Ο Ιεράρχης Μπάντσεν και Βικαρίου Λογγίνος φροντίζει -εκτός από τα τρία δικά του τέκνα- 33 που έχει υιοθετήσει, ενώ έχει την κηδεμονία των υπολοίπων, τα οποία φιλοξενεί σε δύο μονές. «Εμεινα κι εγώ μόνος μου από τα 16» θυμάται
Από τον
Κώστα Παππά
Μια αλλιώτικη ιστορία αγάπης στον συνάνθρωπο λαμβάνει χώρα στην Ουκρανία. Ενας ορθόδοξος Επίσκοπος κάνει πράξη την προσφορά και αφήνει με το παράδειγμά του σημαντική κληρονομιά σε όσους θα ήθελαν να τον μιμηθούν εντός και εκτός των συνόρων της Ουκρανίας. Ο Επίσκοπος Μπάντσεν και Βικαρίου Λογγίνος, 50 ετών σήμερα, ρουμανικής καταγωγής, δίνει σε όλους μας την πραγματική έννοια της ανθρωπιάς και της προσφοράς. Βιολογικός πατέρας ο ίδιος τριών παιδιών, καταφέρνει με τη δύναμη που του δίνει ο Θεός να μεγαλώνει και να φροντίζει όχι μόνο τα δικά του -βιολογικά- παιδιά, αλλά με τη χάρη του Θεού και 400 ορφανά που έφερε κοντά του. Εχει υιοθετήσει τα 33 από αυτά, ενώ έχει την κηδεμονία των υπολοίπων. Τα μεγαλώνει σε δύο μοναστήρια. Στο Μπαντσένι και στο Μποϊάν. Μερικά από τα παιδιά αυτά έχουν κάποια αναπηρία ή πάσχουν, σε άλλες περιπτώσεις, από τον ιό του AIDS.
Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική συνέντευξή του σε τοπικά μέσα ο Επίσκοπος Λογγίνος δίνει μια σπουδαία μαρτυρία αγάπης. Ορφανός και ο ίδιος από μικρή ηλικία, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Δοκίμασα πολλά στη ζωή μου, αλλά όλοι οι δρόμοι με οδήγησαν στην Εκκλησία, στην πίστη, στον Θεό. Εάν μου έλεγε κάποιος, όταν έμεινα ορφανός και μόνος σε αυτό τον κόσμο, “πήγαινε στο μοναστήρι να γίνεις μοναχός, να υπηρετήσεις τον Κύριο”, θα πήγαινα. Ο Θεός όμως μου έδωσε άλλον σταυρό, άλλον δρόμο, για να περάσω από πολλά βάσανα και θλίψεις, και να φτάσω εκεί όπου βρίσκομαι σήμερα. Επειδή έμεινα μόνος μου σε αυτό τον κόσμο στα δεκαέξι μου. Ημουν μικρός και φιλάσθενος. Εργαζόμουν πολύ. Μία μέρα πήγαινα στο σχολείο και μία μέρα άρμεγα τις αγελάδες στη φάρμα, για να μπορώ να ζήσω. Τη νύχτα φύλαγα τις αγελάδες, καθάριζα και το πρωί πήγαινα στο σχολείο. Ολα τα παιδιά έφευγαν από κοντά μου επειδή μύριζα κοπριά, εγώ όμως είχα μέσα μου ειρήνη. Και έτσι άρχισε η ζωή μου».
«Θυμάμαι όμως τον μεγαλύτερο πόνο μου» αναφέρει περιγράφοντας τον θάνατο της μητέρας του σε τρυφερή ηλικία. «Διάβαζα όλο το βράδυ προσευχές, επειδή είχα μέσα μου έναν φόβο όταν νύχτωνε. Ημουν μόνος στο σπίτι, διάβαζα προσευχές και έβαζα το βιβλίο κάτω από το μαξιλάρι. Ωσπου να κοιμηθώ όμως, έβρεχα το μαξιλάρι με τα δάκρυά μου. Μου ήταν πολύ δύσκολο! Ομως αισθανόμουν και κάτι σαν ανακούφιση… Δεν λέω ότι είδα κάτι, αλλά αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν υπό τη φροντίδα κάποιου. Αυτό είπε και η μητέρα πριν πεθάνει, ήταν τα τελευταία λόγια της: “Δεν έχω σε ποιον να σε αφήσω. Εάν σε αφήσω σε εκείνο το μέρος ή κάπου αλλού, δεν θα σου φερθούν καλά, γι’ αυτό σε αφήνω στα χέρια του Θεού. Αυτός θα σε φροντίζει”» θυμάται.
Ο Επίσκοπος Λογγίνος περιγράφει πώς πήρε την απόφαση να υιοθετήσει τόσα παιδιά. «Αποφασίσαμε με την πρεσβυτέρα -ήδη είχαμε τρία παιδιά- να υπηρετήσουμε τον Θεό με πιο σκληρή άσκηση, να μην κοιτάμε τα του σώματος αλλά τα της ψυχής. Ενα ολόκληρο βράδυ συζητήσαμε και είχαμε την ίδια σκέψη: να υιοθετήσουμε ορφανά. Πήγαμε μαζί με την πρεσβυτέρα στο ορφανοτροφείο. Κοιτάζαμε και τριγυρνούσαμε γύρω από ένα άρρωστο παιδί. Μου είπε τότε εκείνη: “Γιατί όλο τριγυρίζεις κοντά του; Τόσα παιδιά υγιή βρίσκονται εδώ! Γιατί δεν κοιτάς τα άλλα;” Της απάντησα: “Ναι, πάμε στα άλλα παιδιά”. Πάλι κοντά του όμως γυρνούσα και έλεγα: “Κοίτα το καημένο, δεν έχει κανέναν. Ποιος θα το βοηθήσει, ποιος θα το ταΐσει, ποιος θα το πλύνει;” Και, τελικά, έτσι αποφασίσαμε και πήραμε τα πρώτα δύο παιδιά».
ΣΑΝ ΜΑΝΑ
Αναφερόμενος στην απόφασή του αυτή και μεταφέροντας μνήμες από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε το θεάρεστο έργο, τονίζει: «Τα πρώτα παιδιά τα πήρα στο μοναστήρι το 1991-1992. Επειτα πήρα δύο αδελφάκια, που και αυτά τα υιοθέτησα. Ανυπομονούσα να γυρίσω στο σπίτι, να τους κάνω το μπάνιο τους – πολύ μου αρέσει να κάνω μπάνιο στα παιδιά και να τα βάζω για ύπνο. Ο,τι έκανε η μητέρα μου, ήθελα να κάνω και εγώ: να τα φιλήσω και να τα αγκαλιάσω. Ρωτούσα το βράδυ τη μητέρα μου: “Μαμά, με ποιον θα κοιμηθείς;” Ημασταν τέσσερα παιδιά. Εγώ ήμουν το μικρότερο και η μητέρα μου έλεγε: “Μ’ εσένα”. Ετσι κι εγώ, όταν με ρωτούσαν “πατέρα, με ποιον θα κοιμηθείς;”, τους έλεγα “μ’ εσάς”. Αυτή ήταν η ευτυχία μας, επειδή μπορούσα να τα χαϊδέψω και ν’ απαλύνω τον πόνο τους».
Γεμάτος χαρά περιγράφει πώς έφτασε να φέρει κοντά του 400 ορφανά. «Πιο πολλά θα ήθελα, έχουμε τη δυνατότητα. Δεν πρέπει μόνο να τα πάρεις, αλλά να τους δείξεις και γονική στοργή. Σ’ εμάς δεν είναι όπως στα κρατικά, που τα κρατάνε έως τα 18 τους. Τα παιδιά είναι δικά μας για όλη τους τη ζωή. Παντρεύτηκαν, τους κάναμε σπίτια. Ναι, πολλά παιδιά παντρεύτηκαν, τώρα έχουμε από αυτά και εγγόνια. Ολο και πολλαπλασιάζονται, και κάθε χρόνο φτιάχνουν 10-20 σπίτια. Συνεχίζουμε. Μας δώρισαν γη, θα φτιάξουμε εκεί σπίτια για τα παιδιά. Να τα μεγαλώσεις και να τα πετάξεις μετά στον δρόμο; Δεν πάει. Εάν τους δώσεις ένα σπιτάκι, μια δουλίτσα, τότε και αυτά με τη σειρά τους θα συνεχίσουν να κάνουν το καλό, έτσι όπως τα μάθαμε εμείς».
«ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΑ ΜΕ ΔΙΑΛΕΞΑΝ»
Ο Επίσκοπος Μπάντσεν και Βικαρίου κάνει λόγο και για τα παιδιά που πήρε μαζί του τα οποία είχαν κάποια αναπηρία ή έπασχαν από τον ιό του AIDS. «Το σκέφτηκα και πολλοί με τρόμαζαν, λέγοντάς μου ότι θα είναι πολύ δύσκολα. Τότε, αλήθεια, μου ήταν δύσκολο. Τώρα όμως δεν μου είναι καθόλου, επειδή είμαστε πολλοί μοναχοί στο μοναστήρι: 83. Και αυτοί, στη συνέχεια, θα σηκώσουν τον σταυρό που σήκωσα κι εγώ. Βρίσκονται δίπλα μου, με βοηθούν πολύ, όπως και οι μοναχές από το γυναικείο μοναστήρι που έφτιαξα εκεί όπου ήταν η ενορία μου. Εκεί υπάρχει θαυματουργή εικόνα της Παναγίας (Μποϊάν), μπροστά στην οποία θεραπεύτηκαν πολλά παιδιά. Δεν φοβήθηκα και δεν φοβάμαι ούτε τώρα, επειδή, όταν πήρα τα παιδιά, εκείνα διάλεξαν εμένα και όχι εγώ τα παιδιά».
«Πόνεσα όταν είδα το πρώτο κοριτσάκι με AIDS. Σαν να έλεγε: “Κι εσύ με φοβάσαι;” Λέγαμε, θα πεθάνει. Κι έγινε το θαύμα!»
Ο Επίσκοπος Λογγίνος θυμάται πώς αποφάσισε να πάρει μαζί του το πρώτο παιδί που βρέθηκε θετικό στον ιό του AIDS. «Ηταν ένα κοριτσάκι. Πήγα στο ορφανοτροφείο – τους πήγαινα γάλα κάθε πρωί. Ο γιατρός εκεί μου είπε: “Θέλεις να δεις ένα παιδί με AIDS;” Είπα: “Θέλω να το δω”. Και μπήκα. Τέσσερις πόρτες πέρασα ώσπου να φτάσω στο παιδί αυτό και ήταν μόνο του. Hταν δύο ή τριών μηνών. Hταν κόκκινη από το κλάμα. Εκλαιγε, σταματούσε και έκλαιγε πάλι, αλλά κανένας δεν την άκουγε. Πότε πότε έμπαινε η νοσοκόμα, την τάιζε, την άλλαζε και, έτσι, τελείωναν όλα. Δεν υπήρχε κανείς να μείνει κοντά της, να τη φροντίσει. Τότε εγώ έβαλα τα χέρια πίσω στην πλάτη, βλέποντας τους γιατρούς πώς φυλάγονταν. Το έκανα μην τυχόν την αγγίξω και μολύνω τα υπόλοιπα παιδιά. Τα παιδιά, σκέφτηκα, μήπως τα μολύνω με κάτι» λέει συγκινημένος. Και συνεχίζει: «Εφυγα και οδηγούσα μόνος το αυτοκίνητο. Προχωρώντας στον δρόμο, ενώ είχα φτάσει κοντά στο μοναστήρι -και μη νομίσει κάποιος πως δεν ξέρω τι μου συνέβη-, εμφανίστηκε το παιδί εκείνο μπροστά στο αυτοκίνητο. Σαν να ήταν στον αέρα το κοριτσάκι και μου χαμογελούσε από το κρεβατάκι της. Είχε πονέσει η ψυχή μου όταν το αντίκρισα και μου φάνηκε σαν να μου λέει: “Κι εσύ με φοβάσαι; Δεν θα με πάρεις;” Μείωσα ταχύτητα και άρχισε να με πονάει το κεφάλι. Μόλις έφτασα στο μοναστήρι, άφησα το αυτοκίνητο και πήγα στο δάσος, για να περπατήσω. Αισθανόμουν ένα βάρος. Ξαφνικά, βλέπω μπροστά στα μάτια μου εκείνο το κοριτσάκι. “Δεν φοβάμαι. Θα σε πάρω” του απάντησα. Ολα τότε εξαφανίστηκαν, ακόμη και ο πονοκέφαλος. Πήγα στο μοναστήρι και παρακάλεσα τους μοναχούς: “Ετοιμάστε ένα όμορφο δωμάτιο, με νερό. Θα πάω αύριο να το φέρω»
«ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ»
Ο Επίσκοπος περιγράφει πώς ξεκίνησε να οργανώνει το δωμάτιο της μικρούλας. «Το βράδυ εκείνο έφερα τα πιο ωραία έπιπλα. Παρακάλεσα κάποιους φίλους μου να μου φέρουν το πιο όμορφο κρεβάτι για το πιο δυστυχισμένο πλάσμα. Να δείτε όμως το κορίτσι… Ενας άγγελος είναι! Είναι 12 ετών σήμερα, αλλά μόνο στην αγκαλιά μου κάθεται. Οταν με βλέπει, φωνάζει “πατέρα” και τους παραμερίζει όλους, για να φτάσει πρώτη κοντά μου.
Ετσι μικρούλα, λοιπόν, την πήρα. Κατά τρόπο θαυμαστό, από τις 2 έως τις 4 το πρωί, όταν στο μοναστήρι κάνουμε θεία λειτουργία, ποτέ δεν κοιμάται. Ξυπνούσε, την είδα μία φορά στην εκκλησία – αν και δεν επιτρέπεται. Οταν έβλεπε άλλα παιδιά, έτρεμε, τόσο πολύ ήθελε να παίξει μαζί τους, αλλά δεν την αφήναμε να έρθει σε επαφή μαζί τους. Το είχαν απαγορεύσει οι γιατροί. Μας είπαν να κοιμάται χωριστά, να τρώει μόνη της» θυμάται.
Στη συνέχεια ο Επίσκοπος Λογγίνος τονίζει ότι μόνο θαύμα μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι τέτοιο και επισημαίνει τη δική του στάση απέναντι στα παιδιά που νοσούν από τον ιό, λέγοντάς τους ότι τα φάρμακα που εκείνος παίρνει για την καρδιά του είναι τα ίδια με εκείνα που παίρνουν τα παιδιά τα οποία πάσχουν από AIDS: «Ναι, είμαι πεπεισμένος ότι ήταν θαύμα Θεού» τονίζει και συνεχίζει: «Κανένας δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Εμείς δεν αποκλείουμε την Ιατρική, δεν είμαστε ενάντια. Αλλωστε, παίρνω τα φάρμακα που μου έδωσαν οι γιατροί για την καρδιά. Μάλιστα τα παιδιά με AIDS ξέρουν ότι είμαι άρρωστος σαν εκείνα και πως παίρνουμε τα ίδια φάρμακα. Θέλω να τους δώσω θάρρος».
ΘΕΪΚΗ ΑΓΑΠΗ
Κλείνοντας, περιγράφει την καθημερινότητα με τόσα παιδιά και επισημαίνει συγκινημένος: «Τα αγκαλιάζω. Πιο πολύ όμως κλαίω όταν δεν τα βλέπω. Μπροστά στα άρρωστα παιδιά, όταν μπαίνω και βλέπω τον πόνο, όταν βλέπω αυτά που δεν έχουν πόδια, χέρια, που κάθονται μόνο στο κρεβάτι -υπάρχουν αρκετά παιδιά σε αυτή την κατάσταση- μου έρχεται να κλάψω, αλλά δεν μπορώ, επειδή πρέπει να τα ενισχύσω. Τους χαμογελάω πάντοτε. Αν δω κάποιον που θέλει να κλάψει, του το απαγορεύω. Για τα παιδιά, επειδή πρέπει να βλέπουν ότι όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και σηκώνουμε τον σταυρό μας. Σίγουρα ο Θεός εργάζεται στην καρδιά τους. Ο Θεός στέλνει κάτι το ξεχωριστό σε αυτά τα παιδιά. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά σε εμάς όλα -δεν ξέρω γιατί- σκεπάζονται με θεϊκή αγάπη, με κάτι ουράνιο, που μας δίνει αυτή τη δύναμη. Δεν ξέρω πώς βρίσκω τόση δύναμη -σίγουρα από τον Θεό-, για να δώσω σε όλα την ίδια αγάπη».
«Από τα 82 που έχουν τον ιό τα επτά είναι καλά. Θεραπεύτηκαν!»
Ο Επίσκοπος ανακαλεί στη μνήμη του τη στιγμή που οι τελευταίες εξετάσεις της μικρής έδειξαν ότι ο ιός δεν υπήρχε πια. «Ηταν πλήρως απομονωμένη. Στην εκκλησία όμως κυκλοφορούσε ελεύθερα. Εμείς οι μεγάλοι την παίρναμε αγκαλιά και τη φιλούσαμε, αφού δεν υπήρχε κάτι να φοβηθούμε. Και το βράδυ, λοιπόν, τριγυρνούσε στον ναό, πήγαινε κοντά σε κάθε μοναχό, του τραβούσε το κομποσκοίνι και χαμογελούσε στον καθένα. Δύο ώρες, όσο κρατούσε η θεία λειτουργία» τονίζει και επισημαίνει: «Μια φορά φώναξα κάπως πιο αυστηρά: “Τα παιδιά τέτοια ώρα πρέπει να κοιμούνται”. Ποτέ δεν ήθελε να κοιμηθεί εκείνη την ώρα και, με το έλεος του Θεού, θεραπεύτηκε! Ενας ιερομόναχος που πολύ την αγαπούσε, ο π. Σιλουανός, μου έλεγε: “Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για να μην πεθάνει;” Εμείς περιμέναμε ότι θα πεθάνει μέρα παρά μέρα. Εάν όχι σήμερα, αύριο. Ετσι μας έλεγαν οι γιατροί. Κι αυτό επειδή είχε μια βαριά μορφή AIDS, τέταρτου βαθμού, δεν ξέρω πώς το λένε εδώ. Εγώ είπα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα και έδειξα τον ουρανό. Ο π. Σιλουανός τότε άρχισε να κλαίει και μαζί του έκλαιγα κι εγώ, και ο ελεήμων Θεός τη θεράπευσε. Οταν έκαναν αναλύσεις στο παιδί, είδαν ότι δεν είχε πια τίποτα. Εχουμε 82 με AIDS και θεραπεύτηκαν επτά».
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
Μ.Η.Τ. 232120