Σχεδόν ένα λεπτό. Τόσο χρειάζεται ο επισκέπτης για να «εγκαταλείψει» οριστικά τον πολύβουο πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και να… καταδυθεί στην ηρεμία που αποπνέει ο περίβολος του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Μέσα σε αυτό το λεπτό θα κάνει σχεδόν νομοτελειακά όλα αυτά που υπαγορεύει η συνείδηση ενός σωστού επισκέπτη: θα βγάλει δηλαδή την κλασική φωτογραφία με φόντο το μοντέρνο αρχιτεκτόνημα του Γαλλοελβετού Μπερνάρ Τσουμί, θα θαυμάσει τα ευρήματα της Αρχαίας Πόλης των Αθηνών -όχι, δεν πρόκειται για σκηνικό, όπως κάποιοι τουρίστες έχουν πολλάκις αναρωτηθεί-, αλλά και θα πετάξει ένα κέρμα στην αυτοσχέδια «Φοντάνα ντι Τρέβι» που βρίσκεται στην είσοδο του Μουσείου.
10:00
Είσοδος
Από την ώρα που πέρασα την πύλη του κτιρίου όπου φυλάσσονται τα σημαντικότερα αρχαιολογικά εκθέματα της χώρας, άρχισα να αναρωτιέμαι αν εκτός από εμένα υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω οι οποίοι πάσχουν από το «Σύνδρομο του Δαβίδ» (σύνδρομο κατά το οποίο ο πάσχων ανεβάζει παλμούς στη θέα αριστουργημάτων τέχνης).
Ναι, είναι πολλοί αυτοί που κοιτούν εκστατικά τα μελανόμορφα αγγεία και τις υδρίες, περιεργάζονται μετά μανίας τα χρηστικά αντικείμενα των αρχαίων ημών προγόνων και διαπιστώνουν για ακόμη μία φορά σε πόσο εξαιρετική κατάσταση βρίσκονται, αλλά και πόσο ζωηρά παραμένουν τα χρώματά τους. Δεν εντυπωσιάζει μόνο αυτό όμως τους πολύ καλά ενημερωμένους ξένους επισκέπτες. Η αρίθμηση των εκθεμάτων αλλά και η λεπτομερής ταξινόμησή τους πίσω από τις γυάλινες προθήκες τους τούς αιφνιδιάζουν ευχάριστα. «Είναι απίστευτο» λένε απευθυνόμενοι ο ένας στον άλλον, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες -δεν λέω- να διαβάσουν ή, μάλλον καλύτερα, να αποκρυπτογραφήσουν τις αρχαίες ελληνικές επιγραφές στα αφιερώματα χωρίς να γνωρίζουν λέξη ελληνικά. Το αποτέλεσμα, χαριτωμένο και ολίγον τραγελαφικό, δεν μπορείς να πεις όμως ότι δεν είναι και λίγο συγκινητικό.
10:30
Γυάλινο δάπεδο 
Τα 24 σκαλοπάτια που «χωρίζουν» την Αίθουσα των Κλιτύων από την Αίθουσα των Αρχαϊκών Εργων μοιάζουν πολλά, αφού η προσμονή για τη θέαση της οικίας των Κούρων και των Κορών είναι μεγάλη. Με βήμα ταχύ πάνω στο εντυπωσιακό γυάλινο δάπεδο -πολλοί μου είπαν ότι τους ζάλιζε κιόλας-, φτάνω στην επόμενη αίθουσα· εκεί όπου… ατάκτως ερριμμένα βρίσκονται τα εκθέματα αγέρωχα, δίνοντας την εντύπωση ότι σε ατενίζουν από ψηλά ή, ακόμη καλύτερα, ότι σου κάνουν τη χάρη αφήνοντάς σε να τα θαυμάσεις.
Ο χώρος γεμάτος από κόσμο. Γκρουπ τουριστών που με τη βοήθεια του ξεναγού προσπαθούν να κατανοήσουν τι είναι τελικά το περίφημο αυτό ελληνικό θαύμα για το οποίο όλοι μιλούν.
11:30
Κυνηγόσκυλο!
Αγγλοι, Αμερικανοί, Κύπριοι, Ισπανοί αλλά και οι χαβαλεδιάρηδες Ιταλοί, που σαν τα μικρά παιδιά, με ροπή προς την απειθαρχία, παρεκκλίνουν από την ομάδα για να αστειευτούν με τους Σατύρους και τους φαλλούς τους. Συνεχίζοντας στην αίθουσα των αρχαϊκών έργων και προσπερνώντας τα must to see εκθέματα, όπως τα αετώματα της Γιγαντομαχίας, με εντυπωσιάζει το άγαλμα ενός μικρού κυνηγόσκυλου, το οποίο μπορεί να μη βρίσκεται στο top ten των εκθεμάτων του Μουσείου, καταφέρνει όμως να κλέβει τα βλέμματα μεγάλων και μικρών.
«Μοιάζει έργο σύγχρονης γλυπτικής» λένε οι τουρίστες στους αρχαιολόγους φροντιστές που περιφέρονται στον χώρο με το αναγνωριστικό τους σήμα, μια μεγάλη άσπρη ή κόκκινη κονκάρδα ανάλογα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καθημερινά βρίσκονται εκεί για να λύσουν τις απορίες και να τους «γεμίσουν» με αρχαιολογικές και ιστορικές πληροφορίες. Α, ναι. Και να τους ξεκαθαρίσουν ότι ο «τζόκεϊ του Αρτεμισίου», όσο κι αν ψάξουν, δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Κοινό λάθος αναλογίζομαι, αν σκεφτεί κανείς ότι έως πρότινος το Εθνικό Αρχαιολογικό ήταν το γνωστότερο μουσείο στην Αθήνα.
12:00
Συντήρηση live
Ο κόσμος περιφέρεται, ξεναγείται στα άδυτα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, μαθαίνει για την ελληνική Ιστορία, όμως είναι οι περίφημες και πολυφωτογραφημένες Καρυάτιδες εκείνες που προκαλούν τον μεγαλύτερο συνωστισμό γύρω τους. Οι εργασίες συντήρησης ξεκίνησαν τον περασμένο Ιανουάριο, προχωρούν κανονικά και ήδη σε μια από αυτές έχουν ολοκληρωθεί. Η διαδικασία άλλωστε, όπως προβάλλεται από τη μία οθόνη, σε κάνει… συνεργό μιας σχεδόν ιεροτελεστικής λειτουργίας, η οποία συντελείται πίσω από τις χοντρές κουρτίνες. Πιο ενθουσιώδεις με τον καθαρισμό αποδεικνύονται οι Αμερικανοί – αλήθεια, γιατί τόσοι Αμερικανοί τουρίστες φέτος στην Ελλάδα, αυτοί δεν είναι που η οικονομία τους καταρρέει;
12:15
Λαβράκι ή καφέ
Ο ενθουσιασμός δίνει γρήγορα τη θέση του στην κούραση, γι’ αυτό και μια στάση στο εντυπωσιακό καφέ εστιατόριο του δεύτερου ορόφου κρίνεται επιτακτική. Η ώρα 12, ο καφές με το σαντουιτσάκι δίνουν και παίρνουν, όπως και τα δροσερά ροφήματα που σε ξεδιψούν έπειτα από έναν περίπατο στα μονοπάτια της αρχαίας ελληνικής Ιστορίας. Παίρνουν δυνάμεις, σκέφτομαι, για τον τρίτο και τελευταίο όροφο του Μουσείου. Πριν από αυτό, όσοι αντέχουν τη ζέστη κάθονται στον εξωτερικό χώρο του καφέ για να αντικρίσουν κατάματα τον ναό-σύμβολο της πρώτης δημοκρατικής κοινωνίας. Οι μυρωδιές του εστιατορίου, πολλά υποσχόμενες, ενώ οι συνταγές από τα διάφορα μέρη της Ελλάδας φιλοδοξούν να μυήσουν τους ξενόφωνους επισκέπτες στα μυστικά της μεσογειακής διατροφής. Τα πιάτα, ωστόσο, που γνωρίζουν πιένες στα ντιζαϊνάτα τραπεζάκια του εστιατορίου είναι το λαβράκι σε κρούστα αλατιού με χόρτα εποχής και πατάτες, αλλά και ο κόκορας κρασάτος. Σταθερές αξίες του μενού και δημοφιλή πιάτα που συνιστούν μια γκουρμέ απόλαυση με φόντο τον επιβλητικό βράχο.
Μια αναζωογονητική στάση πρέπει να συμπεριλάβει και ένα πέρασμα από το δεύτερο πωλητήριο του Μουσείου, εκείνο του ισογείου είναι μεγαλύτερο και πληρέστερο. Πολλοί θα ήθελαν να δουν τις αριστοφανικές κωμωδίες γραμμένες στα αγγλικά, βολεύονται όμως με την ελληνική βερσιόν τους. Μικρά «παραπονάκια» διατυπώνουν όμως και οι Ισπανοί, όταν βλέπουν ότι οι επεξηγήσεις των επιγραφών είναι μόνο στην αγγλική γλώσσα. Αλλά και η απουσία ακουστικών -όπως υπάρχει σε κάθε μεγάλο μουσείο του κόσμου-, τα οποία προσφέρουν στο κοινό όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τα εκθέματα στη μητρική γλώσσα του καθενός, δεν περνάει απαρατήρητη.
13:05
Λίγο από Παρθενώνα
Στον τρίτο και τελευταίο όροφο του Μουσείου, την αίθουσα του Παρθενώνα. Η ενσωματωμένη ζωφόρος στον ορθογώνιο πυρήνα του Μουσείου, ο οποίος έχει τις ίδιες διαστάσεις με τον σηκό του Παρθενώνα, αναπαριστά για πρώτη φορά στον επισκέπτη τον ναό σε πραγματικές διαστάσεις. «Μοναδικό», μουρμουρίζουν μέσα από τα δόντια τους κάποιοι Αμερικανοί, λίγο προτού στρέψουν τον φωτογραφικό τους φακό, όχι φυσικά πάνω στα εκθέματα, αφού απαγορεύεται, αλλά στις γυάλινες τζαμαρίες που βλέπουν την Ακρόπολη. Οι επόπτες, ντυμένοι στην τρίχα, είναι πανταχού παρόντες για να βάζουν σε τάξη τους ανυπάκουους επισκέπτες.
13:45
Βόλτα τέλος
Μεσημέρι Πέμπτης, κόσμος πολύς, αλλά όχι υπερβολικός. Η Τρίτη είναι άλλωστε, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των εργαζομένων, η ημέρα της εβδομάδας που το κτίριο «πνίγεται» στον κόσμο, αφού το γεγονός ότι το μουσείο τη Δευτέρα είναι κλειστό αυξάνει κατακόρυφα την επισκεψιμότητα της επομένης. Επειτα από ένα χορταστικό τρίωρο, η βόλτα φτάνει στο τέλος της. Ο δρόμος της επιστροφής περνάει σίγουρα από το μετρό κι εγώ αναρωτιέμαι αν τελικά αυτό που θα τους μείνει έπειτα από αυτή την επίσκεψη είναι μόνο το ασυνήθιστο γυάλινο δάπεδο…
Οσα πρέπει να ξέρετε
-Κάθε Δευτέρα το Μουσείο είναι κλειστό.
-Οι ώρες λειτουργίας από Τρίτη έως και Κυριακή είναι 08.00-20.00.
-Γενική είσοδος: 5 ευρώ.
-Η λήψη φωτογραφιών δεν επιτρέπεται στους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου.
-Τα άτομα με αναπηρίες έχουν άνετη πρόσβαση σε όλους τους χώρους του Μουσείου. Διατίθενται δωρεάν αμαξίδια που παραλαμβάνονται στην είσοδο. Κάθε Παρασκευή το εστιατόριο είναι ανοιχτό έως τα μεσάνυχτα.
-Το Μουσείο προσφέρει δωρεάν ασύρματη πρόσβαση (wi-fi) στο Διαδίκτυο.
-Στη βόρεια πλευρά του πρώτου ορόφου λειτουργεί δωμάτιο γονέων για τη φροντίδα βρεφών και μικρών παιδιών.
-Το Γραφείο Πληροφοριών, στην είσοδο του Μουσείου, λειτουργεί 08.00-20.00.
Γιώτα Βαζούρα
Φωτό: Χρήστος Ζήνας
Μ.Η.Τ. 232120