Ναρκωτικά, ένας ψεύτικος κόσμος, που παρουσιάζεται «ντυμένος όμορφα». Υπόσχεται πολλά, αλλά αποδεικνύεται κάθε φορά ότι αποτελεί μια μεγάλη πλάνη, γεμάτη ψευδαισθήσεις.
Πολλοί μπήκαν στα σκοτεινά μονοπάτια τους και δεν κατάφεραν ποτέ να βγουν. Υπάρχουν, όμως, και οι πραγματικοί μαχητές. Εκείνοι που έπεσαν και σηκώθηκαν, που βρέθηκαν στον δρόμο των ναρκωτικών και με μεγάλη δύναμη ψυχής κατάφεραν να βγουν από τον εφιάλτη. Σε αυτά τα άτομα είναι αφιερωμένο, σήμερα, ημέρα κατά των ναρκωτικών, το ντοκιμαντέρ «Εγώ είμαι ένας άλλος» του Γιώργου Ζέρβα, που θα προβάλει η ΕΤ1 (22.00). Στην ταινία συναντάμε ανθρώπους που ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα του 18 ΑΝΩ και είναι αρκετά χρόνια «καθαροί». Εάν ο άνθρωπος δεν γεννιέται, αλλά γίνεται, οι προσπάθειες αυτών των ατόμων παραπέμπουν στις αντίστοιχες προσπάθειες του καθενός να βρει έναν νέο βηματισμό μετά από μια συμφορά που του έτυχε. Οι απεξαρτημένοι παραθέτουν στιγμιότυπα της ζωής τους και αφηγούνται μέσα από προσωπικές εξομολογήσεις τις προσπάθειές τους να βρουν δουλειά, να γίνουν δημιουργικοί, να συνεχίσουν ή να ανατρέψουν κάτι που άφησαν στη μέση, να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που τους κληροδότησε το παρελθόν στις ουσίες, να φτιάξουν διαφορετικές σχέσεις με τους γονείς και τα παιδιά τους, αλλά και νέες φιλίες και έρωτες. Οταν λέμε κοινωνική ένταξη των απεξαρτημένων από ουσίες ατόμων, εννοούμε την ένταξή τους στην κοινωνία υπό νέους όρους, που τους επιτρέπουν να διεκδικήσουν μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις.
Η διαδικασία είναι διπλή: προς τα έξω, προς την κοινωνία, αλλά και προς τα μέσα, προς την εσωτερική πραγματικότητα, τις βαθύτερες ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Μέσα από τις πράξεις του ο απεξαρτημένος στην καινούργια του ζωή αποκτά αξία στα μάτια των άλλων, αλλά και στα δικά του. Αναζητεί την αναγνώριση, την αποδοχή, για να επιβεβαιώσει τις δικές του δυνάμεις, για να αναπτύξει το θεμελιακό αίσθημα ότι είναι κάποιος που μετρά. Αυτή η επίπονη διαδικασία υπονομεύεται συχνά είτε από κοινωνικές συνθήκες, όπως η ανεργία, η φτώχεια, οι προκαταλήψεις, ο κοινωνικός ρατσισμός, η αδιαφορία της πολιτείας, είτε από εσωτερικές συνθήκες, αν ο ίδιος ο πρώην χρήστης δεν έχει κατακτήσει το αίσθημα του «ανήκειν» σε μια συλλογικότητα. Κι αν μερικοί απ’ αυτούς υποτροπιάσουν, τότε κάποιοι άλλοι διατυμπανίζουν αυτάρεσκα τα στερεότυπα «δεν γίνεται καλά ποτέ ο τοξικομανής» ή «η τοξικομανία είναι μια χρόνια υποτροπιάζουσα ασθένεια στην κατηγορία των ψυχικών διαταραχών». παραβλέποντας τις γενικότερες ευθύνες της κοινωνίας.
Αυτό που επιχειρεί το ντοκιμαντέρ είναι να αναδείξει ότι με την ατομική και τη συλλογική προσπάθεια υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ και μπορούν και έχουν το δικαίωμα αυτοί οι άνθρωποι να ατενίζουν το μέλλον αισιόδοξα.
Κωνσταντίνα Γαρνέλη