Οι διχαστικές κινήσεις μέσα από το πρίσμα του 1821Από τη
Βάσω Κόλλια
Τον τελευταίο καιρό έρχονται πολύ συχνά στη δημοσιότητα ρεπορτάζ για παρασκηνιακές συζητήσεις που γίνονται για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, κυρίαρχο στοιχείο του οποίου θα είναι η αντίθεση Βορρά – Νότου. Κάτι σαν τη Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία. Βασικό χαρακτηριστικό εκείνων που συζητούν για αυτό το νέο κόμμα είναι η αντίθεσή τους στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Aραγε τους ενδιαφέρει ο διχασμός που μπορεί να προκύψει από ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και μάλιστα σε περίοδο πολύ δύσκολη για την πατρίδα μας; Ή το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διάσπαση των δυνάμεων της Νέας Δημοκρατίας στη βόρεια Ελλάδα;
Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί τι ακριβώς πάμε να κάνουμε; Κάναμε ποτέ την αυτοκριτική μας για τις πράξεις μας, το τι λέμε και το πώς πρέπει να προχωρήσουμε για το κοινό καλό και όχι το κομματικό ή οπαδικό; Η Ιστορία μας των νεότερων χρόνων δεν μπορεί να μας διδάξει τίποτα; Η 25η Μαρτίου ας μας βοηθήσει να δούμε λίγο πιο προσεκτικά και σοβαρά την Ιστορία μας και να διδαχθούμε για το μέλλον μας. Μπορεί να έχουμε την εντύπωση πως όλοι οι Ελληνες μονιασμένοι έφτιαξαν το νέο ελληνικό κράτος, όμως η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Ακόμη και τότε που προσπαθούσαμε να σπάσουμε τα δεσμά μιας σκλαβιάς 400 χρόνων τσακωνόμασταν, και ήρωες όπως ήταν οι πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας ή ο Κολοκοτρώνης παραγκωνίστηκαν και φυλακίστηκαν. Αυτήν τη μέρα, λοιπόν, ας αναλογιστούμε όλοι, όπου και αν βρισκόμαστε, ό,τι και αν εκπροσωπούμε, αν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει έναν νέο διχασμό.
Μπορεί να αντέξει «νέους σωτήρες»; Και αντί για μακρόσυρτες δηλώσεις με εθνικές κορόνες ας μελετήσουμε τα λάθη μας, γιατί θα μας βοηθήσουν να μην τα επαναλάβουμε. Αν βέβαια, όπως δηλώνουμε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε, το μόνο που θέλουμε είναι να δουλέψουμε για την πατρίδα μας. Αν, επαναλαμβάνω, γιατί αυτές οι ανόητες και εθνικά επικίνδυνες συζητήσεις για το κόμμα του Βορρά μόνο κάτι τέτοιο δεν υποδηλώνουν.
Ας ακούσουμε προσεκτικά τα λόγια απόγνωσης του Θόδωρου Κολοκοτρώνη προς τους συναγωνιστές του: Ελληνες! Είμαι κι εγώ σύντροφός σας. Αλλά πρώτα να με ακούσετε που θα σας μιλήσω. […] Γιατί θέλουμε να χάσουμε την πατρίδα μας σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον; Εμείς εσηκώσαμε τ’ άρματα για τους Τούρκους και ακουστήκαμε στην Ευρώπη ότι σηκωθήκαμε οι Ελληνες για τους τυράννους […]. Θ’ ακουσθή σ’ όλον τον κόσμον και θα μας πουν τα βασίλεια ότι τούτοι δεν σηκώθηκαν για την πατρίδα και την ελευθερίαν τους, αλλά για να σκοτωθούνε συνατοί τους [ενν. αναμεταξύ τους]. […] Θα μας πούνε Καρμπουνάρους, ρέμπελους κι ακατάστατους και κανένας δεν θα μας βοηθήση. (Δ. Κόκκινος, «Η Ελληνική Επανάστασις», εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 1959-1960, τόμ. 1, σ. 479-480.)
Και ας θυμηθούμε τους στίχους από τον «Yμνο εις την Ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού: «Εάν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά».
Μ.Η.Τ. 232120