«Η μουσική είναι η μόνη ασφαλής διεθνής γλώσσα» είπε ο Δημήτρης Θεοφίλου στον όμορφο και νοσταλγικό λόγο που έβγαλε την περασμένη Δευτέρα στον κήπο του «Μαγεμένου αυλού». Αφορμή; Ο εορτασμός της Ημέρας του Μουσικού, που -αντί για τις 9 Μαρτίου- έγινε φέτος κατ’ εξαίρεσιν έξι μήνες μετά την καθορισμένη και σταθερή ημερομηνία της. Ο λόγος ήταν η απώλεια του σπουδαίου μαέστρου Τίτου Καλλίρη, στη μνήμη του οποίου αφιερώθηκε κιόλας η φετινή εκδήλωση, μιας και υπήρξε από τους πρωτεργάτες του εν λόγω θεσμού.
«Τίτο, δεν σε ξεχνάμε» έγραφε ο μαυροπίνακας στην είσοδο του κήπου, όπου μαζεύτηκαν σπουδαίοι μουσικοί, τραγουδιστές και ηθοποιοί για να τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους και να θυμηθούν ιστορίες από τα παλιά. Μεταξύ αυτών, ο Γιώργος Κατσαρός, η Τζένη Βάνου, η Ζωή Κουρούκλη, ο Γιώργος Μαργαρίτης, η Αντζελα Ζήλια, ο Λάκης Παππάς, ο Γιάννης Πετρόπουλος, η Γιοβάννα, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης, ο Γιώργος Κριμιζάκης και πολλές ακόμη σπουδαίες προσωπικότητες που έχουν γράψει ιστορία στην ελληνική μουσική. Από την εκδήλωση δε γινόταν να λείπουν η σύζυγος του Τίτου, Δήμητρα, και δύο -από τα τρία- παιδιά του, η Κατερίνα και ο γνωστός τραγουδιστής Θάνος Καλλίρης, ο οποίος ακολούθησε με επιτυχία τα βήματα του πατέρα του.
«Η αποψινή είναι μια βραδιά μνήμης, χαράς και συσπείρωσης. Ολοι χαιρόμαστε όταν βλέπουμε να αγκαλιάζονται άνθρωποι που έχουν να ειδωθούν καιρό και τους συνδέουν σημαντικά πράγματα. Αυτά τα σημαντικά θέλουμε να διατηρήσουμε ζεστά. Από αυτά αναβλύζει ένα καλύτερο μέλλον. Οχι μεμψιμοιρία και κακομοιριά» συνέχισε ο ιδιοκτήτης του «Μαγεμένου αυλού», ολοκληρώνοντας τον λόγο του εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων.
Ολα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν στο ξακουστό roof garden του ξενοδοχείου «Top Stadium» εμφανιζόταν μια πολυμελής ορχήστρα της καλής εποχής με επικεφαλής τον μαέστρο Τίτο Καλλίρη. Βασικός πιανίστας ήταν ο Τάκης Χαρίτος, δόξα του ελληνικού πενταγράμμου, κοντραμπάσο έπαιζε ο Νίκος Τσεσμελής, γνωστός και ως «Τσικό», ενώ στα ντραμς κάθονταν συνήθως ο Γιώργος Λαβράνος και ο Αλέκος Βασιλειάδης. Κοντά στους καταπληκτικούς αυτούς μουσικούς και πολλούς ακόμη, που σχημάτιζαν την ορχήστρα, τραγουδούσαν άλλοτε η Μπρόγιερ κι ο Αντωνιάδης και άλλοτε ο Πολυχρονιάδης και οι αδελφοί Τζαβάρα.
Οταν άρχισε να καθιερώνεται η Ημέρα της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου, οι άνδρες αυτής της ομάδας και άλλοι του περιβάλλοντός τους ενοχλήθηκαν. Αποφάσισαν, λοιπόν, την αμέσως επόμενη μέρα να κάνουν μια δική τους γιορτή. «Κι επειδή το να κάνουμε τη γιορτή των ανδρών μάς φάνηκε αστείο, αποφασίσαμε να κάνουμε τη Γιορτή του Μουσικού, αφού είναι κυρίως άνδρες που απαρτίζουν αυτόν τον κλάδο» εξηγεί στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο Δημήτρης Θεοφίλου, ο οποίος έχει την τιμή να είναι και ο «νονός» αυτής της ιδέας που έμελλε να γίνει θεσμός.
Κάπως έτσι, δειλά δειλά πλην όμως πάντοτε με κέφι και αγάπη, ξεκίνησε να γιορτάζεται η 9η Μαρτίου ως η Ημέρα του Μουσικού. Ο «Μαγεμένος αυλός», το στέκι του Χατζιδάκι και πολλών άλλων προσωπικοτήτων της τέχνης, έγινε ο χώρος που στεγάζει σε ετήσια βάση αυτή τη μεγάλη γιορτή. «Κάθε 9 του Μάρτη μαζεύονται εδώ όλοι οι σπουδαίοι μουσικοί της χρυσής εποχής του τόπου μας και όχι μόνο. Διότι η πόρτα μας είναι ανοιχτή σε όλους τους ανθρώπους που ζήσανε από τους μουσικούς και που οι μουσικοί δημιούργησαν πάνω στο ταλέντο τους. Μιλώ φυσικά για τους διαχρονικούς και αγαπημένους τραγουδιστές μας. Επίσης, χάρη στον συγκεκριμένο εορτασμό μπορούν να συνυπάρχουν από κλασικοί καλλιτέχνες μέχρι λαϊκοί τραγουδιστές» αναφέρει ο κ. Θεοφίλου.
«Στις εκδηλώσεις για την Ημέρα του Μουσικού έρχονταν ο Μουζάκης, ο Καπνίσης, ο Σπάρτακος όσο ήταν εν ζωή, ο Διονύσης Αποστολάτος, αυτός ο καταπληκτικός μαέστρος του πολυφωνικού τραγουδιού, και πολλοί ακόμη που με τη φυσιολογική πορεία του χρόνου μάς αποχαιρέτησαν, ενώ ήρθαν άλλοι, νεότεροι, και προστέθηκαν στην παρέα μας» συνεχίζει ο γνωστός επιχειρηματίας καθώς ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών του από έναν θεσμό που κοντεύει να συμπληρώσει δύο δεκαετίες.
Τα τρικούβερτα γλέντια του παρελθόντος κάθε 9 του Μάρτη
Μιλώντας για την αναβολή της φετινής γιορτής λόγω της ασθένειας και εν συνεχεία του θανάτου του Τίτου Καλλίρη ο Δημήτρης Θεοφίλου δείχνει συγκινημένος. «Ο Τίτος ήταν ο συντονιστής αυτής της ομάδας, αυτό που λέμε ψυχή της παρέας. Ετσι η φετινή συγκέντρωση, που μεταφέρθηκε κατ’ εξαίρεση στις 9 Σεπτεμβρίου, είχε λιγάκι και τον χαρακτήρα του μνημοσύνου του διότι ήταν πολύ αγαπημένος και πολύ σπουδαίος για όλους αυτούς που ήρθαν. Και να σας πω και κάτι; Ούτε εκείνος ήταν πραγματικά απών. Η αύρα του, η ενέργειά του ήταν εκεί, μαζί μας, όπως όλες τις άλλες φορές. Εγώ κάποια στιγμή νόμιζα ότι θα τον έβλεπα μεταξύ όλης της παρέας» σημειώνει.
Σε προηγούμενες χρονιές, κάθε 9η Μαρτίου, το φαγοπότι των καλλιτεχνών ακολουθούσε… γλέντι τρικούβερτο! «Εχει συμβεί να παίζουν ταυτόχρονα στα τέσσερα πιάνα που υπάρχουν μέσα στον Αυλό ο Πλέσσας, ο Χατζηνάσιος, ο Λασκαρίδης κι ο Χαρίτος. Παράλληλα, έπαιζε την τρομπέτα του ο Γιάννης Θεοδωρίδης, το σαξόφωνό του ο Θανάσης Αραπίδης και την ίδια στιγμή ακούγονταν τρία κοντραμπάσα, του Σουρμαΐδη, του Τσίκο και του σπουδαίου Ανδρέα Ροδουσάκη, ο οποίος άφησε εποχή μετά και ως διευθυντής στη Λυρική Σκηνή. Στα ντραμς που υπάρχουν στο μαγαζί έπαιζε ο Λαβράνος, ενώ οι άλλοι ντράμερ που ήταν παρόντες έπαιζαν στα τραπέζια με διάφορα κρουστά. Ολο αυτό το πράγμα γινόταν χωρίς καμία πρόβα και έβγαζε μια πανδαισία» θυμάται ο εμπνευστής της Ημέρας του Μουσικού, ο οποίος συνεχίζει ακούραστος ως σήμερα να τη διοργανώνει. «Με πενιχρά μέσα», όπως τονίζει χαρακτηριστικά.
«Είναι πολύ ωραίοι τύποι οι μουσικοί και κάνουν φοβερά αστεία, είναι πειραχτήρια», συμπληρώνει. Διά του λόγου το αληθές, όταν ο Κίμων Βασιλιάς, γνωστός ακορντεονίστας, προσπάθησε να πει δημοσίως δυο καλά λόγια για τον Θεοφίλου το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, οι συνάδελφοί του τού έκαναν αμέσως πλάκα. «Αρχισες βούρτσα (σ.σ.: τις κολακείες) επειδή σε έκλεισε για τον χειμώνα;» φώναξαν χαριτολογώντας και ο κόσμος ξέσπασε σε δυνατά γέλια.
«Μου λείπει πολύ ο πατέρας μου. Νιώθω περήφανος»
«Τους περισσότερους ανθρώπους που βρίσκονται απόψε εδώ τους ξέρω από πολύ μικρός, είναι οι φίλοι και συνάδελφοι του πατέρα μου. Χάρηκα πολύ που τους ξαναείδα» δήλωσε ο Θάνος Καλλίρης στην «κυριακάτικη δημοκρατία» συμπληρώνοντας ότι ήταν πρότυπο για κείνον.
«Οταν σου λένε όλοι πολύ καλά λόγια γι’ αυτόν, νιώθεις περήφανος. Εκανα το ίδιο επάγγελμα μ’ εκείνον, άρα το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά. Δεν μπορώ, λοιπόν, να συνοψίσω τη σχέση που είχαμε σε λίγα λόγια. Σίγουρα αυτό που με κάνει να νιώθω πολύ καλά τέτοιες στιγμές είναι ότι είχα έναν πολύ καλό άξιο πατέρα, έναν αγαπητό άνθρωπο. Μου λείπει πολύ, αλλά είναι όλα μέσα στη ζωή. Δεν μπορεί κανείς να σταματήσει τη φυσιολογική ροή του χρόνου».
Αναφερόμενος στον θεσμό της Ημέρας του Μουσικού ο Θάνος Καλλίρης τόνισε ότι είναι πολύ σημαντικό να γίνονται τέτοιες βραδιές, «για να μας θυμίζουν ότι μπορεί πάνω στη σκηνή να φαίνεται πρώτα ο τραγουδιστής, αλλά χωρίς τους μουσικούς δεν υπάρχει τραγούδι».
Ο Μίμης Πλέσσας δεν κατάφερε τούτη τη χρονιά να δώσει το «παρών» στην Ημέρα του Μουσικού. Δεν παρέλειψε ωστόσο να στείλει το μήνυμά του, το οποίο διαβάστηκε σε όλους. «Φίλους πολλούς αποκτάμε στη ζωή μας, φίλους παιδικούς, φίλους σπουδαίους, φίλους μιας ζωής. Τέτοια είναι η περίπτωση του Τίτου Καλλίρη, του Τιτούλη, όπως τον έλεγα μια ζωή. Αυτή την κατηγορία την ξεχωρίζουμε και θέλουμε πάντοτε να τη θυμόμαστε όπως τους είδαμε την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε και ανταλλάξαμε νεανικά όνειρα αποφασίζοντας να πραγματοποιήσουμε. Θα δικαιολογήσετε, λοιπόν, τη συγκίνησή μου που μου απαγορεύει να βρεθώ μαζί σας για να τιμήσω τη μνήμη του Τίτου μου, που για μένα δεν έχει φύγει» διαμήνυσε ο σημαντικός Ελληνας συνθέτης.
Γύρος, παστίτσιο και λουκουμάδες
Οι εδεσματολογικές συνήθειες της Γιορτής του Μουσικού είναι μάλλον παραδοσιακές. Τη φετινή χρονιά ο διευθυντής του «Μαγεμένου Αυλού» επέλεξε να προσφέρει γύρο, παστίτσιο, γεμιστά και άλλα ελληνικά παραδοσιακά φαγητά, που είναι μεν απλά αλλά αρέσουν σε όλους. Ακολούθησαν λουκουμάδες με παγωτό και γλυκά του κουταλιού.
Αλλες χρονιές το βασικό έδεσμα του μενού είναι ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά, ενώ σερβίρονται και άλλα πατροπαράδοτα φαγητά, όπως π.χ. τράγος με τραχανά. «Η ουσία είναι να τσουγκριστεί ένα ποτήρι, να φαγωθεί ένα νοικοκυρεμένο φαγητό και να νιώσουν όλοι αυτό το πράγμα που εκπέμπεται προς πάσα κατεύθυνση, την αγάπη μεταξύ των μουσικών, όλων αυτών των ξεχωριστών ανθρώπων που έχουν παίξει έναν σπουδαίο ρόλο στον πολιτισμό μας» υπογραμμίζει ο Δημήτρης Θεοφίλου.
Ηλίας Μαραβέγιας
