Σε αναμμένα κάρβουνα -περιμένοντας το κλείσιμο της Βουλής το καλοκαίρι ή τυχόν πρόωρες εκλογές οι οποίες θα παραγράψουν τα πιθανά αδικήματά τους- κάθονται ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Λουκάς Παπαδήμος και οι υπουργοί της κυβέρνησής τους. Κι αυτό γιατί η απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου ότι η Βουλή του ενός μήνα, που προέκυψε στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων Μαΐου – Ιουνίου 2012 δεν μπορεί να παραγράψει τα καταγγελλόμενα αδικήματα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου για τη «λίστα Λαγκάρντ», δημιουργεί «δεδικασμένο» στο οποίο εμπίπτει ολόκληρη η περίοδος διακυβέρνησης από το 2009 κι έπειτα.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, η Βουλή μπορεί να ασκήσει δίωξη κατά μέλους κυβέρνησης (με απλά λόγια να συστήσει επιτροπή προκαταρκτικής εξέτασης και με πόρισμα να παραπέμψει τον κατηγορούμενο στην τακτική Δικαιοσύνη) μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος. Σε κανονικές συνθήκες αυτό σημαίνει το δεύτερο καλοκαίρι έπειτα από τη διεξαγωγή εκλογών. Ωστόσο, η λειτουργία της Βουλής έστω και για δύο ημέρες και συνεπόμενα η ύπαρξη κοινοβουλευτικής περιόδου στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογών δίχασε ακόμα και συνταγματολόγους για το αν αυτές οι δύο ημέρες θα μπορούσαν να παραγράψουν τυχόν αδικήματα από το 2009 και μετά.
Με βάση τα παραπάνω, η απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου ότι η Βουλή της μιας ημέρας δεν μπορεί να μετράει στον χρόνο παραγραφής, με το σκεπτικό ότι ακόμα και να ήθελε εκείνη η Βουλή δεν θα προλάβαινε να ασκήσει την αρμοδιότητά της σε μία ημέρα, μόνο αμελητέα δεν είναι. Πόσο μάλλον όταν για τη συγκεκριμένη περίοδο της διακυβέρνησης Παπανδρέου – Παπαδήμου (ΙΕ’ κοινοβουλευτικής περιόδου) στα συρτάρια της Βουλής «αραχνιάζουν» περίπου 80 δικογραφίες (συνολικά από το 2009 έως σήμερα έχουν διαβιβαστεί στη Βουλή 136 δικογραφίες) κατά των δύο πρωθυπουργών αλλά και πολλών υπουργών, οι οποίες μετά την απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου παραμένουν ενεργές. Ετσι λοιπόν οι «κατηγορούμενοι» εκείνης της περιόδου περιμένουν είτε τα θερινά τμήματα της Βουλής, τα οποία θα σημάνουν και τυπικά το πέρας της Β’ Συνόδου που προβλέπει το Σύνταγμα, είτε πιθανή διάλυση της Βουλής για πρόωρες εκλογές, ώστε να επέλθει και η λεγόμενη παραγραφή και για την περίοδο 2009-2012.
Μεταξύ άλλων, στις δικογραφίες περιλαμβάνονται κατηγορίες όπως οι εσχάτη προδοσία, εξαπάτηση εκλογέων, αποδοχή παράνομου χρέους, υποστήριξη συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων κ.λπ. Πρωταθλητής στις εναντίον του δικογραφίες ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος βλέπει το όνομά του σε συνολικά 20 δικογραφίες. Πιο συγκεκριμένα, σε 14 για τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών και σε έξι για τη θητεία του στο υπουργείο Περιβάλλοντος. Αναφορικά με την περίοδο στο υπουργείο Οικονομικών η δικογραφία που ξεχωρίζει είναι αυτή της υπόθεσης της «λίστας Λαγκάρντ», η οποία οδηγεί τον πρώην υπουργό στο Ειδικό Δικαστήριο, ενώ για το υπουργείο Περιβάλλοντος διακρίνει κανείς δικογραφίες για υποβάθμιση περιβάλλοντος αλλά και πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων του.
Ενεργές ωστόσο -έπειτα από τη σχετική απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου- παραμένουν και οι δικογραφίες κατά του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος είναι δεύτερος στη σχετική λίστα μετά τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου με 10 δικογραφίες. Εξαπάτηση εκλογέων για το «λεφτά υπάρχουν», εσχάτη προδοσία, μεταφοράς ψευδών ειδήσεων για «επαπειλούμενο πραξικόπημα» αλλά και η δικογραφία που σχηματίστηκε μετά τις δηλώσεις του πρώην εκπροσώπου της χώρας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες υπογράφηκε το πρώτο Μνημόνιο είναι μόνο κάποιες από τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο πρώην πρωθυπουργός.
Στα συρτάρια εξακολουθεί να βρίσκεται και η δικογραφία κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου για παραβίαση μυστικών της χώρας (η υπόθεση με τα αμυντικά έγγραφα που είχε πάρει στο σπίτι του) αλλά και κατά των Γιάννη Στουρνάρα και Σίμου Κεδίκογλου για το λουκέτο στην ΕΡΤ.
Το μείζον ερώτημα που πλανάται στη Βουλή είναι τι γίνεται με όλες αυτές τις δικογραφίες. Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι πολλές φορές ακόμα και βουλευτές της αντιπολίτευσης υποστηρίζουν λανθασμένα ότι οι δικογραφίες παραμένουν στο σκοτάδι επειδή έτσι θέλει η κυβέρνηση ή επειδή ο πρόεδρος επιλέγει να τις κρατά στο συρτάρι. Η θεωρία αυτή είναι εσφαλμένη, καθώς το θεσμικό πλαίσιο που ορίζει τον τρόπο διερεύνησής τους είναι ξεκάθαρο από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής.
Οπως ορίζουν τα δύο ύψιστα κανονιστικά κείμενα, προκειμένου να διερευνηθεί δικογραφία απαιτείται καταρχάς η συλλογή τουλάχιστον 60 υπογραφών βουλευτών, ώστε να τεθεί αίτημα για σύσταση εξεταστικής, ή 30 υπογραφών, προκειμένου να συσταθεί απευθείας επιτροπή προκαταρκτικής εξέτασης για διερεύνηση ποινικών πλέον ευθυνών.
Από την άλλη πλευρά, παρά το ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο η διαδικασία προκαλεί πολλά κενά, τα οποία συμβάλλουν στη συσκότιση των υποθέσεων. Σύμφωνα με καταγγελίες των βουλευτών, με κορυφαία αυτή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έτσι όπως είναι ο Κανονισμός της Βουλής, ο βουλευτής που θα θελήσει να λάβει γνώση του περιεχομένου της δικογραφίας απαγορεύεται να λάβει αντίγραφο. Αντιθέτως, θα πρέπει να παραμείνει και να μελετήσει τη δικογραφία σε γραφείο της Νομοθετικής Υπηρεσίας της Βουλής με μόνη δυνατότητα να απομνημονεύσει ή να κρατήσει σημειώσεις.
Σε επιστολή της, μάλιστα, προς τον κ. Μεϊμαράκη, η κυρία Κωνσταντοπούλου είχε διαμαρτυρηθεί έντονα, τονίζοντας ότι ο συγκεκριμένος χώρος δεν αποτελεί «χώρο μελέτης αλλά εργασίας αρκετών υπαλλήλων, οι οποίοι εργάζονται, απαντούν σε τηλέφωνα κ.λπ., επομένως οι συνθήκες δεν είναι μελέτης, αλλά και ότι το γραφείο παραμένει κλειστό για αρκετές ώρες, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να μελετηθεί το υλικό από το σύνολο των βουλευτών. Η επιστολή της κυρίας Κωνσταντοπούλου, μάλιστα, κατέληγε με την επισήμανση ότι η διαδικασία οδηγεί «μαθηματικά στην παραγραφή των αδικημάτων».
Γιώργος Λυκουρέντζος
Μ.Η.Τ. 232120