Είναι αριστερόστροφη η κοινωνία μας ή οι δεξιοί ταγοί της είναι εαυτοφοβικοί;Ο Ενγκελς, εξετάζοντας τον εθνοτικό χάρτη της Ευρώπης το 1859, αναφέρθηκε στις εθνικές κουλτούρες χαρακτηρίζοντάς τες θνήσκουσες και «εθνογραφικά μνημεία», ενώ προέβλεψε πως σύντομα θα εξαφανίζονταν. Η πραγματικότητα τον διέψευσε κατηγορηματικά. Την ίδια περίοδο αναβίωνε στην Ελβετία η Eidgenossenschaft που κατέληξε στην -έπειτα από αιώνες προσπάθειας- ίδρυση της Εθνικής Ελβετικής Συνομοσπονδίας. Τον 19ο αιώνα, επίσης, καλλιεργήθηκε η σύνδεση του ιστορικού μνημείου Στόνχετζ με τη βρετανική αρχαιότητα ως μία προσπάθεια εμπέδωσης της βρετανικής ταυτότητας.
Τον ίδιο δε αιώνα συντελείται η Γαελική Αναβίωση, που χαρακτηρίζεται από τη διττή λατρεία των Κελτών ηρώων και των χριστιανών ιεραποστόλων, υπενθυμίζοντας στους Ιρλανδούς τι θα μπορούσε να είχε επισυμβεί εάν η ιρλανδική ελευθερία δεν είχε παρεμποδιστεί από τους Νορμανδούς επιδρομείς και από τις κατακτήσεις των Αγγλων προτεσταντών. Παράλληλα, στη Φινλανδία οι ήρωες Βεϊναμόινεν και Λεμινκέικεν αποτέλεσαν το πρότυπο που χρειαζόταν η χώρα για τον αγώνα της ενάντια στη σουηδική πολιτισμική κυριαρχία και τη ρωσική πολιτική εξουσία.
Ο Λένιν αρχικά και ο Στάλιν στη συνέχεια είχαν αντιληφθεί αυτήν τη χονδροειδή αστοχία στο ερμηνευτικό σχήμα του Ενγκελς.
Ετσι, στο στρατιωτικό, το πολιτικό και το οικονομικό επίπεδο υπήρχε υψηλός βαθμός συγκεντρωτισμού στη Σοβιετική Ενωση, με τη Μόσχα να κινεί εκ των άνω τους μοχλούς εξουσίας παραγκωνίζοντας τις δημοκρατίες. Ωστόσο, στους τομείς του πολιτισμού και της εκπαίδευσης οι δημοκρατίες που συναπάρτιζαν την ΕΣΣΔ «απολάμβαναν» έναν σημαντικό βαθμό αυτονομίας. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η αμοιβαία ενίσχυση της αφοσίωσης τόσο στο έθνος όσο και στη σοβιετική συνομοσπονδία.
Ο ιστορικός συμβιβασμός των κομμουνιστών με τις ανατολικοευρωπαϊκές εθνικές ταυτότητες είναι ένα ισχυρό ιστορικό υπόδειγμα του πόσο σημαντική είναι η συλλογικότητα του έθνους. Ούτε η ωμή βία ούτε η ταξική προπαγάνδα του ερυθρού ολοκληρωτισμού δεν μπόρεσαν να αντιπαρατεθούν σε αυτήν την πραγματικότητα.
Και φτάνουμε στη σύγχρονη δυτική πραγματικότητα. Προτού καλά καλά λήξει ο Ψυχρός Πόλεμος άρχισε στη Δύση η αντικατάσταση των παλιών ιδεολογιών με μία νέα, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, ιδεολογία που εισήχθη στον λόγο των περισσότερων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών ευρωπαϊκών κομμάτων.
Επέκεινα αυτού, η εθνική κοινωνία υπονομεύθηκε με τέτοια δυναμική χαρίζοντας την «επιστημονικότητα» της αποδομήσεως στη σοσιαλφιλελεύθερη Αριστερά, παρακολούθημα της οποίας στη συνέχεια κατήντησε η φιλελεύθερη Κεντροδεξιά. Η εθνική κοινωνία υποτίθεται ότι θα αποδομείτο εάν ο άνθρωπος ζούσε με ευμάρεια, θα ξεχνούσε τη συλλογική του ταυτότητα και θα την αντικαθιστούσε με την ατομική.
Επειτα εισήχθησαν μετανάστες με στόχο να καλύψουν την κατώτερη τάξη (ρίχνοντας τους μισθούς) και, εφόσον ο Ευρωπαίος ήταν οικονομικά εύρωστος, θα ήταν και επαρκώς ανοιχτόμυαλος να υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες την καινούργια παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία.
Παραμένει αναπάντητο ένα ερώτημα όμως: Πότε οι πολίτες της Ευρώπης επιζήτησαν να καταργηθεί η εθνική κοινωνία; Η απάντηση είναι απλή… Ποτέ! Οποτεδήποτε τέθηκε εμμέσως δημοψηφισματικό δίλημμα, με μόνη την υπόνοια ότι μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα παραχωρηθεί στην Ε.Ε. (με αποκορύφωμα το Ευρωσύνταγμα) οι πολίτες των χωρών αυτών απήντησαν με ένα ισχυρό «ΟΧΙ». Θεώρησαν τότε οι δήθεν οραματιστές της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, ως ανώτεροι του λαϊκού αισθήματος, ότι πάση θυσία η τελευταία πρέπει να αποτελέσει έναν μεταϊστορικό φορέα και μετέφεραν όλες τις διατάξεις του Ευρωσυντάγματος στη Συνθήκη της Λισαβόνας.
Αποτέλεσμα; Ολα τα κεντροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη έχουν διεμβολισθεί από τα αντίστοιχα κόμματα ταυτότητας της νέας Δεξιάς που εκφράζουν έντονο σκεπτικισμό απέναντι στη μετανάστευση, στο ανεξέλεγκτο εμπόριο και στην παγκοσμιοποίηση εν γένει. Το National Front στη Γαλλία, το Fidesz Party στην Ουγγαρία και το Freedom Party στην Αυστρία αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται φυσικά και το Brexit. Θα πίστευε κανείς ότι η αντίστοιχη εγχώρια Κεντροδεξιά θα είχε λάβει το μάθημά της αφού όλα τα ρεύματα των πολιτικών και των οικονομικών τεκταινομένων καταφθάνουν στην «ιθαγενή» και μιμιτισμική πολιτική και οικονομική «ελίτ» τριάντα χρόνια αργότερα.
Αντιθέτως, όμως, παρατηρείται μία στροφή προς το Κέντρο και μία προσπάθεια εγκόλπωσης της σοσιαλδημοκρατίας. Αραγε είναι αριστερόστροφη η κοινωνία μας ή οι δεξιοί ταγοί της είναι εαυτοφοβικοί;
Ραφαήλ Καλυβιώτης
*Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, [email protected]
Μ.Η.Τ. 232120