Στη δημοκρατία μας καθένας έχει το δικαίωμα να δίνει στο δήμιο το σχοινί που αυτός θα τον κρεμάσειΑπό τον
Σαράντο Ι. Καργάκο*
Η ὑπερηφάνειά μου ὑψώνεται σάν οὐράνιο τόξο μετά ἀπό βροχή, ὅταν ἀκούω τίς νέες ὑποσχετικές δηλώσεις τοῦ πρωθυπουργοῦ. Συμβαίνει καμμιά φορά ἀπό τά ὅσα ζῶ στόν τόπο αὐτό, πού ὡστόσο πολύ τόν ἀγαπῶ, ἡ ψυχή μου νά εἶναι τόσο μαύρη ὅσο ἡ νύκτα μέσα στή ζούγκλα. Ἀλλά ὅταν ἀκούω ἀπό τά πρωθυπουργικά χείλη τίς νέες προοπτικές ἀναπτύξεως, ἡ ψυχή μου ἀναγαλλιάζει καί τά χέρια μου κτυπῶ ἀπό πατριωτικό ἐνθουσιασμό· καί δέν ἔχω ἀρτάνη, δηλαδή κρεμάστρα τόσο μεγάλη γιά νά κρεμάσω, κοντά στίς παλαιές, τίς νέες ἐλπίδες μου. Οἱ ὁποῖες σέ λίγο θά παλιώσουν, ὅπως πάλιωσαν καί οἱ προηγούμενες.
Ἡ φράση «λόγια, λόγια, λόγια» ἀπό τήν τραγωδία «Ἅμλετ» τοῦ Σαίξπηρ ἔγινε σῆμα κατατεθέν τοῦ κυβερνῶντος κόμματος. Συχνά ἡ σύζυγός μου γιά νά καθησυχάζει τόν ἐκνευρισμό μου ὅταν ἀκούω τίς νέες λεκτικές παροχές τοῦ πρωθυπουργοῦ προσπαθεῖ νά τόν δικαιολογήσει λέγοντάς μου ὅτι ὁ ἄνθρωπος χρησιμοποιεῖ ποῦ καί ποῦ κάποια ἐξεζητημένη ὑπερβολή γιά νά ἐντονοποιεῖ ὅσα θέλει νά μᾶς πεῖ. Δέν τό ἀποκλείω. Τά νέα λόγια τοῦ πρωθυπουργοῦ εἶναι τόσο ἁπαλά, τόσο τρυφερά σάν τόν ψίθυρο τῆς αὔρας. Ὑπάρχουν ὅμως καί οἱ δύσπιστοι πού ἀντιμετωπίζουν τίς κυβερνητικές ἀνακοινώσεις μέ τόν ἐνθουσιασμό τοῦ ἀνθρώπου πού ὁδηγεῖται στήν ἀγχόνη.
Δυστυχῶς, ἐδῶ καί μία τριετία ζοῦμε σέ ἕνα εἶδος νύκτας πού θά προσέφερε πολλές ἐμπνεύσεις γιά συγγραφή μυθιστορημάτων ἀπελπισίας. Ποτέ στή νεώτερη ἱστορία μας δέν ἀκούσαμε τόσο πολλές ὑποσχέσεις ὅσο κατά τίς προεκλογικές ἡμέρες κατά τίς ὁποῖες ὁ κ. πρωθυπουργός καί τό κόμμα του διεκδικοῦσαν τήν ἐξουσία. Καί ὅλες αὐτές οἱ ἐλπιδοφόρες ὑποσχέσεις ἀποδείχθηκαν γιά τό λαό ναρκοφόρες (γιά νά μήν ποῦμε νεκροφόρες) ἀλλά πολύ καρποφόρες γιά τά δύο ἀλληλορραμφιζόμενα κόμματα πού ἀσκοῦν μέ τρόπο ἐμβαλωματικό τήν ἐξουσία. Ὅλη ἡ κυβερνητική διαδικασία εἶναι μιά πλήρης ἀποτυχία. Δέν λέω, ὁ κ. ὑπουργός τῆς Ἐθνικῆς Ἀμύνης προσπαθεῖ ὅσο μπορεῖ νά τονώσει τό ἠθικό τοῦ στρατοῦ μας. Παραβλέπει -ἤ μᾶλλον κάνει πώς δέν βλέπει- ὅτι στό στρατό ἡ ἐξάσκηση καί ὁ ὁπλισμός δέν σημαίνουν τίποτα χωρίς πειθαρχία καί ὑπακοή. Ἔχουν παρουσιαστεῖ κρούσματα ἀπειθαρχίας καί ἀνθελληνικῆς συμπεριφορᾶς ἐκ μέρους στρατιωτῶν πού σέ ἄλλες ἐποχές θά προκαλοῦσαν ἀνατριχίλα. Δυστυχῶς τά «βύσματα» ἐξακολουθοῦν νά ἔχουν ὑπεροχή στό στράτευμα ἔναντι τῶν ἀξιωματικῶν.
Κι ἄλλες φορές στό παρελθόν εἴχαμε περιπτώσεις πολιτικῶν, πού ἐνῶ ἔφθασαν γρήγορα τόσο ψηλά ἀποδείχθηκαν ἀνεπαρκεῖς γιά νά τό κατανοήσουν. Καί παρέμειναν ἐπί πολύ στό στίβο τῆς πολιτικῆς, ἀλλά τόση παταγώδης ἀποτυχία, παρά τή λεκτική τυμπανοκρουσία, δέν μᾶς εἶχε ἐπισυμβεῖ. Καί ὅμως ὁ λαός παραμένει πειθήνιος καί μέ ἀπεριόριστη ὑπομονή, ὅπως ἁρμόζει σέ σκλάβους. Οἱ κάποιες ἀντικυβερνητικές ἐκδηλώσεις, καθώς καί οἱ πυρπολικές ἐκδηλώσεις τῶν ἐξαχρείων ἔχουν πάρει ἐδῶ καί καιρό φολκλορικό χαρακτῆρα. Δέν τό ἀποκλείω ποσῶς ὁ κ. Τσίπρας μέ τό «λέγε, λέγε, λέγε» νά ξαναγίνει πρωθυπουργός. Καί τότε τά μάτια κάποιων πού προαλείφονται γιά τήν ἐξουσία, θά γουρλώσουν σάν τοῦ μπακαλιάρου πού ὁ ἁλιευτης μέ τό ἀγκίστρι τόν τράβηξε ἀπότομα ἔξω ἀπό τό νερό.
Ὀφείλουμε νά τό ὁμολογήσουμε εὐθαρσῶς: ἡ κυβέρνηση ἔχει καλύτερο προπαγανδιστικό μηχανισμό ἀπό τήν ἀντιπολίτευση. Δέν ἀποκλείεται ἐν ὄψει ἐκλογῶν νά τήν κυριεύσει θρησκευτικός παλμός καί πατριωτικός ἐνθουσιασμός. Ἤδη βλέπουμε ἐκλεκτά στελέχη της νά ἐκκλησιάζονται σέ ἐπίσημες τελετές καί ὁ κ. πρωθυπουργός ἔδωσε φέτος ἐντολή νά ἀναστηθεῖ… ὁ Χριστός! Δέν ἀποκλείεται νά ἀκούσουμε τάχα σάν μυστικό ὅτι ὁ κ. Τσίπρας εἶναι κρυπτοχριστιανός καί ὄχι μόνον αὐτός.
Ὁ Μουσσολίνι ἔλεγε ὅτι αὐτός καί ὁ ἰταλικός λαός ἔχουν μιά σχέση τύπου σέξ· ὅτι δηλαδή εἶναι σάν ἐραστές. Καί τοῦτο ἦταν ἀληθινό μέχρι πού ἦλθαν τά δεινά τῶν πολεμικῶν περιπετειῶν. Δυστυχῶς καί γιά τήν πολιτική λειτουργία καί γιά τό λαό τά κόμματα δέν ζητοῦν ἀπό τούς ὀπαδούς τους ἁπλῶς πίστη· ζητοῦν εὐπιστία γιά νά ἔχει πέραση ἡ παροχολογία. Καί αὐτό πού μαθαίνει κανείς, ὅταν μπαίνει στή ζούγκλα τῆς κομματικῆς ζωῆς, εἶναι τοῦτο: ἡ καλύτερη βάση γιά συνεργασία εἶναι ἡ ἀμοιβαία ἀπέχθεια καί ὄχι ἡ ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη. Τό βλέπουμε ἔντονα αὐτό στίς σχέσεις τῶν δύο κομμάτων πού ἐπί μία τριετία ἀσκοῦν τήν ἐξουσία. Εἶναι καί αὐτό μιά ἐπιβράβευση τῆς ἀποτυχίας. Ὁ θρίαμβος τοῦ ψέματος εἶναι παντοῦ ἐμφανής. Ἄς μή μᾶς ἐκπλήττει αὐτό. Ἕνα ψέμα προλαβαίνει νά κάνει τό γῦρο τοῦ κόσμου προτοῦ ἡ ἀλήθεια προλάβει νά βάλει τά ἐσώρουχά της καί νά φορέσει τό φουστάνι της. Στή δημοκρατία μας καθένας ἔχει τό δικαίωμα νά δίνει στό δήμιο τό σχοινί πού αὐτός θά τόν κρεμάσει!
*Ιστορικός, συγγραφέας
