Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και «σύγχρονες κατακόμβες», μόνο που σε αυτές δεν ενταφιάζονται νεκροί. Μέσα στις στοές των ορυχείων του Cerro Rico, στο μακρινό Ποτοσί της Βολιβίας, αργοπεθαίνουν καθημερινά περίπου 3.000 παιδιά, τα οποία δεν είναι παρά μονάχα ένα τμήμα του «πληθυσμού των χιλιάδων δούλων» που εργάζονται κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. «Εκεί μέσα, πάνω από 4.000.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει κατά τα τελευταία 500 χρόνια», ενώ μόνο το 2008 60 ανήλικοι έχασαν τη ζωή τους σε διάφορα δυστυχήματα, ενώ δούλευαν παράνομα εκεί, υπογραμμίζει το περιοδικό «Vice», το οποίο έκανε ένα πραγματικά συγκλονιστικό ρεπορτάζ για το θέμα.
«Ημουν εκατοντάδες μέτρα κάτω από τη γη, περνώντας μέσα από υγρά, σκοτεινά τούνελ, με τα γόνατά μου να έχουν εκδορές από τον σκληρό βράχο. Ο οδηγός μου, ο Ντάνι, ένας μικροσκοπικός άνδρας με τη δύναμη και την ψυχραιμία γαϊδουριού, είχε προχωρήσει τόσο βαθιά, που είχε εξαφανιστεί στο σκοτάδι» γράφει ο δημοσιογράφος του περιοδικού, ο οποίος επισκέφτηκε το ορυχείο-κολαστήριο.
Τους εργάτες με τους οποίους συνομίλησε το «Vice» τους περιγράφει ως «50 απίστευτα βρόμικους και χωρίς μπλούζα άνδρες». «Είναι όλοι τους γύρω στα 30, και μου λένε ότι δουλεύουν όλοι μαζί, εδώ και μία δεκαετία. Πώς ζουν; Μοιράζονται τα λιγοστά κέρδη από τα μέταλλα που μαζεύουν και στη συνέχεια πωλούν. Στην καλύτερη περίπτωση, ο καθένας τους βγάζει περί τα 30 δολάρια τη μέρα» γράφει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος.
«Cerro Rico» σημαίνει «Πλούσιος Λόφος». Μόνο που σήμερα τα πλούσια σε πολύτιμα μέταλλα «σωθικά» του λόφου αυτού καταρρέουν, θάβοντας από κάτω εκατοντάδες ανθρώπινες ψυχές. «Στις μέρες της δόξας του το ορυχείο εμπορευόταν περισσότερο από το μισό του ασημιού παγκοσμίως – το οποίο όμως πήγαινε στην ισπανική αυτοκρατορία για 200 χρόνια» αναφέρεται στο «Vice». Οσο για το παρόν; Σήμερα συνεχίζει να παράγει ελάχιστο ψευδάργυρο, κασσίτερο και ασήμι, με τους 15.000 άνδρες που δουλεύουν στις στοές του να κινδυνεύουν. Αλλωστε, αυτοί που γνωρίζουν λένε ότι «είναι βέβαιο! Κάποια μέρα το Cerro Rico θα καταρρεύσει δάπεδο προς δάπεδο, σαν τους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης».
Γιώργος Τραπεζιώτης
Μ.Η.Τ. 232120