Κρανίου τόπος. Αυτή η φράση μόνο μπορεί να περιγράψει τις εικόνες από τα εκατοντάδες παρατημένα μαγαζιά δίπλα στα σκοτεινά περάσματα με τις λαμαρίνες του μετρό στη Θεσσαλονίκη, που πριν από λίγα χρόνια τοποθετήθηκαν με ελπίδα και χαμόγελα για το πλέον μεγαλόπνοο έργο της πόλης.
Οι ίδιες αυτές λαμαρίνες έφτασαν να γίνουν ο εφιάλτης, η ταφόπλακα για χιλιάδες επιχειρήσεις, για περιοχές ολόκληρες, που υποβαθμίστηκαν από τα ατέλειωτα πλέον έργα του μετρό. Η «δημοκρατία» πραγματοποίησε οδοιπορικό πίσω από τις λαμαρίνες, συνομίλησε με τους ελάχιστους καταστηματάρχες που έχουν απομείνει να περιμένουν καρτερικά να μπει κάποιος πελάτης που περνά από το βρόμικο, στενό πέρασμα δίπλα από τα εργοτάξια. Από τον σταθμό του ΟΣΕ μέχρι τη Βενιζέλου, την Εγνατία, την Αγίας Σοφίας και τη Δελφών, η κατάσταση είναι απελπιστική, οι άνθρωποι που «πλήρωσαν» το μετρό της Θεσσαλονίκης καταδικάστηκαν στην οικονομική καταστροφή και τη μιζέρια.
«Μας έφτασαν στην απόγνωση, μας κατέστρεψαν, μας γονάτισαν, ρήμαξαν μια ολόκληρη πόλη με σειρές από λαμαρίνες». Ο Γιάννης Παπαγιαννόπουλος διατηρεί κατάστημα στη γειτονιά της Βενιζέλου, πάνω από τις λαμαρίνες στην οδό Εγνατία. «Είδα τη γειτονιά μου, μια κεντρική αγορά που έσφυζε από ζωή και κόσμο, να φτάνει στην απόλυτη παρακμή. Από τα 23 μαγαζιά που λειτουργούσαμε σε ένα στενό, μείναμε οι έξι κι όλοι παλεύουμε να παραμείνουμε ζωντανοί» λέει στη «δημοκρατία».
Στην οδό Βενιζέλου βρίσκεται και το ονομαστό ζαχαροπλαστείο του Χατζή. «Εφτασα 80 χρονών, για να κατεβαίνω ακόμη κι εγώ να δουλεύω στο μαγαζί μου. Το μετρό μάς διέλυσε τις επιχειρήσεις, απολύσαμε προσωπικό, όσοι αντέξαμε και μείναμε συρρικνωθήκαμε και οι λαμαρίνες δεν έχουν κουνηθεί ούτε πόντο. Σιχαθήκαμε να κοιτάμε το ψυχρό μέταλλο και να ακούμε υποσχέσεις πολιτικών που δεν λύνουν τίποτα» τονίζει ο Φώτης Χατζής.
Λίγα μέτρα παραπέρα, ο Ιωάννης Φίλιππας λέει: «Εδώ υπήρχαν δεκαετίες ολόκληρες οικογενειακές επιχειρήσεις, που μέσα σε λίγα χρόνια, από αυτό το καταραμένο έργο, έχασαν την πελατεία τους και οδηγήθηκαν στο λουκέτο».
Αριστείδης Μάτιος