Το κοιτάς από δω, δεν ταιριάζει. Το θωρείς από κει, δεν του πάει. Το βλέπεις από πάνω, είναι παράταιρο. Το αντικρίζεις από κάτω και δεν κολλάει. Σκέτη δυστοπία. Μια κατάσταση πρωτόγνωρη και δεν θέλεις πολύ να βαρέσεις «τιλτ», που λέγαμε για τα παλιά τα φλιπεράκια. Χρωστάμε, λένε, μαλλιοκέφαλα σε όλους, αλλά οι Γερμανοί κάνουν κουμάντο πού, πότε και πόσα θα πληρώσουμε. Οι Γερμανοί μάς χρωστούν τρίδιπλα μαλλιοκέφαλα, αλλά αυτό δεν μετράει σαν χρέος. Μόνο το δικό μας φέσι φαίνεται. Το δικό τους δεν είναι φέσι αλλά βαυαρικό καπέλο με φτερό, που κρύβει κάνα τρισ. ευρώ από το πλιάτσικο της Κατοχής. Αυτοί σκότωναν, εμάς λένε εγκληματίες. Σε αυτούς χάρισαν τα χρέη επειδή σκότωναν και ηττήθηκαν και πείνασαν. Σε εμάς δεν το κάνουν, αλλά μας σκυλοβρίζουν και ειρωνεύονται και μας λένε να κόψουμε τον λαιμό μας, παρά το γεγονός ότι αντισταθήκαμε στους Γερμανούς που σκότωναν. Εμείς, επειδή είπαμε τον δεσπότη Παναγιώτη από την πείνα και τα απανωτά χαστούκια, ψηφίσαμε αλλιώς και άλλους. Οι άλλοι έταξαν να αντισταθούν επιτυχώς στους Γερμανούς – σε αντίθεση με τους προηγούμενους.
Τσατσομασκοφόροι
Οι προηγούμενοι είχαν τάξει κι αυτοί να αντισταθούν. Ελεγαν «όχι» έως το 2011. Μετά «ίσως». Υστερα «ναι». Στο τέλος φώναζαν «οπωσδήποτε». Το «ναι» και το «οπωσδήποτε» και το «σκάσε και κολύμπα» δεν είναι και τόσο αντίσταση. Αλλά το έλεγαν αντίσταση. Και το «ρίξε κι άλλη φάπα, αντέχω» το έλεγαν επαναδιαπραγμάτευση. Και ο κόσμος έπεφτε από τα μπαλκόνια κι ανανέωνε διαβατήρια κι όπου φύγει φύγει. Και οι οπαδοί τού «οπωσδήποτε» έλεγαν χαμογελαστοί σε όσους φούνταραν: «Κάνε λίγο υπομονή, θα απογειωθούμε». Οι νεκροί, φίλε μου, κάνουν όση υπομονή θέλεις και βάζουν κι από πάνω για να μη σου λείψει. Αλλά οι νεκροί δεν ψηφίζουν στις εκλογές – εκτός κι αν γίνει νοθεία.
Και οι προηγούμενοι έφυγαν για να έρθουν οι επόμενοι. Μερικοί από τους προηγούμενους που δεν γουστάρουν τους επόμενους θέλουν να νικήσουν οι Γερμανοί στο μπρα ντε φερ με την Ελλάδα για να κερδίσουν κι αυτοί στις εντυπώσεις. Κοντολογίς, μιλάμε για τσατσομασκοφόρους και ρουφιανομεραρχίες. Μιλάμε και για δέκα εκατομμύρια νοματαίους που τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν ζαλιστεί, κουραστεί και απηυδήσει από το όλο σκηνικό. Ελεος!
Παναγιώτης Λιάκος