεμά τη μοναξιά. Η μάνα παρεμβαίνει στη ζωή των παιδιών προτείνοντας ηθικούς αλλά και ανήθικους συμβιβασμούς. Ο γιος εγκαταλείπει το σπίτι, εντάσσεται σε ακροδεξιά τάγματα και ονειρεύεται να φύγει στην Ολλανδία, όπου τίποτε δεν είναι «περίπου».

Ο γαμπρός, ντελιβεράς, με μεροκάματα της συμφοράς, νιώθει άχρηστος βλέποντας την πεθερά να του πληρώνει τα έξοδα. Και, βεβαίως, η κόρη. Η μάνα τη σπρώχνει στην αγκαλιά ενός απατεώνα μάνατζερ talent show που της πουλά την προσωπική ζωή στον Τύπο για να την κάνει όνομα. Δεν σας τα λέω όλα. Το έργο συνοψίζει όλες τις μεγάλες και τις μικρές ήττες μέσα στην οικογένεια, χωρίς αναφορές στις ευθύνες των πολιτικών. Μετά το τέλος του έχεις την αίσθηση ότι υπέστης άγριο ξυλοδαρμό, μπουνιές, κλοτσιές, τόσο πολύ δέρνουν οι λέξεις. Ημασταν στο μυαλό μας μια κοινωνία πρώτη, αλλά τώρα θεωρούμε -κρίση αυτοπεποίθησης- ότι είμαστε μια κοινωνία δεύτερη.

Σαν τις δεύτερες φωνές που καταλήγει να κάνει η φιλόδοξη κόρη σε μεγάλα ονόματα. Ημασταν πάνω σε ένα ροζ ανέμελο συννεφάκι και επί έξι χρόνια προσγειωνόμαστε ψάχνοντας Οδυσσέα. Αν δεν μπει ο πολιτικός μέσα στη λαϊκή ψυχή, αδύνατον να εκφράσει αυτόν τον κόσμο που έχει ήδη ανακαλύψει τις αλήθειες του και αυτοτιμωρείται. Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον: Ας προβληματιστούν όλοι γιατί οι Παπακαλιάτης – Δήμητρα Παπαδοπούλου, τώρα και οι Ρέππας – Παπαθανασίου, εντάσσουν ακροδεξιούς ήρωες με ισχυρό πολιτικό λόγο στα έργα τους. Βλέπουν κάτι;

Μανώλης Κοττάκης