Σε μερικούς μήνες συμπληρώνονται 10 χρόνια από την κορύφωση του οικονομικού δράματος της Αργεντινής. Η χώρα του τάνγκο πτώχευσε και ο λαός της είχε θύματα, δοκιμάστηκε, υπέφερε, αλλά άντεξε. Βιώνοντας λοιπόν και εμείς το δικό μας δράμα, υπό τις ασφυκτικές μνημονιακές συνθήκες, και διαπιστώνοντας τις αρκετές ομοιότητες στις δύο περιπτώσεις, έχει αξία να δούμε πώς εξελίσσονται σήμερα τα πράγματα στη μακρινή χώρα της Λατινικής Αμερικής. Οχι από πλευράς αριθμών των μακροοικονομικών, που δεν αντικατοπτρίζουν πάντα την πιστή εικόνα της καθημερινότητας, αλλά μέσα από την ίδια τη ζωή. Για να γίνει αυτό χρειάστηκαν οι πολύτιμες πληροφορίες του καθηγητή ισπανικών Βασίλη Βαβουράκη, ο οποίος βρίσκεται στη νότια Αμερική από τα μέσα Ιουλίου και έχει σχηματίσει άποψη για το πώς είναι εκεί τα πράγματα. Από τα στοιχεία που συνέλεξε, τα οποία μας μετέφερε και παρουσιάζουμε σήμερα, εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα.
Είναι αλήθεια ότι οι νέες θέσεις εργασίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα στην Αργεντινή την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία, από το 2003 ως σήμερα έχουν δημιουργηθεί 4,9 εκατομμύρια θέσεις εργασίας! Πάντως, απ’ αυτές μόνο 750.000 καταγράφηκαν από το 2007 και έπειτα, κυρίως λόγω πτώσης του τομέα της οικοδομής.
Βεβαίως, οι άστεγοι και οι ρακοσυλλέκτες είναι ορατοί παντού. Και τα σπίτια στο παλιό κέντρο της πρωτεύουσας της Αργεντινής, το Σαν Τέλμο, είναι σε αρκετά κακή κατάσταση, αν και παραμένουν γραφικά, σε μια περιοχή με πολλά πλακόστρωτα. Στον αντίποδα, υπάρχουν οι επιβλητικοί ουρανοξύστες και οι προνομιακές γειτονιές των ευπόρων (σ.σ.: σας θυμίζει κάτι;).
Επίσης η εγκληματικότητα αποτελεί μεγάλο πρόβλημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι προ ημερών ένας νέος 22 χρονών σκοτώθηκε κατά λάθος σε κυνηγητό αστυνομίας-πορτοφολάδων!
Το μέσο εισόδημα στην Αργεντινή είναι 4.000 πέσος (700 ευρώ). Ο κατώτερος μισθός είναι στα 1.900 πέσος (330 ευρώ). Οι ανώτεροι μισθοί κυμαίνονται από 5.000 έως 6.000 πέσος (880-1.050 ευρώ). Ωστόσο, εκεί γενικά η ζωή είναι αισθητά φτηνότερη, σε σύγκριση με την Ελλάδα.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το εισιτήριο του λεωφορείου και του μετρό είναι μόλις 0,20 ευρώ (πάντως, όπως μας μεταφέρει ο Βασίλης Βαβουράκης, το μετρό του Μπουένος Αϊρες είναι άθλιο, βρόμικο, πολλές φορές δεν χωράς να μπεις στο βαγόνι και χρειάζεται να περιμένεις τρία τρένα), ενώ ένα άτομο μπορεί να φάει καλά με 5 ευρώ!
Μόνο το μπουκαλάκι το νερό είναι πιο ακριβό, στα 0,80 με 0,90 ευρώ.
Οπως προκύπτει και από τις παραπάνω απόψεις κατοίκων της πρωτεύουσας της Αργεντινής, ο λαός εξακολουθεί, στην πλειονότητά του, να έχει καλή γνώμη για την πρόεδρο της δημοκρατίας Κριστίνα Κίχνερ -την αναφέρει άλλωστε με το μικρό όνομά της-, η οποία διαδέχτηκε στον προεδρικό θώκο τον σύζυγό της, Νέστορα Κίχνερ. Ομως οι πολίτες, που έχουν καεί από τους πολιτικούς, δεν παραλείπουν να στέλνουν κριτικά μηνύματα στους κυβερνώντες, όπως φάνηκε από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Συμπερασματικά, η Αργεντινή, που διανύει τις τελευταίες ημέρες του χειμώνα, σε γενικές γραμμές βρίσκεται σε καλό δρόμο και οι πολίτες της μπορούν να κοιτάζουν το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία από ό,τι παλιότερα (σε αντίθεση με εμάς). Αλλωστε η ζωή συνεχίζεται και μετά την πτώχευση…
Ο Βασίλης Βαβουράκης, εκτελώντας χρέη δημοσιογράφου, συζήτησε με τρεις νέους κατοίκους του Μπουένος Αϊρες για την κατάσταση σήμερα, αλλά και για το θλιβερό οικονομικό παρελθόν της χώρας.
Ιδού χαρακτηριστικά αποσπάσματα αυτών των συζητήσεων:
Καντέλα: «Εγώ ποτέ δεν ήμουν κυβερνητική. Πάντα ήμουν με αυτούς που διαμαρτύρονταν. Αλλά τώρα υποστηρίζω την κυβέρνηση. Εχει κάνει πολλά πράγματα. Ο περισσότερος κόσμος παλιά δούλευε μαύρα, τώρα είναι πολύ λίγοι αυτοί οι άνθρωποι. Εχει αλλάξει πράγματα μέσα στον στρατό για πρώτη φορά μετά τη δικτατορία, τα βάζει με τα εκδοτικά συγκροτήματα. Η Κριστίνα (σ.σ.: αναφέρεται στην πρόεδρο της Αργεντινής, από το 2007, Κριστίνα Κίχνερ) είναι πολύ καλή. Κάποιοι σύμβουλοί της είναι 30-35 χρονών».
Πέδρο: «Αυτά που περνάτε εσείς τώρα τα περάσαμε και εμείς. Αλλά μετά ξεσηκώθηκε ο κόσμος και τα πράγματα καλυτέρεψαν. Ετσι γίνεται πάντα. Οταν ο κόσμος ξεσηκώνεται, οι κυβερνώντες κάνουν παραχωρήσεις. Πάντως θυμάμαι ότι τότε, την εποχή της μεγάλης κρίσης, οι μιλόνγκα -βραδιές τάνγκο- είχαν πολύ κόσμο. Το πρωί πηγαίναμε έξω από τις τράπεζες, πετούσαμε πέτρες στην αστυνομία και το βράδυ χορεύαμε. Ηταν τρόπος εκτόνωσης».
Σοράιδα (από το Περού): «Τότε, με την κρίση, πολλοί Περουβιανοί είχαν επιστρέψει στο Περού. Αλλά τώρα γύρισαν στην Αργεντινή. Εδώ υπάρχει περισσότερη δουλειά. Εκεί δουλεύεις περισσότερο και βγάζεις λιγότερα».
Δημήτρης Κυριακόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120