Η οικονομική απληστία των ισχυρών και οι κοινωνικές επαναστάσεις
H άνοδος της Ακροδεξιάς στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης (και στην Ελλάδα) είναι ένα ζήτημα που μόνο στους λαούς δεν μπορεί να χρεωθεί. Οι ηγέτες της πολιτισμένης γηραιάς ηπείρου, με τις πολιτικές τους και τον υπερβάλλοντα ζήλο που έδειξαν για να μπουν άμεσα και γρήγορα στο άρμα της παγκοσμιοποίησης, οδήγησαν τις ανθρώπινες κοινωνίες σε αδιέξοδο. Oσοι πιστεύουν ότι οι προθέσεις και οι σκοποί ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος είναι αγαθά και θα επηρεάσουν μόνο την υλική πλευρά της ανθρωπότητας λένε ψέματα ή… είναι αφελείς. Αυτό που διακυβεύεται είναι πολύ πιο σοβαρό από την ελεύθερη διακίνηση αγαθών ή υπηρεσιών, από χρηματιστηριακούς δείκτες από δυνατές ή αδύναμες εθνικές οικονομίες. Αυτά που διακυβεύονται είναι η ελευθερία των λαών, η δημοκρατία, η ισονομία, η ελεύθερη σκέψη, η ελεύθερη βούληση.
Με όχημα τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και με τη συνδρομή της τεχνολογίας, η παγκοσμιοποίηση έγινε το ιδεολογικό προσωπείο του χρήματος και ο προστάτης των οικονομικών τοκογλύφων. Στην ουσία, έχουν στοχοποιηθεί ο άνθρωπος και όσα κατάφερε μέσα από τους αγώνες του. Ο παγκόσμιος πλούτος φυλακίστηκε από λίγους επιχειρηματικούς μεγιστάνες και ό,τι απέμεινε δεν επαρκεί για να συντηρήσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Προφανώς αγνοούν ή αδιαφορούν για τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει η ανθρώπινη φύση, όταν φτάσει στα όριά της. Ολες οι κοινωνικές επαναστάσεις που κατέγραψε η Ιστορία είχαν την αφετηρία τους στην οικονομική απληστία των ισχυρών και στις αδικίες που προκάλεσαν στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, που διαμορφώνει πλέον την πολιτική σκέψη των περισσότερων ηγετών, είναι μια ατομική βόμβα που απειλεί να εκραγεί, μια αντιπαράθεση ανάμεσα στις αξίες του χρήματος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αντιπροσωπευτικό δείγμα των κανόνων της παγκοσμιοποίησης αποτελεί η χώρα μας. Μια κακή οικονομική συγκυρία (που εύκολα διαμορφώνεται, όταν υπάρχουν πρόθυμοι – Παπανδρέου, Γεωργίου κ.λπ.) μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική αποσύνθεση και να αναγάγει στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας ανθρώπους-εργαλεία, που έχουν «σπουδάσει» την προπαγάνδα του πλούτου. Από το 2009 και μετά, όταν μεθοδεύτηκε το χτύπημα στον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό και στους πολιτικούς που τον εφήρμοσαν, η Ελλάδα έγινε ένα πειραματόζωο για μαθητευόμενους μάγους του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Κυβερνήσεις, όπως αυτές του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά, θα μείνουν στην Ιστορία όχι μόνο ως παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά ως οι κυβερνήσεις που συνειδητά δέσμευσαν το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της και το προσέφεραν απλόχερα σε διεθνείς και εγχώριους οικονομικούς καρχαρίες.
Η χωρίς αμφισβήτηση καταστρεπτική πολιτική τους, δυστυχώς για τη χώρα, βρήκε μιμητή στο πρόσωπο του «Ελληνα Φρανσουά Φιγιόν» (αρχηγός της Δεξιάς στη Γαλλία) Κυριάκου Μητσοτάκη. Φανατικός οπαδός του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έδειξε από την αρχή τις προθέσεις του. Αφού προχώρησε στη μετάλλαξη της παράταξης και, από ένα κίνημα ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, τη μετέτρεψε σε τράπεζα καταθέσεων νεοφιλελεύθερων ιδεών και προγραμμάτων με σκοπό την παράδοση της εναπομείνασας εθνικής οικονομίας σε ιδιωτικά μονοπώλια, προσπαθεί να μας πείσει να υπογράψουμε το «Συμβόλαιο Αλήθειας»: την αλήθεια της φτωχοποίησης που προετοίμασε ο Γιώργος Παπανδρέου, άνδρωσε ο Αντώνης Σαμαράς και θέλει να γιγαντώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η ελληνική κοινωνία, δημοκρατική από τη φύση της, δεν μπορεί και δεν θέλει να συμμετέχει σε πολιτικές που παζαρεύουν τη δημοκρατία και φλερτάρουν με τον ολοκληρωτισμό – οικονομικό ολοκληρωτισμό στην εμφάνιση, πολιτικό στην ουσία.
Aταίριαστη παρουσία. Πέρασαν οκτώ χρόνια από τότε που ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να απόσχει από την πολιτική επικαιρότητα. Προτίμησε έναν μοναχικό δρόμο και δεν μίλησε ποτέ για όσα έγιναν, για όσα του καταλόγισαν, για όσους -και εντός των τειχών της Νέας Δημοκρατίας- ακόμη και σήμερα χλευάζουν και στοχοποιούν την περίοδο διακυβέρνησής του. Επέλεξε τη σιωπή ακόμη και όταν τα σκάνδαλα και οι κατηγορίες που «φορτώθηκε» η κυβέρνησή του κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Αυτή η σιωπή, ως επιλογή, είναι που ενοχλεί τη βάση της παράταξης. Ο άτυπος τίτλος του φυσικού ηγέτη του κόμματος δεν συμβαδίζει με τα έργα και τα λόγια του τα τελευταία χρόνια. Θα περίμενε κανείς ότι ο Κώστας Καραμανλής θα ήταν -τουλάχιστον- ο θεματοφύλακας των αξιών της Νέας Δημοκρατίας, ο πολιτικός άνδρας που θα υπενθύμιζε ποια είναι η ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος και ποιο είναι το ιστορικό παρελθόν της. Θα περίμενε κανείς τουλάχιστον αντίδραση, όταν πραγματοποιείται τέτοια μετάλλαξη στην παράταξη, στην οποία διατηρεί το βουλευτικό αξίωμα.
Θ α περίμενε ότι ο μοναχικός δρόμος του θα ήταν διαφορετικός από αυτόν που επέλεξαν ο Αντώνης Σαμαράς παλαιότερα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα. Η παράλληλη στοίχιση, άρα συμπόρευση και αποδοχή του νεοφιλελεύθερου προσωπείου της σημερινής Νέας Δημοκρατίας, όχι μόνο ενοχλεί τον παραδοσιακό-αυθεντικό υποστηρικτή του κόμματος, αλλά τον απογοητεύει κιόλας και τον οδηγεί στην πόρτα της εξόδου, αφού δεν έχει κανένα ιδεολογικό κίνητρο για να τον κρατήσει. Η ταυτότητα του λαϊκού κόμματος -γιατί τέτοιο ήταν η Νέα Δημοκρατία- αποσπάστηκε από τον απλό πολίτη και εργαζόμενο, και παραδόθηκε στα μεγάλα συμφέροντα και τα ιδιωτικά μονοπώλια. Σήμερα, αυτή η παράταξη εκπροσωπεί επάξια μόνο τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους δανειστές και τις πολυεθνικές.
Και, δυστυχώς, σε αυτή τη Νέα Δημοκρατία υπάρχει, έστω υποτονικά, διακριτικά και αθόρυβα, η εμβληματική φυσιογνωμία του Κώστα Καραμανλή. Αταίριαστη παρουσία στο κάδρο του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, αλλά παρουσία…
Θύμιος Λυμπερόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120