Παρά τα… τερτίπια του καιρού και τη βροχή από μολότοφ, πέτρες και δακρυγόνα, έμειναν ως αργά το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος για να «καταψηφίσουν» τα νέα μέτρα με συνθήματα κατά της τρόικας και του πολιτικού συστήματος. Ανεργοι, φοιτητές, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, μετανιωμένοι (;) συνδικαλιστές, «μπαρουτοκαπνισμένοι» διαδηλωτές και άνθρωποι που πήγαν για πρώτη φορά σε διαδήλωση ένωσαν τις φωνές τους το απόγευμα της Τετάρτης, σε μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των τελευταίων ετών.
Ο καθένας είχε τους δικούς του λόγους να βρεθεί στο κέντρο της Αθήνας. Η ιδιωτική υπάλληλος Ελευθερία Τατανά το έκανε κυρίως για τις κόρες και τον σύζυγό της. «Το μεγάλο παράπονό μου είναι ότι και οι τρεις κόρες μου, 32, 29 και 27 ετών, παραμένουν άνεργες εδώ και χρόνια παρά τα πτυχία τους. Και ότι ο σύζυγός μου, που είναι ανάπηρος, έπαψε σύμφωνα με… αυτούς να είναι ανάπηρος» είπε με τρεμάμενη φωνή, δείχνοντας τη Βουλή. «Προσπαθώ να συμμετέχω σε όλες τις μεγάλες διαδηλώσεις, επειδή νιώθω την υποχρέωση να αγωνιστώ για τα παιδιά της Ελλάδας. Πρέπει όλοι μαζί να πολεμήσουμε αυτά που έρχονται, διαφορετικά δεν υπάρχει μέλλον για την πατρίδα μας. Ακόμα και το Σύνταγμα φαίνεται ότι δεν έχει σήμερα καμία αξία σε αυτή τη χώρα, καταπατείται καθημερινά».
Η 42χρονη Κασσάνδρα Βαρβαρέσου είναι άνεργη εδώ και περίπου δύο χρόνια. «Τις… καλές εποχές εργαζόμουν ως υπεύθυνη σε εστιατόριο και κάλυπτα μόνη μου όλα τα έξοδα της οικογένειάς μου. Τώρα μένω με τους γονείς μου, αλλά πλέον δεν μπορώ να τους βοηθήσω οικονομικά. Η ζωή και η καθημερινότητά μου έχουν ανατραπεί πλήρως, επειδή δεν έχω δουλειά. Αισθάνομαι μάλιστα και… τυχερή, επειδή τουλάχιστον έχω κάπου να μείνω».
Δεν ήταν όμως μόνο τα οικονομικά προβλήματα που την οδήγησαν στην πλατεία Συντάγματος το απόγευμα της Τετάρτης. «Πέρα από την προσωπική ζημία του καθενός, οι όροι του νέου Μνημονίου είναι απαράδεκτοι και πρωτοφανείς. Εκτός από τα εργασιακά δικαιώματα, θίγονται και τα εθνικά μας συμφέροντα. Τη στιγμή που όλα γύρω μας καταρρέουν, κάποιοι προωθούν την θέσπιση ΕΟΖ σε περιοχές όπως η Θράκη. Αυτό είναι προδοσία».
Ιδιοκτήτης εταιρίας που προμηθεύει τα ελληνικά νοσοκομεία με αναλώσιμο υγειονομικό υλικό, ο 28χρονος Θεόδωρος Πανταζόγλου συμμετείχε στη διαδήλωση κυρίως λόγω της ανησυχίας του για τα εθνικά θέματα. «Δεν πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας, απλώς φοβάμαι ότι, με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος και για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Βλέπω ότι οι Τούρκοι έχουν χρήματα, με ανησυχεί η κινητικότητά τους στη Θράκη και θεωρώ ότι δεν είμαστε πια σε θέση να αντιμετωπίσουμε πιθανή επίθεση. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι λόγοι διαμαρτυρίας, κυρίως οικονομικοί».
Η εταιρία του κ. Πανταζόγλου και της οικογένειάς του δυσκολεύεται πια να αγοράσει υλικά από ξένους προμηθευτές, λόγω οφειλών του Δημοσίου απέναντί της, που χρονολογούνται από το 2007. «Με τα νέα μέτρα είναι σχεδόν αδύνατο για εμάς να πληρώνουμε υπαλλήλους, Εφορία, ΙΚΑ και ταυτόχρονα να προπληρώνουμε για τα υλικά, επειδή οι ξένοι δεν εμπιστεύονται πια τη χώρα μας. Με τόσα… φέσια από το Δημόσιο, σε λίγο δεν θα μπορούμε να τροφοδοτούμε τα νοσοκομεία με μοσχεύματα ή με ό,τι άλλο χρειάζονται για τις επεμβάσεις» τόνισε ο ίδιος.
Με δύο προσωπικούς δίσκους και συνεργασίες με γνωστούς καλλιτέχνες, όπως ο Μανώλης Λιδάκης, στο βιογραφικό του, ο 27χρονος τραγουδοποιός Νίκος Ζουρνής είδε τον τελευταίο καιρό δεκάδες συναδέλφους του να μένουν χωρίς δουλειά. «Δεν υπάρχουν χώροι για να παίξουμε μουσική, δεν υπάρχει κοινό. Οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν έχουν πια χρήματα για να έρθουν να μας ακούσουν. Κόβουμε από παντού για να ζήσουμε, υπάρχουν απλήρωτοι λογαριασμοί και χρέη που συσσωρεύονται. Τα νέα μέτρα δεν πρέπει να εφαρμοστούν, η μόνη λύση είναι η απεργία διαρκείας».
Ο… εφιάλτης της ανεργίας έβγαλε στον δρόμο και τον 20χρονο φοιτητή του Τμήματος Οπτικής του ΤΕΙ Αθήνας Κώστα Μαστρογιάννη. «Με τα μέτρα που έχουν ψηφίσει ως τώρα, φοβάμαι ότι δεν θα βρω ποτέ δουλειά στον τομέα μου. Εχω ακόμα δύο χρόνια στη σχολή, αλλά μαθαίνω ότι η κρίση έχει αγγίξει και τον δικό μου κλάδο. Τα καταστήματα οπτικών κλείνουν, οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν. Δεν υπάρχουν μέλλον, προοπτική, όνειρα, η κοινωνία οδηγείται στην εξαθλίωση».
Τους τελευταίους μήνες, σε μια προσπάθεια να μην επιβαρύνει οικονομικά τους γονείς του, έχει περιορίσει στο ελάχιστο τις εξόδους του και αγοράζει μόνο τα απολύτως απαραίτητα. «Δεν βγαίνω πια τόσο συχνά με τους φίλους μου και, όταν πρέπει να αγοράσω κάτι, αναζητώ πάντα την πιο φθηνή λύση. Ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος και η μητέρα μου έχει υποστεί ως δημόσιος υπάλληλος πολύ μεγάλες περικοπές. Το εισόδημά της έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 500 ευρώ τον μήνα. Για ένα διάστημα εργάστηκα με σύμβαση στα ΕΛ.ΤΑ., έβγαζα κάποια χρήματα και βοηθούσα τους γονείς μου. Τώρα όμως η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, δεν υπάρχουν δουλειές, μόνο απολύσεις. Αν σπούδαζα εκτός Αθηνών, οι γονείς μου δεν θα μπορούσαν πια να με στηρίξουν».
«Αυτή η χώρα είναι δεμένη με μια κατάρα»
«Η γενιά μας δεν δικαιούται να μιλάει. Εχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης σε όσα συμβαίνουν στον τόπο και η παρουσία μας σε αυτή τη διαμαρτυρία αποτελεί -κατά κάποιον τρόπο- μια προσπάθεια εξιλέωσης. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε πια να διορθώσουμε κάτι, σειρά έχουν οι νέοι άνθρωποι» είπαν στη «δημοκρατία», με διάθεση αυτοκριτικής, οι δικαστικοί υπάλληλοι Βασίλης Μπισμπίκης και Γιώργος Τελώνης.
Οι δύο φίλοι ταξίδεψαν από την Πάτρα στην Αθήνα αποκλειστικά για τη συγκέντρωση της Τετάρτης. «Αγωνιζόμαστε κυρίως για τα παιδιά μας. Εμείς κουτσά στραβά τα καταφέραμε, αλλά με τα λάθη και τη σιωπή μας συμβάλαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Τώρα που ξυπνήσαμε είναι αργά» σχολίασε ο κ. Τελώνης. Πατέρας τριών παιδιών, οργανωμένος για πολλά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, έχασε το τελευταίο διάστημα περίπου το μισό εισόδημά του. «Ας πρόσεχα! Το κόμμα που ψήφιζα εκφυλίστηκε, αλλά το κατάλαβα μόνο όταν άδειασε η τσέπη μου. Σήμερα νιώθω προδομένος και συνυπεύθυνος και προσπαθώ να λύσω τα οικονομικά μου προβλήματα. Αλλαξα τρόπο ζωής, μείωσα τις μετακινήσεις μου, έκοψα τις εκδρομές και πιέζω τα παιδιά μου να τελειώσουν γρήγορα τις σπουδές τους, επειδή τα χρήματα τελειώνουν».
Σύμφωνα με τον κ. Μπισμπίκη, ο μόνος δρόμος για να αλλάξει η κατάσταση είναι «η άμεση ανατροπή του συστήματος με μπροστάρηδες τους νέους. Ακόμα και με τη χρήση βίας, όπως βίαια ανατράπηκαν οι ζωές όλων μας. Τα παιδιά μας πρέπει να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, να μην επαναλάβουν τα λάθη των προγενέστερων και να κυνηγήσουν τους στόχους και τα όνειρά τους. Να διεκδικήσουν όσα τους αξίζουν, ακόμα κι αν χρειαστεί για ένα διάστημα να φύγουν από την Ελλάδα. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτή η χώρα μοιάζει να είναι δεμένη με μια κατάρα…»
«Τα νέα μέτρα μού απαγορεύουν να ελπίζω»
«Κατέβηκε» για πρώτη φορά σε πορεία στα 48 της, για να διαμαρτυρηθεί για το Μνημόνιο 3 που, όπως είπε, απειλεί τις σπουδές και το μέλλον του 21χρονου γιου της. «Δεν είχα πάει ποτέ στη ζωή μου σε διαδήλωση, αλλά με όσα συμβαίνουν γύρω μας πιστεύω ότι όλοι μας πρέπει να βγούμε στους δρόμους και στις πλατείες. Είναι καιρός να δώσουμε μια απάντηση στον αργό θάνατο που επιβάλλουν οι πολιτικοί σ’ εμάς και στα παιδιά μας» τόνισε η κυρία Λιάνα Ψίχα.
Επειτα από μία 20ετία δουλειάς στον ιδιωτικό τομέα, είδε τον οικογενειακό προϋπολογισμό της να συρρικνώνεται σημαντικά τα τελευταία δυόμισι χρόνια και δεν κρύβει ότι δυσκολεύεται πια να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις της. «Τα νέα μέτρα μού απαγορεύουν να ελπίζω, να ονειρεύομαι, μου στερούν τη δυνατότητα για το ευ ζην. Τα έξοδα είναι πολλά. Ο γιος μου είναι φοιτητής στη Γαλλία και χρειάζεται χρήματα για να σπουδάσει. Ανησυχώ πολύ για το μέλλον του και αισθάνομαι υπεύθυνη για τα λάθη της γενιάς μου, που έχουν επιπτώσεις και στη δική του ζωή».
Η 48χρονη ιδιωτική υπάλληλος πιστεύει πάντως ότι οι σημερινοί 20άρηδες και 30άρηδες θα τα καταφέρουν καλύτερα από τους γονείς τους. «Αν δεν το πίστευα, δεν θα είχα τη δύναμη να παλέψω, θα είχα παραιτηθεί. Ελπίζω ότι οι νέοι άνθρωποι θα καταφέρουν να αλλάξουν την κατάσταση. Το μέλλον τούς ανήκει».
Γεράσιμος Κόντος, Αγγελος Σκορδάς
Φωτ.: Χρήστος Ζήνας