Λίγα λόγια από καρδιάς: Σαν δύο ξένοι

Κάθε σπίτι έχει τα δικά του προβλήματα και θέλει το γιατρικό τουΓράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Ξέρω μια γυναίκα που είχε πολλά χαρίσματα. Ηξερε ζωγραφική, χορό, μουσική, ποίηση. Στο τέλος χώρισε με τον άντρα της, γιατί τσακώνονταν συνέχεια. Και του έγραψε ένα γράμμα αποχαιρετιστήριο.

Του έγραφε: «Εγώ, να ξέρεις, σ’ αγάπησα πολύ και σε εκτίμησα. Ησουν για μένα ένα δώρο, που το άνοιξα, το είδα και το χάρηκα. Μ’ έκανες να νιώσω γυναίκα. Μου έδωσες τόσα χρόνια αξία. Μου χάρισες τα παιδιά μας. Κυκλοφορούσα στον κόσμο και μ’ έκανες να νιώθω περήφανη. Εσύ όμως δεν έκανες καν τον κόπο να λύσεις την κορδέλα από το κουτί που κράταγα στην ψυχή μου, να δεις τι έχω μέσα. Είχα τόσα να σου δώσω, και δεν έδωσες καμία σημασία. Ούτε με κατάλαβες ούτε με αισθάνθηκες. Ζήσαμε μαζί τόσα χρόνια, κάναμε παιδιά, αγκαλιαστήκαμε τόσες φορές, κι όμως δεν με κατάλαβες ποια είμαι. Αισθάνομαι μία ξένη. Είμαστε παντρεμένοι, μα σαν δυο ξένοι. Είμαστε πολύ κοντά, αλλά και τόσο μακριά».

Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που λένε: Οταν αυτός κοιμάται και ροχαλίζει, εγώ μπαίνω κάτω από το μαξιλάρι και κλαίω. Κι ο άντρας μου δεν έχει καταλάβει καθόλου την ψυχή μου. Ούτε εγώ τη δική του, μιας και δεν την ανοίγει. Το κάθε σπίτι έχει τα δικά του προβλήματα, και θέλει το δικό του γιατρικό και φάρμακο. Ξέρω ότι αυτά που λέω δεν αφορούν όλους με τον ίδιο τρόπο. Το κάθε σπίτι θέλει τη δική του αντιμετώπιση. Και το δικό σου σπίτι, την ιδιαίτερη δική του μεταχείριση. Εγώ μιλάω γενικά, μα εσύ κράτα ό,τι σου ταιριάζει.

Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό για τον γάμο: Ο άνθρωπος που παντρεύεται το κάνει για να γίνει ευτυχισμένος και να απολαύσει τον γάμο του. Σκοπός κι όνειρό του είναι να ζήσει τη χαρά της συζυγίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται και με ό,τι κλείνει μέσα της αυτή η λέξη. Θέλει να χαρεί όλο το πακέτο του γάμου. Δεν παντρεύεται κανείς για να του βγει το λάδι, ζώντας μια ζωή χωρίς καμία απόλαυση.

Οταν κουράζεσαι στη ζωή, και στο τέλος της μέρας απολαμβάνεις ένα ζεστό φαγητό, μια όμορφη συζήτηση, μια ζεστή αγκαλιά και το φιλί της γυναίκας σου ή του άντρα σου, λες «χαλάλι. Η ζωή είναι σκληρή, μα γύρισα σπίτι μου και βρήκα αυτό που με ξεκούρασε απ’ όλο τον κόπο της μέρας».

Οταν όμως στο σπίτι δεν βρίσκεις τίποτε απ’ αυτά, και δεν απολαμβάνεις, και δεν παίρνεις χαρά, ούτε σε τρέφει με ευτυχία, τότε λες «γιατί παντρεύτηκα;». Είναι μερικοί που καταλήγουν να ζουν σαν καλόγεροι μέσα στον γάμο τους. Αναγκαστικά γίνονται καλόγεροι.

Μου είπε κάποιος: «Αν ήθελα να καλογερέψω και να μονάσω, θα πήγαινα στο Αγιο Ορος. Εγώ όμως παντρεύτηκα! Και το έκανα για να ζήσω τη ζωή της οικογένειας και ό,τι αυτή κρύβει. Αλλά η γυναίκα μου, με τον τρόπο και το σκεπτικό της, με κάνει να ζω σαν καλόγερος. Εγώ όμως δεν είμαι μοναχός».
Μεγάλη παγίδα αυτή η κατάσταση. Οταν ακούω ότι κάποιος πήρε διαζύγιο, φροντίζω να μη βγάλω αμέσως συμπέρασμα για το ποιος φταίει. Γιατί δεν ξέρω ποιος πράγματι οδήγησε τα πράγματα εκεί που τα οδήγησε.

* Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως