Με δήλωσή τους αποποιήθηκαν το δικαίωμα της μετάθεσης, δίνοντας ηχηρό μήνυμα πατριωτισμού. Συγχαρητήρια και πενθήμερη τιμητική άδεια από το ΓΕΣ
Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα, η δημιουργική και η περήφανη. Η Ελλάδα που επιλέγει να κάνει το καθήκον της κόντρα στην κυρίαρχη, πελατειακή λογική της «λούφας και παραλλαγής» για την οποία μεγάλη ευθύνη φέρουν οι εκάστοτε εξουσίες, με κεντρικές επιλογές των οποίων γιγαντώθηκαν σε αυτόν τον τόπο τα ποικιλώνυμα φαινόμενα παρασιτισμού, ιδιωτείας και ωχαδερφισμού.
Την ώρα που η πλειονότητα των έφεδρων στρατιωτών -και όχι μόνο- βάζει μέσο για να περάσει τη θητεία στα μαλακά και κοντά στο σπίτι τους, κάποια άλλα παιδιά των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετούν σε μάχιμες μονάδες του Εβρου και των νησιών, παρά το γεγονός ότι συμπλήρωσαν το εξάμηνο που προβλέπεται για την παραμονή τους στα σύνορα, ζήτησαν να παραμείνουν εκεί.
Προς μίμηση
Η συγκλονιστική πρωτοβουλία στέλνει ηχηρό μήνυμα παντού, σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, ως εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση ενσυνείδητης προσφοράς προς την πατρίδα και το εθνικό καλό. Πρόκειται για 38 εφέδρους που ανήκουν στη 2016 Ε/ΕΣΣΟ, οι οποίοι εθελοντικά και με δήλωσή τους αποποιήθηκαν το δικαίωμα να μετατεθούν κοντά στον τόπο καταγωγής τους, καθώς ζήτησαν να παραμείνουν έως το πέρας της θητείας τους στην παραμεθόριο και στις μονάδες όπου ήδη υπηρετούν. Η επιλογή τους δεν άφησε ασυγκίνητη την κεντρική στρατιωτική διοίκηση στην Αθήνα.
Το ΓΕΣ, ευθύς μόλις πληροφορήθηκε την είδηση και αφού πρώτα συνεχάρη τους στρατιώτες, στη συνέχεια τους απένειμε με έγγραφη διαταγή «Ηθική Αμοιβή», διότι, ενώ υπηρετούν σε εξαιρετικά δυσμενείς φρουρές, ζήτησαν να παραμείνουν στις μονάδες τους έως το πέρας της θητείας τους, αποδεικνύοντας το υψηλό φρόνημα και το ήθος τους, καθώς επίσης την αίσθηση του χρέους και του καθήκοντος προς την πατρίδα.
Το ΓΕΣ, θέλοντας να μη μείνει μόνο στην ηθική επιβράβευση, χορήγησε πενθήμερη τιμητική άδεια στους 38 στρατιώτες ως χειροπιαστή ανταμοιβή μιας πρωτοβουλίας που θεωρείται πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, ειδικά αυτή την περίοδο που η εκτεταμένη ατομοκρατία ισοπεδώνει κάθε έννοια συλλογικής ευθύνης και προσφοράς στη δημόσια σφαίρα.