Οι στίχοι του καλύτερου ζεϊμπέκικου, της «Ρόζας», που χόρευε μερακλωμένος ο Δημήτρης Μητροπάνος κάθε φορά που το ερμήνευε, ήταν δικοί του. Οπως επίσης του «Εντελβάις» και του «Πρωινού τσιγάρου», αλλά και κομματιών του δίσκου «Στου αιώνα την παράγκα».
Αμίμητα λόγια που έγιναν τραγούδια, όπως για εκείνους που με το «τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη, στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι». Ο Αλκης Αλκαίος, που έφυγε χθες τα ξημερώματα από τη ζωή χτυπημένος από την επάρατη νόσο, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ελληνες ποιητές και στιχουργούς, που απολάμβανε όμως να γράφει και να δημιουργεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Για εκείνον άλλωστε ήταν περιττό να δίνει συνεντεύξεις -δεν είχε δώσει ούτε μία, ενώ δεν είχε κάνει καμία δημόσια εμφάνιση- όταν μπορούσε να μιλήσει μέσα από τους στίχους που με τόση μαεστρία μελοποιούνταν και γίνοντας «μαγικά» τραγούδια. «Τον καλλιτέχνη είναι καλό πρώτα να τον κρίνουμε από το έργο που μας άφησε κι ύστερα να ενδιαφερθούμε για τον κύκλο της ζωής του» συνήθιζε να λέει ο 63χρονος ποιητής και στιχουργός. Δεν είχε και άδικο…
Ο Βαγγέλης Λιάρος, όπως ήταν και το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και σχεδόν αμέσως πολιτογραφήθηκε ως κάτοικος της Πάργας. Στο ειδυλλιακό αυτό μέρος της Θεσπρωτίας άλλωστε ο σπουδαίος Ελληνας στιχουργός συνήθιζε να πηγαίνει τα καλοκαίρια. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, ενώ η πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα το 1967 έγινε με τη δημοσίευση ενός δοκιμίου για τον αυτόχειρα ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, το οποίο υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα.
Η είσοδός του στον μαγικό κόσμο της δισκογραφίας έγινε τυχαία χάρη στον Θάνο Μικρούτσικο. Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης το 1977 διάβασε ένα ποίημα του Αλκαίου που είχε δημοσιευτεί σε εφημερίδα και, εντυπωσιασμένος από τη δύναμη και την εκφραστικότητα του λόγου του, του πρότεινε να συνεργαστούν. Από τότε έως και το 1980, κάθε εβδομάδα ο Αλκαίος τού έστελνε ποιήματα για μελοποίηση. Το αποτέλεσμα αυτής της μακροχρόνιας συνεργασίας ήταν ο δίσκος «Εμπάργκο», απ’ όπου προέρχονται τραγούδια όπως το «Ερωτικό» (ο στιχουργός το είχε αφιερώσει στον Μάνο Λοΐζο), αλλά και τα «Το κακοήθες μελάνωμα», «Μες το χημείο του μαγιού».
Δικά του ήταν και τα κομμάτια «Σκακιέρα» και «Το θέατρο των σκιών» στον σπουδαίο δίσκο της Χαρούλας Αλεξίου «Η αγάπη είναι ζάλη» (1986), ενώ ο Αλκης Αλκαίος είχε υπογράψει και «Το πρωινό τσιγάρο» του Νότη Μαυρουδή. Η στιχουργική του ιδιοφυΐα, ωστόσο, συνδέθηκε άρρηκτα και με τον Δημήτρη Μητροπάνο, που έφυγε λίγους μήνες νωρίτερα από εκείνον.
Για τον σπουδαίο ερμηνευτή είχε γράψει θρυλικά τραγούδια όπως τη «Ρόζα», «Πάντα γελαστοί», «Πυρετός», «Πατησίων και παραμυθιού γωνία», «Εντελβάις», αλλά και πολλές ακόμη λαϊκές επιτυχίες που ταυτίστηκαν με τη φωνή του.
Ο θάνατος, η ματαιότητα της ύπαρξης, η ανάγκη για διέξοδο από την καθημερινή και πνιγηρή πραγματικότητα, οι αδικοχαμένοι έρωτες ήταν μόνο μερικά από τα θέματα με τα οποία καταπιανόταν. «Αμα δεν λιώσουμε μαζί, πώς θες να γίνουμε ένα», «ό,τι δεν λέγεται τον νου θα βασανίζει και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει», «να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς, αφού το ξέρω θα χαθείς τόση αγάπη δεν μπορείς». Οι στίχοι του Αλκη Αλκαίου ήταν μπολιασμένοι με συναισθήματα και μιλούσαν για θυελλώδεις έρωτες.
Σημαντική ήταν και η συνεργασία του με τον Σωκράτη Μάλαμα, στον οποίο ο Αλκης Αλκαίος είχε γράψει εξαιρετικούς στίχους στους δίσκους «13.000 μέρες», «Ο φύλακας κι ο βασιλιάς», «Ενα», ενώ στίχους του είχαν τραγουδήσει ακόμη οι Μιλτιάδης Πασχαλίδης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Μητσιάς, Μπάμπης Στόκας, Μανώλης Λιδάκης, Χρήστος Θηβαίος, Γιώργος Νταλάρας, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μαρία Δημητριάδη.
Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στην αγαπημένη του Πάργα.
Γιώτα Βαζούρα
Μ.Η.Τ. 232120