Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την επίγεια ζωή και όλα στη ζωή αξίζουν για το κόμμα και μέσω αυτού!
«Εννιά μήνες στην απομόνωση στην Ασφάλεια. Δυόμιση βήματα το κελί… Χιλιάδες φορές τα πήγα πάνω κάτω… Ούτε να διαβάσω τίποτα… Εννιά μήνες. Μετά τη φυλακή μου φάνηκε απελευθέρωση. Στον ασφαλίτη που μου έλεγε “θα πεθάνεις” έλεγα “τον Νίκο τον αγαπώ”. […] Στη φυλακή μου ‘φεραν και διάβασα μια Καθημερινή: “Καθαιρέθηκε ο Ζαχαριάδης”. Την είχαν αφήσει επίτηδες και με παρακολουθούσαν. Μετά το διάβασα και στην Αυγή. Ελεγα μέσα μου: Να κλείσει το κελί και να μη με βλέπουν. Υστερα από μισή ώρα με φώναξε η διευθύντρια:
“Τι λέτε γι’ αυτό;” – “Αφού το λέει το κόμμα!” είπα εγώ. […] Αν δεν τον διαγράφανε, θα ήμουν μαζί του πραγματικά. Μετά που τον διέγραψαν κράτησα απόσταση. Δεν πίστεψα ότι ήταν εχθρός του κόμματος. Ηταν όμως και τα έξι κόμματα των σοσιαλιστικών χωρών που τον διαγράψανε».
Απόσπασμα από τα λόγια της Ρούλας Κουκούλου, της δεύτερης συζύγου του Νίκου Ζαχαριάδη σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Φρέντυ Γερμανό. Η απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης παρατίθεται στο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα, «Νίκος Ζαχαριάδης – η άγνωστη ζωή του κομμουνιστή ηγέτη», εκδόσεις Historia, σελ. 288-289.
Η βιογραφία του ηγέτη του ΚΚΕ από τον γνωστό ιστορικό ερευνητή και δημοσιογράφο Δημοσθένη Κούκουνα μπορεί να προσφέρει στον αναγνώστη πολύ περισσότερα από τα συνταρακτικά στοιχεία που περιλαμβάνουν οι σελίδες του βιβλίου. Κάθε γεγονός, κάθε απόδειξη για τα κίνητρα που οδήγησαν τους πρωταγωνιστές του νεοελληνικού δράματος στην αιματηρή κορύφωση μέσω της κομμουνιστικής ανταρσίας, ωχριά μπροστά στην ανατριχιαστική αίσθηση που προκαλεί η θέα στο αξιακό σύστημα ενός κομμουνιστή.
Στο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα, προτού η Ρούλα Κουκούλου φτάσει στο σημείο να αφηγηθεί τον τρόπο… διαγραφής του Νίκου Ζαχαριάδη από την καρδιά της, διαβάζουμε όλα τα ατού της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του που της άναψαν για τα καλά τη φλόγα του έρωτα και τη θέρμη της τρυφερότητας και της αγάπης! Ολα θα πήγαιναν καλά αν δεν τον… διέγραφαν: «Αν δεν τον διαγράφανε, θα ήμουν μαζί του πραγματικά. Μετά που τον διέγραψαν κράτησα απόσταση. Δεν πίστεψα ότι ήταν εχθρός του κόμματος. Ηταν όμως και τα έξι κόμματα των σοσιαλιστικών χωρών που τον διαγράψανε». Απίστευτο κι όμως συνέβη: ο ανίκητος στη μάχη έρωτας, όπως τον περιγράφει ο Ευριπίδης στην «Αντιγόνη» του, ηττήθηκε κατά κράτος από την άποψη μιας δράκας γκρίζων κομισαρίων, που εκπροσωπούσαν τάχα χώρες – με την ίδια λογική που εκπροσωπεί τον φυλακισμένο ο δεσμώτης και ο φονιάς το θύμα του.
Μαρξικό τζιχάντ
Αυτό το χωρίο δύσκολα μπορεί να το αποδεχτεί, να το χωνέψει όποιος έχει από τη μια νιώσει έστω και μια φορά στη ζωή του το θείο άγγιγμα της ερωτικής μέθεξης και συνάμα έχει αντιληφθεί την αφόρητη χαμέρπεια και γελοιότητα των κομματικών οικοσυστημάτων. Η άποψη της Ρούλας Κουκούλου είναι απόλυτα αληθινή και πηγαία αλλά μπορεί να φαντάζει εξωπραγματική στους έμφρονες ανθρώπους, που δεν θρησκεύονται δίχως Θεό – μια και όλες οι ιστορικές μαρτυρίες και οι ψυχροί αριθμοί προς τα εκεί δείχνουν: ότι ο κομμουνισμός προκαλεί τόσο μεγάλη ταύτιση του άμορφου κομματικού υποκειμένου με τα ανθρώπινα «αντικείμενα» όσο η λατρεία σε μια σκοτεινή και περιφρονημένη από το κοινό αίσθημα θεότητα.
Το αίμα που χύνεται στις σκοτεινές τελετές των βλάσφημων οντοτήτων του αρχαίου κακού είναι ελάχιστο, αν συγκριθεί με τους ωκεανούς που έχουν γεμίσει από το αίμα των αθώων θυμάτων των μανιασμένων λατρευτών του μαρξισμού και των «ενοίκων» των αταξικών ουτοπιών, που καταλήγουν σε θαλάμους βασανιστηρίων, μπουντρούμια, χώρες-φυλακές και αναρίθμητους σταυρούς μνημάτων.
Εχοντας τα λόγια της Ρούλας Κουκούλου πάντα κατά νου μπορούμε να ερμηνεύσουμε την αποσύνδεση κάθε συνειδητού κομμουνιστή από το σύνολο των αξιών και των διαχρονικών παραδοχών που συνέχουν τον συλλογικό βίο. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την επίγεια ζωή και όλα στη ζωή αξίζουν για το κόμμα και μέσω αυτού. Εξαιρετικά νοσηρή σύλληψη μεν αλλά υπαρκτή και διαχρονικά απειλητική…
Παναγιώτης Λιάκος
Μ.Η.Τ. 232120