Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, πιστή στην υπηρεσία μιας ομιχλώδους κοσμοθεωρίας, έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους του δημόσιου βίου ακριβώς στον τομέα που θεωρεί ότι αποτελεί προνομιακό πεδίο δράσης για εκείνη: την οικονομία. Παρά τις παταγώδεις αποτυχίες σε όλες τις επιλογές και τις πρωτοβουλίες της ομάδας Παπανδρέου σ’ αυτόν τον πολύπαθο κλάδο του συλλογικού βίου, οι μηχανισμοί προπαγάνδισης του νεοπασοκικού και αμιγώς νεοταξικού «μετασχηματισμού» της κοινωνίας επιμένουν: Ολα τα φώτα στην οικονομία! Ολη η ισχύς της μηχανής αφιερωμένη στη χειραγώγηση των εντυπώσεων της κρίσης, στη διαχείριση της φτώχειας και του φόβου. Τα πάντα για τη διάχυση της ανασφάλειας, με σκοπό τον πειθαναγκασμό και τη… συναίνεση στην εκποίηση του παρόντος και του μέλλοντος της χώρας.
Το σύνολο των τεχνασμάτων και των επικοινωνιακών «λαγών» από το καπέλο της εξουσίας στοχεύει στους νόμιμους δικαιούχους της εθνικής κληρονομιάς. Οι πολλοί πρέπει να ανεχθούν αδιαμαρτύρητα την καταλήστευση της περιουσίας τους από τους λίγους. Υποχρεούνται να δεχθούν κατάργηση του όμαιμου, του ομόγλωσσου, του ομόθρησκου και του ομότροπου. Να λησμονήσουν για να μη διεκδικούν.
Χώρα και χώρος
Ο αντικειμενικός σκοπός των αρχιτεκτόνων του σχεδίου δεν είναι μόνο τα υλικά αποθεματικά (κινητά και ακίνητα), αλλά και η άυλη υπεραξία ενός πολυχιλιετούς εθνικού πολιτισμού. Το τέλος του σεναρίου που παρακολουθούμε άπαντες, με κεφάλαια όπως το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, ο εφαρμοστικός νόμος κ.ά., δεν περιλαμβάνει πένητες Ελληνες, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά έναν εξαθλιωμένο άπατρι πληθυσμό. Η ακολούθηση του «οδικού χάρτη» για τον οποίον γίνεται πολύς λόγος δεν οδηγεί σε χώρα. Καταλήγει σε χώρο.
Σήμερα, που τίθεται προς ψήφιση το περιβόητο «Μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα των δάνειων δυνάμεων και η κυβέρνηση απαιτεί την υπερψήφισή του για να… σώσει την πατρίδα, καλό είναι να τεθεί υπ’ όψιν όλων ένα βασικό μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για την Ελλάδα. Περιλαμβάνει ιδέες που μπορούν να ενώσουν τους Ελληνες και να αποκαταστήσουν όσα βίαια έχει αφαιρέσει ο πρωθυπουργός, που δηλώνει ζηλωτής της «παγκόσμιας διακυβέρνησης». Αυτά που αφαιρέθηκαν από τους πολίτες, εκτός από τα εισοδήματά τους, είναι εθνικός στόχος, όραμα και αισιοδοξία. Μια σειρά από «ναι» και «όχι», που από αυτονόητα εξελίχθηκαν σε ζητούμενα.
Ναι στη λαϊκή ομοψυχία
Οι Ελληνες έχουν κάνει τεράστια διαδρομή στον χώρο και τον χρόνο για να τερματίσουν την πορεία τους ηττημένοι επειδή πείστηκαν να διχαστούν. Τα λάθη του παρελθόντος δεν είναι δυνατόν να επαναληφθούν. Τα συλλογικά προβλήματα επιδέχονται μόνο συλλογικές λύσεις και ο δικός μας λαός, όταν ενώνεται, μπορεί να μετατρέψει το αδύνατο σε δυνατό.
Οχι στη συναίνεση του ενός
Οι συμφωνίες για την ανταπόκριση σε μια πρόκληση για την αντιμετώπιση ενός μείζονος προβλήματος δεν έχουν καμιά ισχύ, αν είναι συμβάσεις «κορυφής» χωρίς αντιστοίχιση στον λαό. Οι «συναινέσεις» του ενός είναι καταστάσεις ανάξιες λόγου, αν πηγάζουν από τα θολά ύδατα της δικτατορίας της «μίας σκέψης» και αποτελούν υποπροϊόντα εκβιαστικών διλημμάτων και τεχνητές αναπνοές παραμονής οποιουδήποτε καθεστώτος στην πολιτική ζωή.
Ναι στο έθνος
Μόνο η συνειδητοποίηση της κοινής καταγωγής, του κοινού πολιτισμού, θρησκείας, γλώσσας, ηθών και εθίμων μπορεί να προσφέρει την αίσθηση της συμμετοχής σε μια προσπάθεια που ξεπερνάει τα ασφυκτικά και μοναχικά σύνορα του εγώ. Η καρδιά του σύγχρονου ελληνικού προβλήματος δεν είναι υλική, αλλά πνευματική. Οταν οι μάζες σκέφτονται και δρουν ατομικά, αποτυγχάνουν συλλογικά. Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είναι οι βαριές και δοξασμένες «φανέλες» που μπορεί να τιμήσει ένας άνθρωπος στις ημέρες μας. Το εθνικό κράτος και το πλαίσιο ζωής που μπορεί να διαμορφώσει είναι σε θέση να δώσει στον πολίτη να καταλάβει το βάρος και την αίγλη της ιστορικότητας – αν φυσικά το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στον συνταγματικά καθορισμένο ρόλο του.
Οχι στον παγκοσμιοποιημένο πολτό
Για να γίνει εφικτή η «παγκόσμια διακυβέρνηση» που ευαγγελίζονται όσοι αφαιρούν τον «εθνικό» προσδιορισμό από τις ονομασίες των υπουργείων πρέπει να διαμορφωθούν μάζες φορολογουμένων. Αγέλες ψηφοφόρων. Συσσωματώσεις μεμονωμένων ατόμων. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού με τη φτώχεια, την ανασφάλεια και τους αριστοτεχνικά τοποθετημένους θύλακες λαθρομεταναστών είναι η μετεξέλιξη τού διαίρει και βασίλευε. Το οργουελιανής σύλληψης υπερκράτος θα παραμένει μια ουτοπία όσο τα έθνη, οι σημαίες και οι κοινές πεποιθήσεις και τα οράματα των λαών θα στέκονται εμπόδια στον δρόμο του.
Ναι στην αναμόρφωση του κράτους
Αποστολή του δημόσιου τομέα δεν είναι να εξυπηρετείται από τους πολίτες αλλά να τους υπηρετεί, προσφέροντάς τους Ασφάλεια, Παιδεία, Υγεία, Δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Η Μεταπολίτευση απέτυχε παταγωδώς στην εκπλήρωση των στοιχειωδών πολιτικών καθηκόντων της, με αποτέλεσμα το κράτος να διογκωθεί υπέρμετρα και οι λειτουργοί του να απολέσουν την εμπιστοσύνη του λαού. Το Δημόσιο οφείλει να λειτουργεί αποτελεσματικά, αξιοποιώντας πλήρως το ανθρώπινο δυναμικό του. Πρέπει να το διέπει διαφάνεια και λογοδοσία για τις πράξεις και τις παραλείψεις του.
Οχι στον κρατισμό
Ενα από τα βασικά προβλήματα των τελευταίων δεκαετιών και αληθινό «εκκολαπτήριο» διαφθοράς ήταν η διεκπεραίωση όλων των δραστηριοτήτων των πολιτών μέσω των υπηρεσιών του κράτους. Οποιαδήποτε πράξη, επιχειρηματική ή μη, απαιτούσε μια σειρά από σφραγίδες, αιτήσεις, πρωτόκολλα και λοιπές γραφειοκρατικές επινοήσεις, καθώς και την απόσπαση της «συναίνεσης» μιας σειράς δημοσίων υπαλλήλων ώστε να πράξουν τα νόμιμα! Η πάταξη της γραφειοκρατίας και η άμεση κατάργηση αχρείαστων διαδικασιών μπορούν να αποτελέσουν τον κινητήριο μοχλό για την επανεκκίνηση της οικονομίας.
Μ.Η.Τ. 232120